The-Dream - Love King (9/10)

Terius Nash stoi za jedną z najlepszych płyt r’n’b dziesięciolecia (Electrik Red „How To Be A Lady Vol. 1”) i czołówką popowych singli ostatnich lat („Umbrella”, „Single Ladies”). Dla siebie talentu również nie szczędzi – dwa wyjątkowo dobre solowe krążki. Mało? Mało, szykuje się trzeci, ponieważ realizatorzy-gamonie na czerwonym dywanie Grammy wciąż podpisują Dreama jako Radio Killa (autentyk). Nazwisko tego człowieka powinno być na językach wszystkich i do końca nie jestem w stanie rozgryźć, dlaczego nie przebił się on do zbiorowej świadomości w tym samym stopniu co jego wielcy poprzednicy: od Quincy’ego Jonesa, przez Timbalanda, po Pharrella Williamsa. W pewnym sensie ma nad nimi przewagę choćby właśnie udanym repertuarem solowym, a dla plotkarskiej sfery również dostarcza pożywki w postaci związków wpierw z Niveą, później z Christiną Milian. I w końcu trzepie taśmowo te zajebiste numery. Być może Nash wciąż nie potrafi kupić ludzi iskrą geniuszu, pozornie prezentując się raczej jako piekielnie zdolny wyrobnik niż nieprzytomny quasi-demiurg (przypomnijmy sobie Timbalandowe ruchy z wideoklipu One Republic „Apologize” – w świecie popkultury takie gesty mają znaczenie niebagatelne).

I wydarza się „Love King” – na pierwszy rzut oka typowa produkcja dla marki, jaką jest Radio Killa. Jeśli mówimy w kontekście Teriusa Nasha, rewolucji tu nie ma, The-Dream wyznaczył bowiem kanon trendów we współczesnym r’n’b trzy lata temu, „Love King” spina je natomiast perfekcyjną klamrą. To The-Dream doprowadzony do skraju „Dreamowości”. Bezlitośnie wymuskany (za konsoletą L.O.S Da Mystro? Nawet Word zna się na rzeczy, zmieniając ten pseudonim na „Bystro”), okraszony niewiarygodnie chwytliwym motywem śpiewanym „you should know me like that”, a w narracji dowcipną trawestacją retrospekcyjnego singla „Girls, Girls, Girls” Jaya-Z. „Love King” jest logiczną kontynuacją leniwych bangerów w stylu „Shawty Is Da Sh*”, „Rockin’ That Shit” czy „So Good”, ale żaden z nich, po prawdzie, nie elektryzował mnie równie mocno jak ten numer. Jest w nim coś z zakamuflowanego rozmachu, harmonii pomiędzy zmysłowym aspektem i na chłodno wykoncypowaną morfologią kawałka. Prince nazywał takie postaci określeniem sexy motherfucker. Podkradnę. H to the izz-O L to the O, V to the E, K to the I, N to the G.

(Marta Słomka)

DJ Zinc feat. Ms. Dynamite - Wile Out (8/10)

Obóz opozycyjny wobec teorii hardcore continuum (jak sądzę, obóz nie tyle negujący tę koncepcję, co kpiący z dopisywania akademickiej analizy do wielu – podług ich opinii – oczywistości) zwykł ją złośliwie i wulgarnie określać jako cuntinuum. Ha! Znakomity termin jako punkt wyjścia do prześledzenia umownie sinusoidalnych dziejów pierwiastka kobiecego na klubowej scenie brytyjskiej. Po zdominowanym przez mężczyzn dubstepie (co intrygujące, dziewczyny lepiej odnalazły się w agresywnym grimie niż tym paranoidalno-melancholijnym gatunku) kobiety niemal intuicyjnie wchłonęły taneczność, ekstatyczność i egzotyczność UK funky, inkorporującego melodyjne akcenty od r’n’b, przez osadzony w soulu house, po muzykę latynoską, ale też pozostawiającego wiele przestrzeni na graniczne i szorstkie momenty. Nawrócony na house weteran d’n’b Zinc również dorzucił kilka groszy do tej prężnej sceny basowej i funky. Wracająca po pięcioletniej przerwie Ms. Dynamite zalicza tu o tu swoje najlepsze wersy od czasu... no dobra, zeszłorocznego „Bad Gyal”, ale poważnie – tak przekonywająco i intensywnie nie brzmiała chyba nawet na debiutanckim singlu u Sticky’ego. Jej soczysty ragga flow zasuwa tu równie dynamicznie co inwazyjny podkład, uwypuklając fakt, jak mimo wszystko bardzo uwierał ją ugładzony kierunek obrany na dwóch solowych albumach. Właściwie nie wiadomo do końca, kto tu kogo niesie: wokal linię basu czy ten elastyczny bas tę świetną MC. (Marta Słomka)

