1. The Jackson 5 – I Want You Back

Pop taki, jakim go znamy i przyswajamy od dziecka, zaczął się kilkadziesiąt lat temu. Niektórzy powiedzą, że od bioder Elvisa Presleya; inni, że od inwazji The Beatles na Amerykę; jeszcze ktoś, że stało się to w momencie, gdy cały świat obiegło „All You Need Is Love”. Ale myślę, że jest jeszcze jedna możliwa wersja historii. 20 lipca 1969 roku Amerykanie wylądowali na Księżycu, a 86 dni później w amerykańskich domach po raz pierwszy zagościli śpiewający, tańczący i grający bracie Jacksonowie. W tej narracji Elvis jest tylko psem Łajką, Bitelsi – Jurijem Gagarinem, a Diana Ross – Walentyną Tierieszkową. Neilem Armstrongiem jest natomiast 11-letni Michael z Gary w stanie Indiana.

Nastoletnie gwiazdy popu nie były niczym dziwnym w latach sześćdziesiątych, czego najjaskrawszym przykładem stał się reklamowany jako „dwunastoletni geniusz” Stevie Wonder, jeszcze z przydomkiem „Little”, który w 1963 roku zaliczył „jedynkę” na Billboardzie. Z drugiej strony mały Wonder swoje „Fingertips” po prostu zagrał pod dyktando Berry’ego Gordy’ego, a własny głos odnalazł dopiero jako 16-latek wraz z „Uptight” po długim okresie posuchy. Siedemnasto-, osiemnastolatkowie – często piekielnie zdolni, co tu ukrywać – byli regularnie wykorzystywani jako twarze promujące komercyjne przedsięwzięcia największych wytwórni tamtych czasów. Nikogo to nie jednak szokowało – ówczesne „osiemnaście” nierzadko znaczyło więcej niż dzisiejsze „dwadzieścia osiem”. Wystarczy poczytać kilka biografii ówczesnych idoli, którzy na wysokości pojawienia się pierwszych wąsów byli już ustatkowanymi rodzicami i małżonkami.

Było więc wciąż jakieś ryzyko w pokazaniu światu 11-latka śpiewającego o sercowych rozterkach; coś niebezpiecznie bliskiego temu rodzajowi telewizyjnej sensacji, który wzbudza zainteresowanie na pięć minut, ponieważ wcześniej czegoś takiego się nie widziało. I być może taki właśnie los spotkałby The Jackson 5, gdyby nie kilka szczegółów. Po pierwsze – absolutny masterplan Gordy’ego zaprezentowania kwintetu amerykańskiej widowni przez samą Dianę Ross. Po drugie – postać wspomnianego dzieciaka, posiadającego talent predestynujący go do miana najbardziej utalentowanej scenicznie gwiazdy XX wieku. Wreszcie po trzecie – piosenka, której stworzenie było wielkim, niemalże korporacyjnym projektem Motown i która pochłonęła budżet większy niż cokolwiek wyprodukowanego do tamtej chwili w Hitsville USA. Jeśli wydaje Wam się, że wszystko to wydarzyło się od niechcenia, w jednym, spontanicznym take’u studyjnym, to nic bardziej mylnego – sam Michael wspominał sesje do debiutanckiego singla J5 jako jedno z najbardziej żmudnych doświadczeń w karierze.

Mimo setek odsłuchań, dziesiątek godzin spędzonych na myśleniu o tej piosence, niezliczonych imprezowych prime-time’ach, które rozgrzewała do czerwoności, „I Want You Back” wciąż zawiera tajemnicę, która pozwala jej elektryzować mnie i miliony ludzi na całym świecie. Cała ta powyżej zarysowana historia to przecież tylko wstęp, bo walka o serca słuchaczy rozgrywa się w nutach, zmianach akordów, harmoniach… Niemożliwie gibka linia basu, tylko ozłocona przez niezliczone sample; funkująca partia gitary rytmicznej zarejestrowana przez aż trzech różnych gitarzystów; tryskający świeżością feeling wokalny Michaela i luz, z jakim uzupełniają go bracia. Mimo płonącego z pasji wykonania, „I Want You Back” wciąż bliżej do deklaracji stuprocentowej niewinności, kolorowej bajki, dziecięcej fantazji o dorosłości, z której zawsze można się wycofać. Bo niezależnie od tego, że jego tekst nie jest jednoznacznie optymistyczny, to utwór pełen uśmiechu, radości życia, entuzjazmu. Utwór, który wypełnia w dwustu procentach najbardziej pierwotną potrzebę muzyki pop: jest najprostszym i najskuteczniejszym sposobem na zapewnienie sobie ucieczki od rzeczywistości w postaci kilku chwil szczęścia. (Kuba Ambrożewski)

Posłuchaj >>