Wywiad z zespołem Kobieta z wydm

Obrazek Wywiad z zespołem Kobieta z wydm

Piotr Szwed: Zawsze mnie zastanawiało, dlaczego określone książki trafiają do określonych ludzi. Jak było z wami i „Kobietą z wydm” Kobo Abego, której tytuł stał się nazwą waszego zespołu?

Błażej Król: Po prostu trafiliśmy na tę książkę. Gdzieś z tyłu głowy jej tytuł i klimat pasowały nam do tego czasu i tego, cośmy zrobili razem.

Iwona Król: Moglibyśmy wymyślać historie związane z tym wyborem, ale byłoby to naciągane.

Kiedy zetknęliście się z tą książką? Od jakiego momentu ona odgrywa istotną rolę w waszym życiu?

BK: Wydaje mi się, że były to czasy liceum.

IK: Nie do końca wiem, czy ta książka odgrywa tak istotną rolę. Na „Kobietę z wydm” trafiłam w momencie, w którym po prostu nie miałam co czytać. Polecił mi ją Błażej. Czytałam ją podczas trasy z Królem.

Mateusz Rychlicki: Ja czytałem „Kobietę z wydm” przez ramię Iwony podczas trasy z Królem. Rozmawialiśmy sobie o niej. Podobała nam się. Książka i tytuł też. Po prostu.

Czyli nazwa to w jakimś stopniu przypadek bądź intuicja. A jak było z pomysłem na założenie kolejnego zespołu?

BK: Kilka lat temu przeczytałem wywiad z Michałem Bielą, w którym to opowiadał, że ich perkusista mieszka z rodziną w Szczecinie. Ponieważ szukałem perkusisty do projektu Król, zadzwoniłem do Mateusza – i pyk. Po prostu zbieg okoliczności. Kiedy w latach licealnych trafiłem na pierwsza kasetę Kristen, nie sądziłem, że kiedyś będę współtworzył z Mateuszem zespół. A już na pewno nie pomyślałbym, że będę dzwonił do niego i mówił: „Ty, Mati śniłeś mi się wczoraj że ssałeś mi sutek”. A on odpowie: „Królowi possać sutek to...”. Przecież nie miałem nigdy też fantazji, że będę dzielił scenę z żoną, a tu kolejny pyk.

MR: A ja w tym Szczecinie trochę jakbym czekał na taki telefon. Bo koledzy z Kristen daleko, a grać bardzo się chciało. No i pyk.

„Gazeta Magnetofonowa” napisała: „Umarł Król, niech żyje Kobieta z wydm”. Efektowne hasło, ale czy prawdziwe? Można liczyć na powrót Króla, a może nagrywanie pod tym szyldem to już zamknięty rozdział?

BK: W 2017 roku roku oddaję się Kobiecie z wydm, bo mam bardzo dużo frajdy, grając ten materiał z Iwoną i Mateuszem. Mam też kilka innych pomysłów, bo pracuję nad albumem dubowym w klimatach labelu Wackies, ale ciężko to idzie, gdyż jestem dość spiętym kolesiem i granie dubu mi nie wychodzi, chociaż kocham słuchać tej muzyki. Ostatnio też dużo piszę i planuje niedługo zacząć pracę nad kolejnym albumem sygnowanym nazwiskiem, więc, oczywiście jeśli zdrowie i Bóg da, to nie planuję większej przerwy.

Czy macie poczucie, że grając z nowymi osobami, coś nowego w sobie odkrywacie – jako ludzie, jako muzycy?

MR: Jak się zakłada zespół, to właśnie o to chodzi, żeby zrobić coś nowego, odkryć coś, zarazić się czymś od siebie. Muzyką, czytaniem, oglądaniem i jakąś chorobą też. O tym się nie myśli, ale tak jest.

