Najlepsze single roku 2011

Miejsca 10–1

Obrazek pozycja 10. Jensen Sportag – Everything Good

10. Jensen Sportag – Everything Good

Zawiązujesz trampki, przypominasz sobie, że to metalowe na końcu sznurówki to aglet i z tą myślą znajdujesz się na chodniku. Czerwcowe miasto. Wdech, wydech, smile. Półświadomie dostosowujesz swoje ciało do feelingu ścieżki basowej. Chwila postoju na pasach, wcielasz się w tańczącego Hugh Granta w „Love Actually”. Czujesz się wolny, opinie innych masz w dubstepie, świat cię trochę nie dotyczy. Mniej-niż-jednocentymetrowe, przejściowe, egzystencjalne błahostki również. Co z tego, że nie ogarniasz jakichś tam co-ja-paczę rzeczy. Cieszysz się każdą drobnostką, gej-popowymi wokalami też. Przecież nie musisz grać w tenisa na szczycie Burj al-Arab żeby czuć się klawo. Pewnym trampkiem kierujesz się przed siebie, trochę jak Ashcroft, tylko w wersji non-bitter. Najchętniej przybiłbyś piątkę z tym zasępionym młodzieńcem z żelazną dziewicą na koszulce. Lewa, prawa, high five. Nikną ostatnie dźwięki, zdajesz sobie sprawę, że jesteś szczęśliwy, bez powodu. Sam nie wiesz jak to się stało, ale jesteś tu. Wszystko układa się w jedną czytelną myśl. To będzie dobry wieczór. (Sebastian Niemczyk)

Posłuchaj >>

Obrazek pozycja 9. Gang Gang Dance – Mindkilla

9. Gang Gang Dance – Mindkilla

Wchodzisz na stadion, przebijające się przez gęsty tłum miłe uchu dźwięki nadają charakterystyczny kształt kącikom ust. Zabawa już trwa w najlepsze, ale dostrojenie się do aktualnego tempa nie sprawia najmniejszego problemu i nawet nie zauważasz kiedy to wszystko zdążyło aż tak rozbłysnąć. Żywe, plemienne rytmy czynią ciało lekkim, a błogie fale intensywnego ciepła pozwalają zapomnieć o suchości w ustach. Hipnotyzujące repetycje wywołują dłuższą chwilę wewnętrznego zawieszenia. Na skórze niemal fizycznie odczuwasz pozytywną energię płynącą z nienaturalnie powykręcanych od radości twarzy. Chwilę później już wszystko wybucha, światła wariują, ginie każda racjonalna myśl, a tu i teraz przestają istnieć. O rzeczywistości przypomina przyjemne wieczorne powietrze, ocierając krople potu z czoła. Nie możesz być pewien, czy minęła godzina czy minuta. Nie ma to zresztą większego znaczenia. Zabawa trwa w najlepsze, a błogie fale intensywnego ciepła pozwalają zapomnieć o suchości w ustach. Hipnotyzujące melodie wywołują dłuższą chwilę wewnętrznego zawieszenia: „ach, ta linia basu!”. (Mateusz Krawczyk)

Posłuchaj >>

Obrazek pozycja 8. DJ Quik feat. BlaKKazz K.K. & Jon B – Do Today

8. DJ Quik feat. BlaKKazz K.K. & Jon B – Do Today

To chyba jasne, że po dwudziestu latach trudno nagrać album, który nie sugerowałby kryzysu artystycznego wieku średniego. A tu proszę, nie dość, że Davidowi udało się w tę jubileuszowo okrągłą datę zrobić fajny album, to jeszcze spokojnie można pomyśleć, że to jakiś świeżo upieczony abiturient z zachodniego wybrzeża przywraca kalifornijsko bujające kompozycje. To sztuka, która nie do końca udała się w tym roku Snoopowi na „Doggumentary”, bo jednak było tam trochę strzałów znikąd (zabawne, że nie chodzi o „Boom” z T-Painem) i raczej spodziewałem się konsekwentnie średniawego poziomu „BlaQKout” z Kuruptem. No bo chociaż jestem fanem „This Weed Iz Mine” czy „Peer Pressure” i zawsze daję się oszukać, że uczciwie przedstawiają one poziom całego LP, to nie mam wątpliwości, że w starciu z „The Book Of David”, niestety, „Doggumentary” szans nie ma. Szacunek za to, że podjęliście walkę i za wyliczankowe skojarzenia ze Slum Village – sam już nie wiem, kto lepiej liczy do dziesięciu. (Mateusz Błaszczyk)

