Urbanizer Special: Top 30 singli 2011

Zdjęcie Urbanizer Special: Top 30 singli 2011

Pomimo tego, że ubiegły rok prawdopodobnie nie przejdzie do historii jako wybitny i przełomowy dla muzyki miejskiej, obrodził on całkiem sporą ilością udanych chodnikowo-parkietowych hitów. Mamy nadzieję, że w tym nowym będziemy mieli jeszcze więcej okazji do rozdawania siódemek i ósemek (a może i dziewiątek?) na lewo i prawo, a nasi czytelnicy dużo radości z kiwania głowami, tupania, machania rękami i kręcenia niewymownymi częściami ciał do tychże sztosów w klubach.

Oto trzydziestka naszych ulubieńców A.D. 2011 w (niemal) twitterowym skrócie:

30. Lunice - Hitmane’s Anthem

Boy, ten chłopak umie gotować! Kto był na Tauronie, ten wie, o co chodzi. Hiphopowe patenty i otwarta głowa na elektronikę. Jeden plan – ultimate banger. Udało mu się nie raz, nie dwa w tym roku. Między innymi dzięki niemu wróciłem w setachdo tempa 85BPM, za co mu chwała! (Mikołaj Buszkers)

29. Burial - Street Halo

Burial długo ukrywał się za monitorem w zaciszu sypialni, jednak w końcu wyszedł na dancefloor. „Street Halo” pełne jest produkcyjnych patentów, z których Bevan zasłynął: cyfrowego brudu, zdeformowanych sampli wokalnych i rytmicznych klików. Potraktowane zostały klubowym 4x4 i zaraźliwą linią basu napędzającą ten kawałek. Tylko tyle i aż tyle. Parkietowy pewniak. (Mateusz Krawczyk)

28. Autre Ne Veut - Sweetheart

Ubiegłoroczną płytę „Autre Ne Veut” ominęłam szerokim łukiem z racji, iż byłam na noże z estetyką lo-fi . Na wysokości „Body EP” z Autre Ne Veut spotkaliśmy się w połowie drogi: ja spojrzałam przychylniejszym okiem na urok zdartej taśmy, a Autre Ne Veut wymuskał produkcyjną kliszę bazującą na brzmieniu „Sign O’ The Times” Prince’a. Puryści gatunkowi będą się zżymać, mnie ta świetnie napisana, hipsterska wersja r&b wchodzi tak mocno jak Scritti Politti elitarystycznym brytyjskim krytykom w latach 80. (Marta Słomka)

27. Swindle feat. Roses Gabor - Spend Is Dough

Londyńczyk nagrał najbardziej chwytliwy numer w swojej karierze, a i tak pies z kulawą nogą się nie zainteresował. Choć może to i lepiej, bo do tego zmasowanego ataku przerysowanych handclapów i werbli oraz obłąkanego, rozjechanego miksu wokalu Roses Gabor z kulawą nogą tańczyć nie sposób. (Marta Słomka)

Posłuchaj >>

26. Nicolas Jaar - I Got a Woman

Amerykański nerd, który gra koncerty tylko jak nie ma sesji i zajęć na uczelni, totalnie porwał mnie w pierwszej połowie 2011 roku. Elektronika, organiczne sample, klimat jak z francuskiej kawiarni i wirtuozerskie live-acty. Kupiłem to razem z croissantem i filiżanką espresso. Słuchać tylko z winyla! (Mikołaj Buszkers)

25. Kingdom - Let You No

Nawet pomimo wyjątkowej odporności na uroki wydawnictw Night Slugs nie potrafię oprzeć się numerowi otwierającemu EP-kę „Dreama”. Kingdom wykorzystuje rozwiązania sprawdzone w zeszłorocznym „Fogs”, łącząc archaicznie brzmiące syntezatorowe melodie, potraktowany pitch shifterem wokal oraz mocno bujający rytm i perfekcyjnie dozując napięcie pomiędzy tymi starannie dobranymi składowymi. Znakomita hybryda klubowego hymnu i romantycznego R&B ery cyborgów. (Mateusz Krawczyk)

