Po raz kolejny - jak to mawia Dariusz Szpakowski - spektakl odbył się znów w Gdyni, tym razem w klubie Ucho. Po ok. godzinie oczekiwania na scenie wkroczyło polskie Polpo Motel. Na początku nie zrobili na mnie większego wrażenia, na szczęście czym dalej w las, tym było coraz ciekawiej. Przyznam, że takie połączenie „absurdalnej” elektroniki z charakterystycznym i emocjonalnym żeńskim wokalem brzmi zacnie, aczkolwiek chyba lepiej materiał lepiej słuchałoby się w zaciszu domowym (co zresztą niebawem uczynię, obiecuję!). Nie wiem tylko, czy Polpo Motel odpowiednio korelował z następnymi artystami, którzy opierali swoją twórczość na bardziej tanecznych rytmach. Tak czy owak obserwujcie ten projekt uważnie, jeszcze sporo namiesza. Planningtorock to przykład artystki, która braki w muzyce nadrabia niezwykłą charyzmą. Bardzo szybko pojawiła się na scenie (ponieważ poszczególne utwory leciały z komputera i jedynie śpiewała) i od razu porwała publiczność. Doszły do tego przedziwaczne wizualizacje oraz tajemnicze maski. Nie warto doszukiwać się w tym większego sensu; po prostu wszystko to razem frapująco wyglądało i brzmiało. Muzycznie elektroniczna awangarda pełną gębą, lecz w sosie Róisín Murphy (bez obrazy Róisín z tym porównaniem do sosu). Można potańczyć i rozbijać na czynniki pierwsze kompozycje. Jestem na TAK. Na sam koniec zafundowano nam DAT Polics. Francuzi pokazali, że są nieokrzesanym i bezlitosnym zwierzakiem scenowym. Taka dawka przebojowego glitch popu wskrzesiłaby umarlaka. Nie wyobrażam wręcz sobie jak można było wtedy w bezruchu stać. Na żywo ich piosenki dostają większego techno kopa, a gdzieś ta dziecinna, nieco irytująca maniera wyparowuje. Był to na pewno jeden z lepszych koncertów festiwalu.

Z niecierpliwością czekam na kolejną edycję Transvizualia. Oby skład był równie udany.