No i stało się. Muchy powracają po kilkuletniej przerwie ze świeżym materiałem: wydanym jeszcze przy okazji reedycji debiutu „Obok Ulic i Miejsc” i mającym premierę kilka dni temu w radiowej Trójce singlem „Miłość”. O miłości mogę długo i nudno, dlatego oszczędzę (wam, sobie) i powiem jedynie bezceremonialne tak – z muzyką Much związany jestem uczuciem trwałym i głębokim. Jakkolwiek wyznanie to dźwięczy odrobiną fałszu w obliczu faktów, które mówią: po „Notorycznych Debiutantach” było między nami słabo. Wraz z kolejnymi latami uczucie to wypalało się coraz bardziej, do tego stopnia, że gotów byłem pamięć o poznaniakach odłożyć do głęboko schowanego pudełka z napisem „młodość”. Jak to jednak w dobrych romansach bywa, wystarczy subtelny szczegół, przypadkowe spotkanie, krótka wiadomość, by uczucie powstało z młodzieńczą siłą. I tak też było. Tak jak „Obok Ulic i Miejsc” wzięło mnie z zaskoczenia – tak na „Miłość” jak z(a) dawnych lat niecierpliwie czekałem.

Relacje pomiędzy członkami zespołu to faktycznie materiał na „taki serial”. To, że są znów razem, słychać jednak od pierwszych dźwięków. Charakterystyczna nośna lekkość gitarowego riffu, każe sobie przypomnieć, że Piotr Maciejewski to jeden z najlepszych „wioślarzy” w kraju – choć w żywej odsłonie operuje na basówce. Ów riff pełniący leitmotiv utworu parokrotnie eksploduje w jego trakcie, niczym dźwiękowy ekwiwalent tytułowej miłości, smagając ucho przybrudzonymi arpeggiami ewokującymi dzierżącą dziś status kultowej – „Galanterię”. Choć powrót zespołu do korzeni dokonuje się głównie za pośrednictwem garażowego brzmienia (spokojnie, panie Michale, daleko mu do Motörhead), to dla mnie osobiście największy wkład w ów obraz ma (no w końcu!) ofensywna, zawadiacka praca perkusji Waliszewskiego, który w refrenie ewidentnie daje se, w jak najlepszym tych słów znaczeniu. Brzmi to niezwykle żywo i żywiołowo – w kontrze do syntetycznych i nieco płaskich bębnów choćby z „Notorycznych Debiutantów”. Sumując zarówno emocjonalny impakt, jak i fanowskie smaczki sprawiają, że wyznaję naiwnie – stara miłość nie rdzewieje. Rozum dopomina się, że trochę tu mniej aranżacyjnych pomysłów niż w „Obok Ulic i Miejsc”, a refren nie wwierca się w głowę i lirycznie brakuje mu tej wieloznaczności zapytania co to mówi o Tobie?, to jednak serducho nakazuje niecierpliwie czekać na kolejny odcinek tego serialu. (pw)

O własnej relacji z Muchami pisze każdy recenzent Screenagers przy okazji nowego materiału tej grupy, więc nie mogę zrezygnować z tej tradycji: poznańską ekipę pokochałem z dosyć sporym opóźnieniem. W 2007 roku uporczywie ignorowałem ich istnienie, nie będąc przekonany do „Terroromansu”, a po jedenastu latach byłem jednym z tych, którzy na Spring Breaku najgłośniej wykrzykiwali pod sceną wszystkie teksty z tej płyty, traktując ten koncert jako namiastkę szczytu muchomanii, która mnie ominęła (albo raczej którą sam z premedytacją ominąłem, czego obecnie niezmiernie żałuję). Tak jak Patryk jestem zdania, że po „Notorycznych Debiutantach” Muchy zaczęły zmierzać w stronę nie do końca przystającą do oczekiwań publiki, ale też do potencjału zespołu, chociaż przyznaję, że na późniejszych płytach trafiały się dobre single („Zamarzam” czy budzące skojarzenia z LCD Soundsystem „Bliżej”).

„Miłość”, podobnie jak „Obok Ulic i Miejsc”, przywitałem zatem z otwartymi ramionami, ponieważ chemia oryginalnego składu grupy, uzupełnianego przez rewelacyjnego Stefana Czerwińskiego (którego potencjał, widoczny wcześniej w The Ploy czy Terrific Sunday, dopiero w Muchach znalazł swoje ujście) jest wyczuwalna od pierwszych sekund trwania wspomnianych utworów. O bonus tracku z reedycji „Terroromansu” już pisałem, więc skupmy się na „Miłości”. Przenikające się riffy (szczególnie w postaci świetnie współgrającej z rytmem kawałka gitary akustycznej!), perkusyjne wybuchy, tekst na tyle niejednoznaczny, aby przeciętny radiowy słuchacz nieznający tytułu utworu nie do końca wiedział, o co chodzi, ale jednocześnie uniwersalny do tego stopnia, aby fanowskie grono znalazło w nim opowieść o sobie - na papierze brzmi jak przepis na typowy kawałek Much. Wspomniana wcześniej chemia i porozumienie między muzykami sprawiają jednak, że otrzymujemy w efekcie bardzo dobre trzy minuty z hakiem, które aż chce się ripitować do upadłego. Po pierwszym radiowym kontakcie z „Miłością” nie byłem do końca przekonany do tej piosenki, ale z każdym kolejnym odsłuchem ta odmienność, żywiołowość, garażowość utworu, będąca w opozycji do sterylności „Obok Ulic i Miejsc”, sprawia, że traktuję „Miłość” jako solidną zapowiedź kolejnego materiału Much. Panowie, teraz kocham was jeszcze mocniej. (mm)