Posłuchaj >>

Obrazek pozycja 7. Beyoncé feat. Andre 3000 – Party

7. Beyoncé feat. Andre 3000 – Party

Ten niepozorny numer sporo mówi o kondycji dwojga tuzów współczesnej czarnej muzyki. Podejrzewam, że Kanye odkopał pierwszą lepszą demówkę, która zalegała mu w magazynie i którą machnął kiedyś w przerwie na papierosa pomiędzy pisaniem listów do Boga i projektowaniem najnowszej pary trampków dla Nike’a. Do sampla z „La Di Da Di” dorzucił nieprzytomną, frajerską nawijkę i sprzedał to żonie kumpla. Która pewnie wiedziała lepiej, no bo choćby nie wiem co, Kanye przejdzie do historii nie przez wzgląd na swoje bombastyczne rap-symfonie, ale mięciutkie, intuicyjnie chwytliwe produkcje w rodzaju „Party” właśnie. A co do samej Beyoncé, to jest ten singielek znamienny w kontekście kursu, jaki obrała. To pewnie nadinterpretacja, ale czuję, że Knowles przemawia w imieniu wszystkich tych, którzy zmęczyli się narastającą z miesiąca na miesiąc inwazyjnością komercyjnego popu. Jasne, tuż za rogiem czai się Diane Warren, ale dziad factor przegrywa w Beyoncé bardzo zdecydowanie z przytomnym rozeznaniem odnośnie tego who is who in the music. I to raczej Frank Ocean (a potem, kto wie, może Internet) wyrasta na jej głównego i najbardziej naturalnego sprzymierzeńca w tym starciu. Czego i jej, i jemu z całego serca życzę. Niech więc „Party” będzie przystawką do nadchodzącego dania głównego, z której strony by miało nie nadejść. (Łukasz Błaszczyk)

Posłuchaj >>

Obrazek pozycja 6. The Internet – Cocaine

6. The Internet – Cocaine

Przepis na romantyczny wieczór w wydaniu OFWGKTA jest banalnie prosty i sprowadza się do wyrwania w wesołym miasteczku nieuświadomionej małolaty, ućpania jej solidną porcją kolumbijskiego kataru, wykorzystania seksualnego i porzucenia nieprzytomnej na poboczu pustej autostrady. „Cocaine”, które – wbrew pozorom – ma niewiele wspólnego z afirmacją stanu narkotycznego upojenia, nie sposób oderwać od kontekstu wyśmienitego wideoklipu, a na dobrą sprawę to on, do spółki z jadowitą gościnną nawijką Left Braina robi temu kawałkowi zły PR. To widocznie znak czasów, że najbardziej być może rozerotyzowana i namiętna (w pozytywnym sensie) piosenka minionych dwunastu miesięcy, brzmiąca niczym fikcyjna kolaboracja Eryki Badu, Tortoise i Bran Van 3000, jest dziełem młodzieży z kolektywu kojarzącego się dotychczas raczej ze strzelaniem do ludzi i gwałtem na członkach własnej rodziny. Syd i Matt Martian wywrócili do góry nogami moją narrację o Odd Future, ale to zdecydowanie dobra wiadomość. Tak na marginesie: czy jakaś mądra głowa jest w stanie wyjaśnić mi genezę nazywania kreski koksu węgorzem? (Bartosz Iwański)

Posłuchaj >>

Obrazek pozycja 5. Blawan – Getting Me Down

5. Blawan – Getting Me Down

Nie ma co się rozpisywać nad warstwą dźwiękową numeru Blawana. Suche elektroniczne perkusjonalia, hipnotyczny wokal (plus sporadycznie wokoder), pod spodem przemykająca chmura niskich częstotliwości i… koniec. Aranż bogaty niczym dieta świętego Aleksego. Jednak emocje towarzyszące słuchaniu tego nieprawdopodobnego bangera i środowiskowego przeboju prezentują zgoła inny stopień kompleksowości. Na taneczny sznyt „Getting Me Down” zachodzi zarówno prostolinijna beztroska słuchania, jak i przemycony jakimś tylnym wejściem, zduszony niepokój. Nie wiem jak Wy, ale ja wyczuwam tutaj narkotykową mieszankę, odbijającą słuchacza od ściany do ściany, od euforii, do stanów lękowych. Po prostu coś, przepraszam za użycie iście fachowego określenia, zajebistego. Na magnetyzującej ambiwalencji tegoż utworu w 2011 roku poznała się m.in. ekipa Urbanizera (8/10 od Marty Słomki oraz #1 tutaj), Resident Advisor (nr 1 na rocznej liście), Pitchfork (miejsce 86. wśród najlepszych stu utworów ubiegłego roku) i ja, Paweł Szygendowski, u którego te sześć minut wygrało w plebiscycie na najlepszy singiel Anno Domini 2011. (Paweł Szygendowski)