BK: Ja się przy tym zespole cholernie dużo uczę przede wszystkim bycia częścią i działania w grupie. Bywam tyranem, jestem nazywany najczęściej przez Iwonę psycholem, bo potrafię naprawdę bardzo fajnie popsuć klimat zabawy i przyjemną próbę przerodzić w...

IK: „To legendarne piekło” (nawiązanie do utworu UL/KR „Piekło” – przyp. red.). Błażej jest trudny, bardzo wymagający a zarazem średnio konsekwentny w stosunku do siebie, co przekłada się czasami na dość szczególny klimat. Dla mnie przygoda z muzyką zaczęła się od pracy przy tworzeniu albumu „Gennin”. Uczę się grać i tworzyć w zasadzie od ponad roku. Wcześniej byłam słuchaczem, ale z miesiąca na miesiąc rosła we mnie chęć robienia czegoś więcej niż słuchanie i doradzanie Błażejowi.

Od razu wiedziałaś, w jaki sposób chcesz się zaangażować w tworzenie muzyki, czy też próbowałaś różnych ról?

IK: Wcześniej przy solowych projektach męża moja rola była okołoproducencka. Podpowiadałam Błażejowi mniej lub bardziej, komentowałam jego śpiew i muzykę. Na płytach Króla udzielałam się wokalnie, ale w dużo mniejszym stopniu niż w Kobiecie z wydm, grałam też na syntezatorze, ale są to znikome rzeczy. Jednak stwierdzam, że apetyt rośnie w miarę jedzenia.

Czy ten „dość szczególny klimat”, o którym wspomniałaś nie sprawiał, że czasem miałaś ochotę zrezygnować?

IK: Początki były trudne i często nachodziły mnie myśli o rezygnacji. Zastanawiałam się, czy to ma sens, jednak tutaj rola Błażeja jako bardzo wymagającego nauczyciela sprawdziła się idealnie, gdyż z perspektywy czasu jest mi dużo łatwiej i tutaj muszę przyznać mu rację – trud i praca przyczyniły się do tego, na jakim jestem etapie. Cały czas się rozwijam, ale też dużo jeszcze przede mną. Bardzo ekscytuje mnie to, że będziemy razem występować na scenie.

Trudno uchwycić muzyczną tożsamość Kobiety z Wydm. Lauda jest pod tym względem bardzo jednorodna, Kristen z płyty na płytę ewoluuje, ale i zachowuje swoją specyfikę, do ostatniej płyty Króla też da się znaleźć klucz w postaci powracających motywów dubowych. Tutaj widzę ślady chyba wszystkich projektów, w których braliście udział, echa różnych stylistyk dla was istotnych.

BK: To źle?

Nie sugeruję, że źle. Tylko, interesuje mnie, czy powołując do życia nowy muzyczny byt określaliście sobie jakieś założenia związane z określonym gatunkiem, konwencją…

IK: Jedynym założeniem był pewien klimat, który chcieliśmy stworzyć, ale tak jak bywa zazwyczaj wymknęło się nam to z rąk.

MR: Od pewnych rzeczy nie da się uciec, ale jeżeli w tej muzyce słychać wszystkiego po trochu, to zajebiście.

No właśnie, płyta jest po prostu bardzo eklektyczna „Ciemny rumień” i „Nie dość” to akustyczne ballady, „Mówiony” składa się z zaledwie kilku minimalistycznych, ambientowych plam, no i są jeszcze kawałki bliskie ekspresyjności Kristen. To z jednej strony może intrygować, z drugiej wywoływać wrażenie niespójności. Może zapytam więc, który utwór nagrany przez Kobietę z wydm najbardziej wam się podoba. Jestem ciekaw, czy będziecie jednomyślni.

IK: Moim ulubionym utworem na tę chwilę jest „Urwisko”. Za tydzień czy miesiąc może to się zmienić. Poza tym dzielę utwory na te, które gra mi się lepiej lub gorzej.