24. J. Cole - Rise And Shine

Nieprzypadkowo „Rise And Shine” otwiera intro Jaya-Z, który zapowiada swojego potencjalnego następcę (And he wants my spot). Ten bit jest tak potężny, że nie zdziwiłbym się, gdyby podpisał się pod nim inny kumpel Jaya, Kanye, na którym zresztą Cole ewidentnie się wzoruje. Wymarzony pomnik za życia już na debiucie, mimo wszystko w znacznie mniej rozbuchanej formie, niż na „...Fantasy.” Carter chciał iść na emeryturę, więc może od razu zabierze ze sobą Westa. Panowie, watch the throne! (Mateusz Błaszczyk)

23. Genius Of Time - Houston We Have A Problem

Whitney nie kwapi się z pozwem, pewnie sama załapała rytm rewelacyjnego utworu szwedzkiego tria. Genius Of Time udało się stworzyć hymn slo-mo, wolniejszej muzyki klubowej, której sercem i duszą jest groove, jaki znaleźć można właśnie w starych utworach R&B, soulowych czy funkowych. Nic nowego, powiecie? No cóż, w taki sposób nie samplował jeszcze nikt. Wystarczy spojrzeć na parkiet, kiedy Whitney wchodzi ze swoją linią wokalną. (Paweł Klimczak)

22. Rustie - Surph

A weźcie sobie wylosujcie (prawie) dowolny utwór z – powiedzmy – pierwszych 2/3 „Glass Swords”, wstawcie tutaj i nie będę się z wami kłócił. Czy to będzie „Hover Traps” czy „Ultra Thizz”, cokolwiek. Wszystko to kozacko pomykające sztosy. 150% rozkosznego syntezatorowego kiczu do spółki z uroczo napuszonym chamstwem, wykorzystujące wszystko, co najbardziej obciachowe w muzyce. Czego tu mam nie kochać? (Paweł Gajda)

21. Jamie XX & Gil Scott-Heron - I’ll Take Care Of U

„I’ll Take Care Of You” od pierwszych sekund brzmi jak instant classic. Jamie XX połączył w nim wszystkie swoje muzyczne atuty i dogłębnie wniknął w istotę Gilla Scotta-Herona: w jego miejski smutek, eskapizm oraz tęsknotę za czymś wyższym. Jednonutowe pohukiwanie gitary znane z The xx i charczący głos Herona wpisane w podniosły klawiszowy house dźwięczą niczym esencja muzyki klubowej. (Marta Słomka)

20. Mosca - Bax

Wszystko, co powinniście wiedzieć na temat wydawnictwa „Bax/Done Me Wrong”, zostało w encyklopedyczny sposób wyłożone przez Pawła Klimczaka we wrześniowym wydaniu Urbanizera, a rozwinięte w drugiej części wywiadu, jaki Mosca udzielił FACT Magazine. Przybliżam: „FACT: Brytyjska muzyka klubowa … właśnie teraz jest oddalona od UK garage i jungle jak jeszcze nigdy dotąd. MOSCA: Amen. Świetnie ujęte. Producenci chcą teraz zapożyczeń z 808, trochę z 303, pokrzywionych partii syntezatora a la Deadboy, zamiast koncentrować się na rzeczach, które sprawiają, że kawałek będzie pracował na parkiecie.” Jackmaster czy Oneman wiedzą, co jest „In” - też wiem, co jest „In”, ale uważam na kolesia w czerwonej koszulce z prawej, bo wiem, że jak nie przydzwonię zaraz basem, to on przedzwoni mi rikłestem. „Bax” Moski, zagrane przez Onemana/Jackmastera na Notting Hill Carnival (między hitami UK garage), wywołało niesamowitą euforię – dobra, spoko, zdejmę trochę basu, zaraz wchodzi drop, żadnych pedalskich filtrow… jest... szataaaaaan. Szybko, szybko, gdzieś tu miałem Ice Cream Dubplate Special. (Krzysztof Kolanek)

