Powiedzmy, że nagle spotykasz na ulicy przyjaciela, którego nie widziałeś/aś od dawna. Już od pierwszych sekund rozpoznajesz w nim to wszystko, co stworzyło między wami unikalną nić porozumienia. Cieszysz się z charakterystycznych gestów, słów, sposobu bycia. Czujesz, że choć tyle się wydarzyło przez ostatnie cztery lata, to masz do czynienia z tym samym człowiekiem, z którym łączą Cię wyjątkowe wspomnienia, wrażenia, przemyślenia. Co więcej, masz poczucie, że ten twój człowiek jest nie tylko ważnym epizodem z przeszłości, ale kimś, kto nadal ma ci wiele nowego do powiedzenia i zaoferowania. Rozstajecie się po nawet nie czterominutowym spotkaniu szablonowym, konwencjonalnym tekstem, ale z poczuciem, że hasło „musimy się zdzwonić” w tym przypadku nie jest pustym frazesem. Patrzysz, jak odchodzi, z nadzieją, że już wkrótce znów gdzieś zobaczysz ten charakterystyczny, wielki, czarny płaszcz.