Wspominając trzeci dzień Open’erowych swawoli, odnoszę wrażenie, że line–up został podporządkowany rytmowi pogody, a Mikołaj Ziółkowski okazał się muzycznym meteorologiem. Bon Iver i Jamie Woon oraz świetlisty krzyż duetu Justice wpadli do szklanki mgły jak śliwka w kompot, stając się nieodłącznym składnikiem aury. Z kolei dzień trzeci zdominowały ciepłe podmuchy powietrza, które przełożyły się na propozycje koncertowe. Na pierwszy ogień poszedł klasyk chillwave’u – Toro y Moi. Generowane leniwe dźwięki nieśpiesznie przemykały się po przestrzeni namiotu, pozostając obojętnym równie rozleniwionym wrażeniom. Zabrakło leżaków i suchego jak wiór podłoża, które mogłoby je ewentualnie zastąpić. Może z tej perspektywy muzyka Chaza Bundicka nabrałaby soczystego kształtu, zamiast przypominać fatamorganę, która szybko rozwieje się w pamięci.

Kontynuując podjętą tematykę meteorologiczną – całe ciepło skumulowane podczas słonecznego dnia zostało oddane Kasi Nosowskiej, która jak zwykle zauroczyła publiczność szczerością nieśmiałości. Wydawałoby się, że wszyscy znają ją na wylot, przeczuwając każdy gest i artykulację kolejnych dźwięków. A ona wciąż zaskakuje eksperymentami i rzucanymi sobie wyzwaniami: raz mierząc się z kultowymi utworami pisanymi przez Agnieszkę Osiecką, drugi raz biorąc na warsztat piękny kawałek „Let’s Dance” w oryginalnym wykonaniu Davida Bowiego, który nie tak dawno do łask przywrócił M. Ward.

Jedna z najbardziej skrytych polskich wokalistek, która przez kilkanaście lat kariery muzycznej nie straciła na popularności, w czasie koncertów każdorazowo próbuje zniknąć, zasłaniając się czym tylko może: zaciemnioną sceną, tkaninami stanowiącymi podłoże dla przestrzennych wizualizacji, wystawiając na pierwszy plan swój głos, niosący wszystko to, co ukrywa i przed czym próbuje się ukryć Nosowska. Trzonem koncertu był ostatni album „8”, najbardziej złożony kompozycyjnie i dojrzały. Takich spotkań nigdy za wiele.

Choć organizatorzy popisali się dużymi zdolnościami przeplatania warunków atmosferycznych z warunkami odbioru zawiedli, jeśli chodzi o przewidywalność temperamentu i upodobań uczestników. Koncert zespołu M83 odbył się w namiocie, rozciągając tłum daleko poza scenę. Podobny manewr logistyczny udał się, lecz 3 lata temu, gdy muzycy nie byli aż tak znani wśród polskiej publiczności. Wbrew tytułowi ich ostatniego albumu „Hurry Up, We’re Dreaming” – koncert miał dwudziestominutową obsuwę, co w napiętym harmonogramie festiwalowym przelicza się trzykrotnie. Warto jednak było podreptać w miejscu, aby szybko oddać się porywającym kompozycjom. Popularność „Saturdays=Youth” sprawiła, że w piątkowy wieczór wszyscy, niezależnie od wieku, identyfikowali się z energią tłoczącą się w namiocie. Nieprzypadkowo mówi się o hymnach festiwalu, muzycznych pewniakach, które odnoszą 100% skuteczność w konfrontacji artysta – publiczność. Przebojowy klimat potężnego brzmienia spokojnie może plasować występ w trójce najlepszych koncertów całego festiwalu.

zdjęcia: Wojciech Krysiak

Więcej zdjęć Wojtka z Heineken Open’er Festival znajdziesz na oficjalnym facebookowym profilu Screenagers.pl!