19. SBTRKT - Wildfire

Co można jeszcze o tym napisać, przecież to w każdym radiu było na rotacji. Yukimi z Little Dragon połączyła siły z Aaronem Jerome i pod szyldem pana w masce nagrali najbardziej chwytliwą radiowo-popowo-klubową piosenkę roku. I do tego nawet basowi puryści nucili sobie ten numer z dobre dwa miesiące. SBTRKT zjadł czekoladę i ma czekoladę. (Mikołaj Buszkers)

18. Drake - Marvins Room

„Take Care” to smutna płyta, bo przecież Drake to człowiek nie do końca szczęśliwy, o czym przypomina nam nieustannie. „Marvins Room” to jeden z najciekawiej zbudowanych utworów Kanadyjczyka – śmiało mogę go umieścić obok „Shut It Down”, które jest drobnym arcydziełem sztuki aranżacji. Wszystko za sprawą drugiej części utworu, w której Drake stawia na dynamikę i dramatyzm. Gładkie, łzawe, ba – kiczowate? Owszem, ale nie potrafię znaleźć bardziej współczesnej muzyki dla złamanych serc. (Paweł Klimczak)

17. Kelly Rowland - Motivation

Kiedy romans Kelly Rowland z eurodance’em i Davidem Guettą ujrzał światło dzienne, ocierając łzę za Destiny’s Child czy „Dilemmą”, postanowiłam jak najszybciej wymazać wokalistkę z pamięci i nigdy do niej nie wrócić, co by uniknąć dalszych rozczarowań. Był to jeden z tych błędów, które trudno sobie wybaczyć. A wszystko za sprawą perełki, która ukazała się chwilę później na jej trzecim albumie („Here I Am”) – „Motivation”. Jest to bez dwóch zdań jeden z najbardziej sensualnych utworów 2011. Sunie – prowadzony przez wokal Kelly –w aranżu ozięble, powoli i głęboko, a koniec dopełniony zwrotką Lil Wayne’a przyprawia o dreszcze. Dorzucając do tego teledysk przedstawiający grupę spoconych wijących się posiadaczy karnetów na siłownię – jednym słowem: HOT. (Karolina Zajączkowska)

16. Martyn - Masks

To bodaj najweselszy utwór Holendra, który na długo przed dzisiejszą falą świetnej muzyki 4x4 unowocześniał techno. Wydany w Brainfeeder (labelu Flying Lotusa) nie ma nic wspólnego z nu-beatem – to nowoczesny house o przybrudzonym brzmieniu, które generują syntezatorowe staby i basowy pochód o bardzo chwytliwej linii melodycznej. Zdecydowanie jeden z najlepszych klubowych utworów 2011 roku. (Paweł Klimczak)

15. Beyonce - I Miss You

Kością niezgody wśród recenzentów albumu „4” Beyonce był konserwatyzm tej płyty. Jej zachowawcze brzmienie i klasyczny songwriting skrojone pod poczucie smaku klasy średniej rozkokoszonej w gustownych pieleszach. „I Miss You”, napisane przez Franka Oceana, wymyka się tej uszczypliwej łatce. Utwór aplikuje muzyczny minimalizm, delektuje się swoim mikrobitem tykającego automatu 808 i porzuca napuszoną modłę, na jaką były skrojone ostatnie ballady Beyonce z „If I Were A Boy” na czele. Tylko tyle i aż tyle. (Marta Słomka)