Cassie feat. Nicki Minaj - Fuck U Silly (7/10)

Przepis miesiąca. Weźcie dwie przerysowane dziewuchy: jedną spotęgowaną wizualnie przez naturę, drugą ulepioną z bękarciej szmiry dzielnicy Harajuku w Tokio. Pierwszej każcie śpiewać zmysłowo-lubieżnym głosem, drugą delegujcie do kreskówkowej, wulgarnej i podszytej lesbijskim kontekstem nawijki. Pierwsza panna ma mieć wyjątkowo długą wydawniczą przerwę, by równoważyła wszechobecność drugiej (najlepiej niech posiada ona także liczne grono haterów). Obu każcie zapieprzać aż będą błagać o przerwę. Koniec. Problemem Cassie jest zaprzepaszczenie swojej marki do tego stopnia, że zaczęła się już pojawiać w przeróżnych rankingach jako gwiazda jednego przeboju. Problemem Nicki Minaj jest jej nadprogramowa aktywność: z jednej strony spełnia wszystkie warunki, by stać ikoną współczesnego kobiecego rapu, z drugiej – wariacka częstotliwość, z jaką uczestniczy w różnych projektach (z perspektywy Europy to być może zaskakujące spostrzeżenie, ale Minaj sponsoruje w tej chwili połowę rotacji radiowych w USA), skazuje ją na lawirowanie pomiędzy fantastycznymi singlami a bezdyskusyjną tandetą, wyrazistymi popisami technicznymi a kuriozalnym klonem jej szczytowych momentów. Innymi słowy niewątpliwa charyzma Minaj oraz jej styl wypoczwarzający i tak już przerysowane MC w duchu Foxy Brown czy Lil Mamy, sygnalizowana wszechstronność (od jechania na dubstepowym bicie „Saxon” po popisy w mięciutkim r’n’b Lloyda „Take It Off” – brak mi słów na finał tego numeru) muszą zostać ostatecznie przypieczętowane oficjalnym albumem. A trzymam kciuki jak za mało kogo. (Marta Słomka)

Debruit - Nigeria What? (7/10)

„Nigeria What?”, singiel i zarazem utwór emitujący największą ilość pozytywnych wibracji z ostatniej EP-ki „Spatio Temporel”, efektownie podsumowuje pomysł Xaviera Thomasa na odświeżenie estetyki wyrastającego z idm instrumentalnego hip-hopu, przyjmującego w jego nagraniach postać grzecznych i do bólu sympatycznych odwołań do modnych stylistyk z muzyką etniczną na czele. „Nigeria What?” ulepione jest z czterech zaledwie elementów: 2-stepowej rytmiki złamanej quasi-afrykańskimi bębnami, ładnie pociętej „balearycznej” gitary, jeszcze bardziej pociętego afro-wokalu i miękkiego, dubstepowego basu, złożonych w wystarczająco lekkostrawny sposób, by z powodzeniem uczynić ten kawałek plażowym przebojem, gdyby nie fakt, że na plażach przez jeszcze kilka miesięcy rozbrzmiewać na pewno nie będzie. Z drugiej strony deficyt słonecznych klimatów pozwala zarobić nagraniu kilka dodatkowych punktów, dlatego będziemy uważnie przyglądać się poczynaniom Francuza, ale z ostateczną oceną jego dokonań poczekamy do lata. (Mateusz Krawczyk)

Gucci Mane - Lemonade (7/10)