MR: Wszystkie są fajne. Optowałem za tym, żeby „Strasz mnie” było pierwszą rzeczą, którą pokażemy.

BK: Ja dopiero wychodzę z traumy związanej z nagrywaniem tego materiału i mam problem z słuchaniem naszych piosenek. Powiem ci coś lepszego. My nagraliśmy ten album, on był gotowy do zmiksowania i zniknął. To czego słuchasz, to jest tak naprawdę drugi album, który nagraliśmy – nie w miesiąc, jak poprzedni, ale w trzy dni.

W jaki sposób zniknął?

BK: Do dziś nie wiemy. Obudziłem się 30 listopada, odpalam komputer, na którym to cały materiał miałem zgrać i wysłać Michałowi Kupiczowi do miksu, otwieram program i pyk – nie ma.

IK: Byliśmy zadowoleni z nagrań i próbowaliśmy je odzyskać. Przecież w dzisiejszych czasach wszystko zostawia jakiś ślad i wierzyłam że uda nam się odzyskać utracony materiał. Ponad miesiąc czasu czekaliśmy w nerwach na wieści od kolegi Andrzeja…

MR: Andrzej nie odzyskał plików, ale za to profesjonalnie popsuł komputer Błażejowi. To był zbieg okoliczności, który wyssał z nas entuzjazm. Pojawiły się myśli, że „może ten zespół nie powinien istnieć?”

Czy dlatego nazwaliście tę płytę „Bental”? Przed rozmową myślałem: presja, ciśnienie, obcość, czyli, idąc tropem książki Abego, widziałem człowieka, który musi na nowo określić swoją ludzką tożsamość wobec nieludzkiej natury, ale może to jest po prostu podkreślenie okoliczności powstawania płyty.

BK: To jest bardzo ładne i w pewien sposób trafione, ale nie było tak poetycko.

IK: Mi nazwa albumu nie przypadła do gustu i mam co do niej mieszane uczucia, ale co zrobić – demokracja zespołowa. Samo słowo Bental brzmi jak nazwa żelu do dziąseł. Jako definicja tego, co nagraliśmy, pasuje jak najbardziej.

Błażej, myślę, że od czasów twoich pierwszych projektów, bardzo się zmieniłeś, jako wokalista i muzyk, natomiast w kwestii tekstów aż takiej ewolucji nie widać. To oczywiście może być całkowicie subiektywne odczucie, ale mam wrażenie, że historie, które starasz się opowiadać, bardzo szybko się urywają, sprawiają wrażenie szkicowych. Nie korciło Cię, by spróbować z dłuższymi formami?

BK: Nie próbowałem pisać dłuższych form, bo nie czuję takiej potrzeby a może jej się boję? Lubię powtarzalność i tak też od kilku lat piszę. W większości teksty na album powstały chwilę przed skomponowaniem i zaaranżowaniem materiału tak jak to robię od lat. Teksty zapisuję głównie na komórce. Bo to nawet nie historie, tylko fragmenty, wycinki pewnych sytuacji.

Wszystkie teksty, niezależnie od tego, czy śpiewa Błażej, czy mamy fragmenty mówione przez Iwonę, czy śpiewacie razem jak w „Urwisku” są zwrotem do kogoś. Zależało wam na stworzeniu płyty, która byłaby czymś w rodzaju dialogu, odnosiła się do tematu rozmowy, potrzeby kontaktu?

BK: Nie lubię, a może nie umiem formułować jakiś mądrości czy prawd, wolałbym i chyba trochę próbuję budować teksty na zasadzie przesłuchów. Wyrwanych z kontekstu mikroscen. Bez początku i końca. Bardzo lubię podglądać i podsłuchiwać, i moje teksty, to to trochę takie wycinki, minuty wyrwane z olbrzymiego kontekstu.

IK: Nie było takiego założenia, ale jeśli ty jako słuchacz tak odbierasz tę płytę, to mi się to podoba.