14. Machinedrum - Now U Know Tha Deal 4 Real

Płyta „Room(s)” to fascynująca wariacja na temat chicagowskiego juke’a wplecionego w estetykę brytyjskiej muzyki basowej w jej wszelakich odmianach. „Now U Know” przynosi starcie robotycznego R&B z gęstym automatem perkusyjnym, podbijanym na z gruba ciosaną footworkową modłę. Travis Stewart uczynił rzecz niebywałą – w ten laboratoryjny, mający prawo zaistnieć wyłącznie w sterylnych warunkach eksperyment tchnął niesamowite życie. (Marta Słomka)

13. Canblaster - Clockworks

Clockworks wypłynęło w 2010 roku w postaci remiksu Teki Latex & Para One Remix i z miejsca stało się jednym z najbardziej wymagających kawałków przełomu wieków. Było to jak kopniak w twarz, któremu gdzieś z boku przyglądali się Max Tundra i Stereolab. Wtedy wszyscy zastanawiali się, co będzie z oryginałem i pozostałymi kompozycjami na EP-kę Canblastera. Canblaster nie zawiódł. Wciąż należy do artystów tworzących awangardę współczesnego clubbingu, a „Master Of Complication” jest tą najważniejsza pozycją w jego karierze. Bardzo szybko zapomnieliśmy o „Clockworks”. Nic dziwnego. 2011 to hegemonia deep house’u na parkiecie, a w takim towarzystwie ciężko grać utwór 133BPM, który w swojej strukturze przeplata wokale R&B, nieregularne basowe powiewy i zmasowany atak cykadełek, klików, clapów, hi-hatów, zgrzytów, tykań i świstów nierzadko rozpędzonych do juke’owych prędkości. Przyznaję się, iż wielokrotnie widziałem, jak na parkiecie ludzie wrzuceni w dźwiękowy bezmiar „Clockworks” stawali się bezradni i zaczynali słuchać. Przyznam się, że sprawiało mi to wielką radochę. (Krzysztof Kolanek)

12. Lil Wayne - 6 Foot 7 Foot

Zabawne, że jeden z najbardziej znienawidzonych przez miłośników „prawdziwej szkoły” raper swoimi tekstami przewyższa większość tych „prawdziwych”. Lil Wayne rzuca abstrakcyjne (i stworzone na bardzo sprytnych asocjacjach) porównania, zaśmiewa się swoim gremlinim głosem. A bit „6 Foot 7 Foot” to miażdżąca 808-ka w najlepszym wydaniu. Irytować może zapętlony i monotonny sampel, ale podbijany przez marszowe werble staje się integralnym elementem szaleńczej układanki. (Paweł Klimczak)

11. Jacques Greene - Another Girl

Ciara co prawda jest tylko jedna, ale już sam kawałek „Deuces”, który skowerowała, doczekał się wielu obliczy. Jednym z odważnych, którzy wzięli go na warsztat, był Kanadyjczyk, który niejednokrotnie wciągu minionego roku dał znać światu o swojej słabości do R&B. Pomiędzy innymi refixami spod ręki Jacquesa Greene’a ten stanowczo jednak się wyróżnia. Co czyni go wyjątkowym to nie sam wokal, który wydaje się być dodatkiem zręcznie dopełniającym przestrzeń utworu i wzmagającym w momentach ekstatyczne doznania, a sama konstrukcja, w jaką ją obudował. (Karolina Zajączkowska)

10. Kendrick Lamar - ADHD

Najbardziej obiecująca nowa gwiazda Compton odwala niezły popis: suberszybki flow z niemal Blackstreetowymi wokalami wzbogacony jest o subtelne hooki, Tylerowe demoniczne głosy z offu, nagłe zmiany tempa w bardziej rozleniwionych linijkach – wszystko w mocno przećpanej atmosferze i na totalnym luzie, utopiono w gęstych warstwach klawiszy. Jeśli chodzi o skillsy, większość swaggujących, zjaranych raperów z jego pokolenia Lamar zjada na śniadanie, o czym Dre, Game i Snoop już bardzo dobrze wiedzą. (Mateusz Błaszczyk)

