xxanaxx

Xxxanaxx, który zagrał w namiocie, reprezentuje zadomowioną już na gruncie współczesnej muzyki hybrydę gatunkową, jaką jest połączenie subtelnego kobiecego wokalu z programowaniem beat-maszyny. To duet, dla którego znajdziemy kilka odpowiedników nawet w Polsce – jednym z nich jest na pewno promowany dwa lata temu Sinusoidal. Oba zespoły łączy nie tylko podobieństwo brzmienia i konwencji, ale i program X-Factor (wokalistki obu grup były jego finalistkami). Na korzyść Xxanaxxu świadczy na pewno warstwa produkcyjna, przebłyskująca świeżymi odniesieniami – również na koncercie ten element okazał się najmocniejszy. Stojący za maszynami Michał Wasilewski kontrolował rolandowe trącenia i chillwave’owo rozmywające się klawisze, ale Klaudia Szafrańska wokalnie nie wybijała się poza przeciętność i polską średnią. Zagrany pod koniec cover „Suit & Tie”, co prawda mnie osobiście specjalnie nie porwał, ale zasygnalizował to, że para zabiega o aktualność. Cóż, życzymy powodzenia. (Rafał Krause)

Tame Impala

Tak sobie ze znajomymi stwierdziliśmy, że większość postaci pojawiających się na głównej scenie jest pod wpływem polskiej wódki. Wpływem często błogosławionym, jak w przypadku Blur, QOTSA i Cave'a, ale nie zawsze. Miałem ogromne obawy co do Tame Impala na żywo, bo „Lonerism” to album cudownie nienaturalny i wybitnie przy tym niekoncertowy. Tak wielkiego zawodu jednak nie przewidywałem. Poprawność to najwyższy poziom, na jaki udało się wznieść Australijczykom, ich kompozycje nie zadziałały u mnie ani na nóżkę, ani na umysł, a przecież soft-psych oraz świetnie nakręcane gitarowe kompozycje to powinno być ich tour de force. Brzmienie suche i surowe, skąpanie w efektach, niezdecydowane albo nie brzmiące najlepiej, masa potknięć, ogólna spina, gesty i wokal Kevina Parkera sprowadzające się do nieprzyjemnego w odbiorze infantylizmu. Może podświadomie oczekiwałem jakichś cudów, może nie. W każdym razie nie wytrwałem do końca i rozczarowany dogłębnie słuchałem reszty z kolejki po Desperadosa. Smutny byłem aż do koncertu The Bad Seeds. (Karol Paczkowski)

Nick Cave & The Bad Seeds

Zdecydowanie mój numer jeden w Gdyni. Ostatnich koncertów The Bad Seeds nie oglądałem uprzednio na YouTube, więc byłem zupełnie nieświadomy ich kształtu i bałem się, że będzie to występ niemrawy, związany z wyciszeniem udanego, ale jednak niefestiwalowego „Push The Sky Away”. Na sam początek poszedł zresztą najmniej lubiany przeze mnie numer z tej płyty, więc wizja nastrojowego, ale statycznego koncertu wydawała się właśnie realizować. Jak bardzo się pomyliłem – Cave sięgał aż do szorstkiego „From Her To Eternity” i energia zdecydowanie zdominowała cały występ. „Weeping Song”, „Tupelo”, „The Mercy Seat”, a z nowszych choćby „Jubilee Street” wypadły znakomicie, po raz pierwszy zresztą podobała mi się dynamika dźwięku na scenie głównej. Cave miotał się jak młodzieniaszek, ale nowe koncerty w nie mniejszym stopniu wygrywa dla Złego Nasienia Warren Ellis. Idiom jego skrzypiec to oczywistość dla fanów Dirty Three, ale ten sobowtór Charlesa Mansona świetnie czuje również gitarę, dodając pikanterii i rozpętując huragany wtedy, kiedy trzeba i budując cierpliwe tła, kiedy Cave kradł dla siebie całe show.

Bardzo dużo utworów z okresu lat 80. – „Tupelo”, „The Mercy Seat”, „From Her To Eternity”, „Deanna”, a drugie tyle z pierwszych lat następnej dekady to jest setlistowy strzał w dziesiątkę. Ba, Cave na żywo jest dużo lepszy niż na płytach. Weźmy „Papa Won't Leave You, Henry”, które zabrzmiało o wiele mroczniej, mocniej i bardziej przeszywająco niż na „Henry's Dream”, co nie tylko wyszło kompozycji na dobre, ale też urosło do jednego ze zdecydowanych highlightów całego występu. Potwierdziło się również, że „Push The Sky Away” to całkiem dobry album – „Jubilee Street” i „Mermaids” wplotły się pomiędzy najlepsze utwory doskonale, a zagrany przed bisem utwór tytułowy nie miałby problemów z wywołaniem efektu zapalniczki. Nerwowy puls „We Real Cool” domknął koncert pozostawiając w napięciu i niedosycie, a te przy kontakcie z albumami The Bad Seeds rzadko kiedy występują. Od teraz słucham więc Cave'a wyłącznie w wersji live. (Karol Paczkowski)