Ostatnio zdarza się słyszeć głosy krytyków (choćby Bartka Chacińskiego i Bartosza Nowickiego), którzy narzekają na to, że brakuje im w polskiej muzyce publicystycznych akcentów. Mówię o tym, dlatego, że zarówno w Kobiecie z Wydm, jak i we wszystkich wcześniejszych projektach, bardzo konsekwentnie omijacie tego typu tematykę. Z czego to wynika?

IK: Mamy swoje poglądy, opinie i nie jesteśmy obojętni wobec rzeczy dziejących się dookoła. To, że jestem wegetarianką, nie znaczy, że będę śpiewać o tym że zabijanie zwierząt jest złe i nieludzkie.

BK: Mam taki pomysł, żeby zrobić casting, na którym wybralibyśmy kilka ciekawych person ze światka około muzycznego, ale powinni grać agresywną elektronikę. Dodatkowo poprosić piszące/walczące, piszących/walczących o kilka tekstów i kurde, można by było naprawdę dobre pieniądze na tym zrobić, ale czy by to zmieniło obecny stan rzeczy, to ja pewny nie jestem. A tak ciut poważniej, to dla mnie najwięcej „publicystycznych akcentów” posiada polski rap. Fakt, w większości jest to nie do słuchania przez skrajną prawilność i samouwielbienie, ale przynajmniej 25% to dość zgrabna, może nie forma walki, ale szczery opis tego, co jest na wyciągnięcie ręki. My na razie nie zamierzamy rapować.

Sugerujesz, że poza środowiskiem hip-hopowym jest to niemożliwe?

BK: Na pewno jest to możliwe i dla kilku osób pewnie mega potrzebne i, żeby nie było, mnie też czasami kłuje to, co słyszę, a nawet wkurzają pewne ruchy, które podważają naszą wolność, ale nie chcę o tym śpiewać.

Co w nowej muzyce jest dla was najciekawsze, a co najbardziej rozczarowujące?

BK: Ja chyba najwięcej na te chwilę słucham polskiego rapu i tak jak mówiłem w większości jest to nie do słuchania, ale szukam treści, szukam zabawy słowem, szukam przewrotności i jeśli nawet na całej płycie znajdę takie coś, jak pierwsze z brzegu co pamiętam: „to róża z betonu i ciernisty krzew...” czy „najlepsze dni uciekają nam na właśnie dziś”, to nie uważam, żebym tracił czas.

IK: Ja przede wszystkim muszę powiedzieć o tym, jak mój gust muzyczny w ostatnich latach bardzo się zmienił. Tolerancja zwiększyła się straszliwie. Kiedyś prawdopodobnie bardzo męczyłabym się i denerwowała, słuchając albumów Throbbing Gristle czy opery Salvatore Sciarrino, a teraz czerpię z tego przyjemność.

BK: Nie robię rankingów najlepszych/najgorszych płyt. Jak coś mi się nie podoba, to to wyłączam. Codziennie słucham innej muzyki, nie powiem więc co dziś mi się podoba, bo może jutro uznam, że to jednak jest słabe. Coraz częściej też robię sobie przerwy w słuchaniu, szczególnie po powrocie z koncertów.

Piotr Szwed (10 kwietnia 2017)

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 
Gość: naimz rtaiw
[13 kwietnia 2017]
Gdzie ją widzisz
Gość: wiatr zmian
[10 kwietnia 2017]
Trzeba było zapytać Króla o inspirację twórczością Piotra Roguckiego.
Gość: Dżefri
[10 kwietnia 2017]
Proszę, nawet Paluch się tu pojawia. Posłuchałbym jego wspólnego numeru z Królem:)
Gość: BPM
[10 kwietnia 2017]
Są magiczni!
Gość: marek
[10 kwietnia 2017]
ciekawy wywiad, miałem styczność z wcześniejszą twórczością Króla, więc to też na pewno sprawdzę

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także