Nie jest łatwo cokolwiek wyrokować o dynamice zmian w mainstreamowej muzyce pop, ale myślę sobie, że jeśli coś ma uchronić nas przed dożywotnią hegemonią Electronic Dance Music, to najpewniej będzie to fala post-Urbanizerowego, brytyjskiego popu. Jaskółek jest coraz więcej – to już nie tylko raz lepsze, raz gorsze, ale przynajmniej INNE od klasycznych, eskowych „pompek” hit-single Rity Ory, Rudimental czy Major Lazer. W tym roku to również okrzyczany album Disclosure, nadciągający wielkimi krokami debiut AlunaGeorge, a przede wszystkim kilka dużych, wakacyjnych przebojów, przebijających się z powodzeniem nawet na fale polskiego eteru: „La La La” Naughty Boy, „Love Me Again” Johna Newmana czy zaraźliwie chwytliwy, najbardziej z nich zakorzeniony w tradycji klubowej „Need U (100%)”, dzieło londyńskiego producenta i 18-letniej smarkuli rodem z Sierra Leone. Być może za chwilę ta dyskretna (bo przecież nie mówimy o muzyce dotąd niesłyszanej) rewolucja stanie się faktem i obudzimy się w innej rzeczywistości – post-EDM-owym świecie, w którym pierwsze miejsca na listach dzierżą niedawne gwiazdy podziemia oraz rubryki Urbanizer, a Will.i.am staje się wspomnieniem równie odległym i wymazanym z pamięci, jak na przykład serwis MySpace. Czego sobie i państwu życzę.