Wiadomo kto im wygrał ten singiel i jaką postacią na tapecie. Źródeł mistrzowskiej stylizacji Raya Wise'a jest jednak więcej. W najoczywistszy sposób przypomina nam podśpiewującego szaleńca z Twin Peaks, Lelanda Palmera. Z tej roli otrząsnąć się nie da i na pewno wiedział to reżyser klipu, Eric Wareheim. Nie ruszając się z Miasteczka, można by jednak wskazać na jeszcze jedną postać – Nadine Hurley. Pamiętacie żonę Dużego Eda, której po wybudzeniu ze śpiączki wydaje się, że jest licealistką, a co gorsza - szkolną cheerleaderką? Podstarzały, obłąkany facet w ortalionowym dresie na tle bliźniaczych mu strojami młodych akrobatów wprowadza podobne uczucie zgrzytliwego kontrastu. Co innego jeszcze, że kurtka Wise'a, ejtisowy retrofuturyzm (w typie adidasowym, nie sci-fi) i charakterystyczny neonowy fiolet wskazywałyby raczej na nieodkrytą przyszłość bezimiennego z „Drive”, u którego cykl biologiczny objął również przypisane mu atrybuty, podmieniając złotego skorpiona na bardziej akuratnego konia, na poły zresztą rycerskiego, a na poły o rodowodzie zaklętym w logo Ferrari. Dodajmy jeszcze grupkę mężczyzn wyglądających jak karykaturalni sportowcy oraz żołnierze karcianej królowej z blockbustera L. Carolla jednocześnie, no i mamy wyśmienitą, pop-surrealistyczną zagwozdkę. David Lynch approves.

No dobra, ale co z piosenką? Ktoś pomyśli, że oceniam singiel za klip i będzie miał w tym dużo racji. Życiową prawdą jest, że niektóre kompozycje znacząco uwypuklają się w multimedialnym połączeniu. Kiedy dodać szczyptę elementów zagęszczających wodnistą atmosferę album-tracka, treść wypycha jego raczej skromny flak, automatycznie i wbrew naszej woli windując wartość utworu. Tak się dzieje z „Wishes”, i bez tego anturażu jednemu z highlightów zeszłorocznego albumu, ale któremu w niesinglowych okolicznościach postawiłbym notę przynajmniej oczko niższą. Ot, komfortowo wznosząca się pieśń, przepadająca w ładnym, ale usypiająco jednowymiarowym albumie, zaczyna nagle mienić się różnymi odcieniami podkreślającymi jej atuty, nabierając osobliwego charakteru i zapisując się w podświadomości już jako pełen pakiet. Można próbować to zignorować i zwalić na karb niemuzyczności i skrajnego subiektywizmu, ale przecież okoliczności zaistnienia muzyki stanowią o powodzeniu w jej odbiorze w procencie nazbyt wielkim, by te funkcje od siebie filtrować. I pamiętamy przy tym doskonale, że muzyka Julee Cruise po amputacji z Twin Peaks (o ile to jeszcze w ogóle percepcyjnie możliwe) wiele traci na swojej magii. Nie tyle jest to więc rehabilitacja za wcześniejsze niedocenienie Beach House, ile ukłon dla „Wishes” oddychającego nowym, kompleksowym życiem.