Posłuchaj >>

Obrazek pozycja 4. Francis & The Lights / Inc. – Eiffel Tower

4. Francis & The Lights / Inc. – Eiffel Tower

W 2010 r. EP-ka F. F. Starlite’a (operującego pod banderą Francis & The Lights) została w zasadzie zignorowana przez redakcje większości serwisów muzycznych, w tym przez naszą. A szkoda, bo osobiste, niemal singer-songwriterskie inklinacje Francisa, podane w syntetycznych aranżach i selektywnym brzmieniu lat 80., to jest przypadek niecodzienny i godny co najmniej odnotowania. Podczas gdy u większości artystów ejtisowy kostium sam w sobie był wartością, Starlite traktował funkujące syntezatorowe brzmienia wyłącznie jako ozdobnik uniwersalnych, staromodnych piosenek. W efekcie na „It’ll Be Better” jego muzyka zabrzmiała tak, jakby w studiu Harry Nilsson (Elton John?) jamował z Princem, a w roli sekcji występowało Cut Copy. Wow.

Połączone siły Francis & The Lights i Inc. to trochę inna historia. Znikł gdzieś songwriterski, osobisty wymiar kompozycji znany z solowej twórczości Starlite’a, a moi faworyci – bracia Aged – w jej miejsce wnieśli studyjną, audiofilską precyzję. I tak „Eiffel Tower” godzi to, co najlepsze w muzyce kolaborujących stron. Intelektualny, matematyczny sznyt to bez wątpienia Inc.; romantyczny, rozmarzony ton – Francis. Pozorna prostota kryje w sobie przepiękne niuanse: nastrojowy dystans między wokalem i fortepianem w refrenie czy knajpiane, „wieczorne” akordy tego drugiego instrumentu. Z drugiej strony, bezpretensjonalna konstrukcja nadaje „Eiffel Tower” wymiaru, bo ja wiem, ogólnoludzkiego? Ostatecznie, to typowa muzyka środka, więc w środku ją trzymam, bardzo blisko serduszka. (Paweł Sajewicz)

Posłuchaj >>

Obrazek pozycja 3. Toro Y Moi – Still Sound

3. Toro Y Moi – Still Sound

1. Próba na „przyłapanego Fronczewskiego”: Jestem jedną z tych osób, którzy z Chazem to bez żadnych oporów, a tu akurat łapy niedzielnego psychofana wybrano do badania nad boskim Kolumbiańczykiem. Pomijając wielką ulgę, że to tylko singiel, postaram się jak najbardziej ascetycznie, ale też wyczerpująco. A więc to było tak: po „Causers Of This” oczekiwania były najróżniejsze, ale ci którzy faworyzowali tę inną drogę, bo przecież nie tak znowu nową (mając w pamięci nagrania z 2009 roku, niekiedy całe sklecone z żywego instrumentarium), mogli mieć chwilę zwątpienia przy „Leave Everywhere”. A przy „Still Sound”? No właśnie już nie mieli najmniejszych podstaw. Bo to zajebisty numer, polecam.

2. Próba na „(nie)zbędnego analityka”: Dialog między żywym bitem a klawiszami, gdzie te drugie krążą od zwyczajnego akcentowania w ostro ciętych cezurach, po pełniejszy akompaniament w postaci rytmicznego kopiowania w obrębie skali, czy luźnego odchodzenia na boki, zawsze jednak odbijając od szkieletu tej soczyście funkowej partii basu = kwintesencja zagadkowego wyczucia Bundicka, który robiąc coś przecież nie wielce spektakularnego, zaprasza na wycieczkę, gdzie z dziecięcą naturalnością skacze luzacko po nutkach, trzymając nasz słuch w ufności/naiwności. I doprawdy, perswazja wylewa się tutaj w sposób literalny, sączy słuchacza jak pierwsza zasada papierek lakmusowy. Musowy.

3. Próba na „fenomen w dzisiejszym środowisku muzycznym”: Do tego beztroski klip urzekający tą otoczką pozytywnej infantylności, bezwstydnej wstydliwości, i chronicznym zwątpieniem, że to ten roześmiany, nonszalancki hipster właśnie, od dwóch lat sam mógłby podtrzymywać wiarę w świeże pokolenie szastających inspiracjami młodzików, systematycznie przepoczwarzające się w zaskakująco samoświadomych kompozytorów.