9. FaltyDL - Hip Love

Smutnomiboże. Nie, nie dlatego, że tak nisko. Dlatego, że Drew Lustman nie wypełnił swojego ostatniego albumu takimi perełkami. I dlatego, że ten pogmatwany beat takim kruchym się wydaje. Ciągle się zacina, łamie, potyka o swoje nogi. Masz wrażenie, że zaraz się wykopyrtnie na parkiecie. I te rozpaczające głosy. Czy można w czterech minutach upakować jeszcze więcej dołującego piękna? It’s getting insane, I know. (Paweł Gajda)

8. Internet - Cocaine

Może nie dzieje się najlepiej, jeśli członkowie najszerzej dyskutowanego kolektywu w świecie hiphopowym i r&b, Odd Future Wolf Gang, brzmią jak Janet Jackson z czasów „Velvet Rope”. A może to „Velvet Rope” wciąż prezentuje się zadziwiająco świeżo. Tak czy inaczej, dowodząca duetowi Syd Tha Kid nie boi się iść pod prąd: czy to linii programowej Odd Future, serwując przystępny klawiszowy neosoul z klubowym zacięciem, czy to homofobicznemu hiphopowemu środowisku, objawiając się światu jako wyoutowana lesbijka. (Marta Słomka)

7. Africa Hitech - Out In The Streets

„Out In The Streets” to największy highlight albumu wydanego przez Warp („93 Million Miles”) i zarazem najlepsze wyjaśnienie nazwy projektu. To takie proste: zapętlany w nieskończoność wokalny fragment oraz inspirowany juke’em bit i futurystyczne brzmienia basu poddane reżimowi plemiennych repetycji tworzą hipnotyzującą mieszankę. To jedna z najbardziej wyrazistych tegorocznych produkcji w zalewie postdubstepowych form, jedna z niewielu udanie łącząca parkietową energię i stylistyczne innowacje. (Mateusz Krawczyk)

6. Karenn - Auflen Whip

Mam wrażenie, że młodzi producenci dorastający w świecie skomercjalizowanego dubstepu, mający w sercu wspomnienie jego najlepszych chwil, są na tyle muzycznie zdesperowani, a zarazem kipią od pomysłów, że każdy track, jaki wydadzą, musi zwrócić na nich uwagę. Do dyspozycji mają każdą drogę ucieczki, poczynając od zapyziałych chicagowskich house’ów po europejską odpowiedź na UR początku lat 90. aż po IDM. Karenn wpisuje się w ten schematu idealnie. Jest to projekt Pariaha i Blawana, będący przeciwwagą dla ich solowej twórczość, a zarazem przestrzenią dla inicjowania fascynacji staroszkolnym techno, które mają w zwyczaju grywać godzinami. Mixtape dla Mary Anne Hobbs w Xfm odczytuję jako manifest programowy. „Auflen Whip” to industrialny techno stomper bez melodii, wypełniony na poły metalicznym wrzaskiem, na poły dławionym basowym wyciem. Ten track mógłby być wizytówką Bunker Records w 96 r. i nikt by nie odnotował różnicy w datach tłoczenia; zresztą Blawan już wydawał w minionym roku materiał dla innej holenderskiej oficyny (Clone), która jak wszyscy wiem jest równie zasłużona dla europejskiego techno co wspomniany Bunker. Nie chce rozstrzygać, czy mam tu więcej wpływów Blawana czy Pariaha. Zainteresowani komentują to w ten sposób: „Nie martwimy się, czy to brzmi jak nasze dotychczasowe rzeczy”, „Celem tych utworów jest, aby grano je w klubach”. Karenn to nostalgia za starym dobrym techno, którego nam wszystkim tak bardzo brakuje. (Krzysztof Kolanek)