Gucci Mane podczas minionych dwunastu miesięcy wparował do mojej czołówki najbardziej intrygujących raperów ostatnich lat. Być może system penitencjarny w Stanach Zjednoczonych nieco różni się od tego portretowanego na filmach, albowiem Gucci trzy czwarte zeszłego roku spędził w więzieniu, a zdążył w tym czasie wypuścić album, EP-kę i pięć mixtape’ów. Pasuje mi ta jego jednostajna maniera i przywiązanie do monochromatycznego, niespecjalnie dopieszczonego i pozbawionego ozdobników bitu, hołdowanie raczej migawkom sytuacyjnym niż storytellingowi. Gość po prostu płynie (paradoksalnie, bo przecież drewniane umiejętności techniczne Mane’a, kanciaste rymy i poza idioty stały się tematem wielu niewybrednych żartów) pośród tych swoich linijek o ulicznym zestawie zainteresowań; płynie i w tej postgwiazdorskiej erze hip-hopu anektuje coraz pokaźniejszą przestrzeń internetu. Odpowiedź na pytanie, dlaczego pierwszy wydany dla dużej wytwórni album Gucciego sprzedaje się tak bardzo poniżej oczekiwań, zdaje się banalnie prosta – Gucci Mane czy towarzystwo skupione wokół Young Money: od Nicki Minaj po Drake’a, mimo że to w tej chwili synonim amerykańskiego mainstreamu, to postaci, którym sławę dała sieć i jest ona naturalną przestrzenią dla ich działalności. Wyłącznie internet jest w stanie sprostać ich wydawniczemu ADHD, w którym dominują zresztą albo nielegalne mixtape’y, albo brzmienie budowane na syntezatorach (w najbardziej skrajnych przypadkach złośliwcy używają określenia „ringtone rap”) – oficjalne próbkowanie cudzych numerów jest dziś zbyt drogą zabawą. W towarzystwie Bangladesha i jego produkcji ogołoconej z sampleriady na tle tego klawiszowego tematu, w sumie dalekiego od programowego „taniego” soundu Mane’a, Gucci brzmi tak niesamowicie swobodnie. I jeszcze te epickie, patetyczne dzieciaki w refrenie stanowiące rozczulający kontrapunkt dla quasi-abstrakcyjnych linijek Mane’a. Dziecięce chórki w numerze hiphopowym wydają się prawie tak ryzykowanym pomysłem jak samplowanie muzyki poważnej. Choć – tak na szybko – nie przychodzą mi teraz do głowy słabe numery z dzieciakami. Za to same niezłe. I po co wypuszczać single w grudniu? Takie single? (Marta Słomka)

Lady Gaga feat. Beyoncé - Telephone (7/10)

Jeśli ktoś chce dowiedzieć się czegokolwiek o „The Fame Monster”, „Telephone” może zbić z tropu. Przynajmniej przy pierwszym kontakcie audialnym. Dostałam kiedyś wiadomość z komentarzem dotyczącym „Bad Romance” o treści: To jest jakaś abominacja. Mój znajomy przypadkiem otarł się o sedno, choć nie do końca to samo mieliśmy na myśli. Aby zbliżyć się do esencji Lady Gagi, trzeba uchwycić jej pokrętną logikę: znajdź estetykę, która będzie nasycona niewiarygodnym obrzydzeniem, szpetotą i jednocześnie będzie generować irracjonalne piękno oraz nieskończony seksapil. Gdy Gaga przykleja sobie do twarzy tysiące koralików, przyodziewa geometryczne kostiumy, owija się taśmą policyjną, przyczepia do łba homara, fetyszyzuje ciało, nakłada transwestycki makijaż, napastuje orkę i uruchamia pochód grubiańskich syntezatorów oraz ordynarnego bitu – tak, ona chce być piękna. Na swój wypoczwarzony, nerwowy i graniczny sposób: z jednej strony nawiązujący do współczesnego, powszechnego kanonu urody, z drugiej gloryfikujący wrażliwość niepożądaną i niewygodną. „Telephone”, pozornie ogołocony z wszechobecnej na „The Fame Monster” makabreski, gwałcącej sztuczności oraz indoktrynowania filozofią przerysowanej popkultury, śmiga niczym rasowy, hedonistyczny i niezobowiązujący treściowo (!) banger. Mamy wielki refren i garść Gagowych ozdobników, choć dalekich od tradycyjnego wynaturzenia znanego choćby z „Bad Romance” czy „Poker Face”, a w bonusie świetną zwrotkę Beyoncé, dodającą czarnego sznytu temu dance’owemu numerowi (zabawne, że dopiero Gaga wydobyła z Beyoncé – mam tu na myśli zarówno wideoklip jak i sam utwór – jej urojoną Sashę Fierce; w ramach jej ostatniego albumu koncept alter ego spalił na panewce, eksliderka Destiny’s Child nie miała odwagi zrobić nic, co nie byłoby wcześniej wpisane w statut jej medialnej postaci). A gdyby tak w miejsce piosenkowego parkietu podstawić współczesną zżeraną przez szum informacyjny i instant-relacje rzeczywistość, problematykę niezależności kobiet i swobody wyrażania siebie. Zazębia się? Jak diabli. (Marta Słomka)