4. Próba właściwa: 'Cause I-I do-don't want-want to-to be-be uh-uh-a-alone (Karol Paczkowski)

Posłuchaj >>

Obrazek pozycja 2. Destroyer – Kaputt

2. Destroyer – Kaputt

Omawiany singiel, jak zresztą cała ta syntezatorowa piosenka aktorska, którą aktualnie uprawia Bejar, jest oczywiście mocno ironiczny – a jakżeby inaczej? – ale tyle jest czułości w tych kanapowych rozmyślaniach o własnym dzieciństwie, że nie sposób się nie wzruszyć. Koleś w kilku zręcznych, chwytliwych frazach mieści całe uniwersum tych wszystkich późnodziecięcych snów o dziewczynach, imprezach, sławie, akceptacji, które każdy z nas kiedyś tam zwykł roić sobie na kilka chwil przed zaśnięciem (lub w wersji uaktualnionej – przed ekranem komputera). Wasting your days, Chasing some girls all right / Chasing cocaine to the back rooms of the world all night – tak, to bardzo ładnie powiedziane, tylko znając życie, gdyby Bejar – no właśnie – powiedział to, wdzięcząc się do słuchacza w oprawie typowo destroyerowej, efekt byłby zgoła odmienny. Prześmiewczy, okrutny etc. On może zresztą wciąż mieć dokładnie takie intencje – co mnie jednak średnio interesuje – ale w tej pseudo-avalonowej otoczce brzmieniowej „Kaputt” to niemal list miłosny. No i ten klip. Scena z wynurzającym się z oparów, zasmarkanym, pryszczatym nerdem, który rządzi i dzieli pośród kohorty półnagich tancerek, by pięć sekund później ocknąć się przed ekranem monitora – no cóż, mistrzostwo świata. W ogóle jest w tym teledysku coś takiego, co sprawiło, że gdy widziałem go po raz pierwszy, czułem się, jakbym znów oglądał MTV. Każdemu taki Lenny Valentino, na jakiego zasłużył. (Łukasz Błaszczyk)

Posłuchaj >>

Obrazek pozycja 1. The Car Is On Fire – Lazy Boy

1. The Car Is On Fire – Lazy Boy

O ile wyniki redakcyjnego plebiscytu są nierzadko obciążoną balastem chwilowego kaprysu arytmetyką, to decyzję o przyznaniu konkretnemu utworowi tytułu „singla roku” chciałoby się jednak symbolicznie interpretować jako sumę chwil, skrawków przyjemności, mikroskopijnych uniesień, jakich wszyscy kolektywnie zaznaliśmy podczas minionych dwunastu miesięcy. To już nie jest siła, którą powinno się lekceważyć. Nie mówimy od razu, że „Lazy Boy” jest na pewno najlepszym utworem 2011 roku. On tylko ma to szczęście, że najlepiej, a już na pewno najrówniej odzwierciedlał nasze nastroje.

Oczywiście, lubimy myśleć, że wynik końcoworocznego algorytmu, zupełnie jak jakiś horoskop, oznacza coś ważnego, wzniosłego i proroczego. Jeszcze chętniej niż zwykle dopasowujemy wtedy fakty do znaczeń, przewartościowujemy dotychczasowe oceny i dośpiewujemy sobie resztę. Od mniej więcej dziesięciu dni próbuję umotywować redakcyjny wybór „Lazy Boy” w sposób działający na wyobraźnię czytelników. Na pewno w 2011 roku sami bywaliśmy bandą niezłych obiboków, to raz. Dwa: przecież dziewiątka w rubryce singlowej, wlepiona chwilę po nieoczekiwanej premierze singla, nie wzięła się z przypadku. Trzy: odsyłam do Sebastianowej notki o „Buy Nothing Day” i historii naszego sierpniowego Gran Derbi w Katowicach. Pamiętam zresztą, że w przerwie pod płot katowickiego orlika naprawdę podjechała nieodpicowana bryka The Car Is On Fire, a rozczarowani członkowie zespołu nie mogli uwierzyć w to, że ich drużyna przegrywa mecz. Jak widać, nie chowamy urazy, chłopcy.