5. Julio Bashmore - Battle For Middle You

Krótka piłka. Julio w 2011 wykosił. „Batty Knee Dance”, „Everyone Needs A Theme tune”, „Father Father” czy produkcja „Love Without A Heart” Javeona McCarthy – same hity. Brytyjski basowy house zarządził na salonach i na razie nigdzie się nie wybiera. W 2012 roku pałeczkę przejmie Eats Everything, czuję to w kościach. (Mikołaj Buszkers)

4. A$AP Rocky - Peso A$AP Rocky

Zaskakujące, że drugi najlepszy bit na mixtapie „LiveLoveA$AP” (obok „Bass”, rzecz jasna) wyprodukował nie rewelacyjny Clams Casino, lecz Asap Ty Beats. Rocky prezentuje tutaj jedną ze swoich najlepszych zwrotek (tak dobrą, że została dosamplowana do pierwszej wersji „Purple Swag”), a całości dopełnia melodyjny refren. Hymn nowej generacji hip-hopu? Na pewno! (Paweł Klimczak)

3. Tyler, The Creator - Yonkers

Dziesięć lat temu hip-hop wchodził w nową dekadę albumami Jaya-Z „Blueprint” czy Taliba Kweli „Quality” na miękkim, ciepłym soulowym bicie Kanyego Westa. W 2011 roku Tyler, The Creator ze szczeniacką łobuzerią pluje na tę tradycję, oferując bit tak niechlujny i szczątkowy, jak to tylko możliwe, nawiązując raczej do podziemia w stylu Cannibal Ox czy lo-fi promowanego na Pitchforku. Może i album „Goblin” nie spełnił oczekiwań, ale singiel „Yonkers” na stałe zapisał się na kartach historii. (Marta Słomka)

2. The Weeknd - The Morning

Jest coś w tej charakternej, brudnej i wypranej ze szlifu produkcji, co sprawia, że nie mogę choć na chwilę przestać kochać „House Of Balloons”. Dość ekscentryczne słowa, które snują opowieści o przetrawionej kokainą samotności pomimo bajecznego życia wśród dziewcząt czy pieniędzy, napędzają melancholijny nastrój „nowego R&B” autorstwa The Weeknd. „The Morning” jest tym utworem, przy którym zdzierasz sobie gardło, wracając na wpół żywy przed siódmą rano z nocnych wycieczek. (Karolina Zajączkowska)

1. Blawan - Getting Me Down

Jestem zaskoczony, widząc tego Bałwana na pierwszym miejscu. Ilu ludzi tak naprawdę uważa, że ten kawałek zdefiniował rok 2011?! Myślałem, że wszyscy już rzygają samplami z wokalistek R&B, a teraz nagle znowu uwielbiają ten szajs? Blawan wydał parę zajebistych kawałków w tym roku, ale temu jedynka się nie należy. Chyba wszyscy wiemy, że było sporo dużo lepszych piosenek! W dodatku, skoro „Getting Me Down” jest takie świetne, to czemu nadal jest nielegalem? Podoba mi się, że sam Blawan uważa, że to wypełniacz. Pewnie wybraliście taki przeciętny numer jeden dla zadymy w komentarzach! Strasznie serowy ten beat; co się stało z house’em? WTF Urbanizer, srsly? (Paweł Gajda)

Mateusz Błaszczyk, Mikołaj Buszkers, Paweł Gajda, Paweł Klimczak, Krzysztof Kolanek, Mateusz Krawczyk, Marta Słomka, Karolina Zajączkowska (11 stycznia 2012)

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 
PS
[11 stycznia 2012]
"klasa średnia rozkokoszona w gustownych pieleszach" to godny następca "mieszczańskich grubasów audiofilów" :D podkradam!
Gość: JeSuisFrance
[11 stycznia 2012]
+1 na rzecz Azealii! A numer jeden zgodny z rocznym podsumowaniem RA ;-) Nie mniej, TOP 10 znakomite.
Gość: wlodku
[11 stycznia 2012]
fajne podsumowanie, ale gdzie Azealia Banks? bardzo tu jej brakuje imo.

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także