Ten ponad pięciogodzinny składak nie jest post-punkowym zbiorem największych przebojów. Uznałem, że bardziej przyda się łagodny przewodnik w formie playlisty. A ta powinna skupiać w sobie nagrania bardzo różne - od oczywistości po nieoczywistości, od lat siedemdziesiątych po czasy aktualne. Ze złotą zasadą: jeden zespół - jedna piosenka. Z wyraźnie zakreślonym charakterem: ukazać post-punk w pełnej krasie. Umiejscowić Talking Heads obok My Dad is Dead, Wire tuż przy Musta Paarati, Joy Division skojarzyć z Republiką. Wszystko w jednym kotle. Nie da się tego nie pokochać.