Najtrafniej być może istotę „Lazy Boy” zdiagnozował redakcyjny specjalista od singli roku, Łukasz Błaszczyk, przeciwstawiając nieuchronność zaciągniętych zobowiązań spontaniczności ostatnich młodzieńczych zrywów. Sunshine, still I have to pay the rent, śpiewa Krzysztof Nowicki, reprezentując przy tym nieświadomie dylemat optymistycznego pesymizmu całego pokolenia trzydziestolatków. W tych warunkach latem 2011 roku „Lazy Boy” urósł do roli eskapistycznego, festiwalowego hymnu, był naszymi trzema ulubionymi minutami każdej kolejnej godziny, bardzo niedoskonałym, ale jakże pocieszającym substytutem urlopu na żądanie w te niedostatecznie słoneczne, kapryśne, nerwowe wakacje. (Kuba Ambrożewski)

Posłuchaj >>

Posłuchaj utworów z Top 30 dzięki playliście YouTube >>

Screenagers.pl (16 stycznia 2012)

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 
Gość: anka
[28 stycznia 2012]
wow!!!! Lazy Boy?
Gość: Jaca
[28 stycznia 2012]
Tak wygląda lista snobów. Silenie sie na oryginalność za wszelką cenę. Obszar tych poszukiwań nie śwadczy wcale o jakości muzyki. Panowie dziennikarze, czy jak Was tam zwać, pan Piotr Kaczkowski powiedział kiedyś: Na świecie jest tyle muzyki... której nigdy nie usłyszymy. Jestem pewien, że tu nie usłyszy się jej na pewno.
kuba a
[16 stycznia 2012]
Pewną dezorientację wprowadzać mogą listy Karola, który dołączył do nas już w trakcie procesu głosowania. Poza tym procedura tworzenia lista końcowych na Screenagers jest czymś więcej niż zliczeniem rankingów indywidualnych. Zdaje się, że kiedyś o tym wspominaliśmy. Nie jestem też pewien, czy wszyscy głosujący dosłali swoje listy osobiste.
Gość: krzysiek
[16 stycznia 2012]
Podejrzewałem, że głosy na różne single mogły się rozłożyć, ale szybki rzut okiem na listy indywidualne nie pozwolił potwierdzić tej hipotezy, hihi :D
kuba a
[16 stycznia 2012]
Podoba mi się, że wielu naszych czytelników tak łatwo daje się rozbawić. Ludzie dobrego humoru. Fajnie.

Nie trzeba być Sherlockiem Holmesem, żeby zgadnąć, z jakiego powodu żaden singiel Violens nie załapał się do pięćdziesiątki - w momencie, w którym zespół wydał ich aż dziewięć, skrajnie ciężko było o jeden konsensusowy wybór. W takich sytuacjach premiujemy zwykle cały album - jutro się okaże, czy tak będzie również tym razem.
Gość: krzysiek
[16 stycznia 2012]
To poznaj, bo to jeden z lepszych kawałków na "Cztery i pół". Cała płyta na youtube, znajdziesz.

Trochę bawi, że po niedawnych peanach na temat Violens żaden(!) ich singiel nie wszedł do pierwszej 50-tki(!).
Gość: pytam
[16 stycznia 2012]
A co to za piosenka Łony "Nie ma nas", bo nie znam? Chyba, że to jakieś ukryte wyznanie redakcji serwisu.
Gość: kidej
[16 stycznia 2012]
A gdzie Cults jest glebsze (?) od przykladowego Destroyera, bo nie wiem?
Gość: Slonick
[16 stycznia 2012]
Zemdliło mnie przy odsłuchu pierwszej trójki. Pierwsza dziesiątka za wyjątkiem GGD doprowadziła mnie do przygnębiającej refleksji, że \\\"starość\\\" (w waszym przypadku ponoć 30-stka) nieprzyjemnie podśmierduje płyciutką dream-popową, ewentualnie hipsterską estetyką, niespecjalnie jest miejsce na cokolwiek innego. Zasmuciłem się, gdyż do tego stanu pozostał mi tylko rok życia.
W ostatnich dniach młodości pozostaje mi słuchać tak innych singli jak PJ Harvey The Words That Maketh Murder, czy GaBLé -Who tells you ?
A jak już bierze mnie starość to ewentualnie Cults - You Know What I Mean.
Gość: JJ
[16 stycznia 2012]
tzn Rihanna, literka mi przeskoczyła...
Gość: JJ
[16 stycznia 2012]
No a gdzie Britney? Ruhanna? Lady Dżi? MInaj? ten fajny popowy serwis czasem naprawdę zasmuca...
Gość: pozytywny
[16 stycznia 2012]
pilli.żal.pl
Gość: pilli
[16 stycznia 2012]
żal.pl

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także