Scuba - Before (7/10)

Ostatnie aktualizacje w CV Paula Rose’a aka Scuby odzwierciedlają z grubsza podstawowe tendencje rozwojowe współczesnego dubstepu. Jego przeprowadzka do Berlina stanowi wymowny symbol globalnej ekspansji tego gatunku. Rezydentura Rose’a w słynnym klubie Berghain oraz będący jej owocem zeszłoroczny mix album „Sub:stance” to demonstracja zdolności dubstepu do zawierania koalicji z innymi gatunkami. Autorskie produkcje Scuby takie jak album „Mutual Antipathy” obrazują z kolei widoczny w ostatnich latach konsekwentny dryf sceny dubstepowej w kierunku krainy łagodności. Zwiastujący kolejny LP Scuby utwór „Before” wpisuje się w ostatnią z wymienionych tendencji. W delikatnych pogłosach czy nieregularnościach subtelnego bitu upatrywać można co prawda jeszcze dalszego pokrewieństwa z dubstepem, ale to utwór oddalony o lata świetlne od ortodoksyjnych paradygmatów gatunku. BPM zredukowany zostaje do spacerowego tempa, poziom testosteronu obniżony do wartości minimalnych, a ciążenie grawitacyjne związane z oddziaływaniem świdrujących linii basu jest zupełnie nieodczuwalne. Zamiast tego otrzymujemy kawał przestrzennego downtempo z eterycznymi wokalami rozpływającymi się w kosmicznych pasażach syntezatora, przypominające nieco zmysłową psychodelię „Tea Leaf Dancers” Flying Lotus. Solidny appetizer przed ukazującym się w przyszłym tygodniu albumem „Triangulation”.

Maciek Maćkowski

Posłuchaj >>

Solange - Under Construction (7/10)

Ta druga Knowles robi się coraz fajniejsza, naprawdę. Nie dość, że ostatnio dziewczyna wozi się na mieście z Of Montreal, to jeszcze ewidentnie wpadła w ciąg twórczy, bo na swoim blogasku publikuje średnio dziesięć nowych kawałków na godzinę. I nic, że to ledwie szkice, skoro są fajowe tak jak ten tutaj „Under Construction”. Solange musi mieć widocznie wysoką samoocenę, skoro zupełnie nie dba o podkład – w tym przypadku jest nim podpieprzona w całości tytułowa kompozycja z „The Cosmic Game” Thievery Corporation. Skądinąd ciekawe, że padło akurat na nich, zwłaszcza że ta dziwna przyjaźń trwa już odkąd Garza i Hilton użyczyli jej „A Gentle Dissolve” z tej samej płyty na potrzeby openera do „Sol-Angel And The Hadley St. Dreams”. Tym niemniej Solange faktycznie sprawia wrażenie, jakby była w stanie nagrać dobry kawałek na podkładzie choćby i Bartka Królika, byleby tylko zostawić jej minimum przestrzeni i niczego nie zepsuć. W tym sensie zresztą „Under Construction” kojarzy mi się z prześlicznym „You’re A Star (Interlude)” z zeszłorocznego krążka Amerie – obie wokalistki posiadły umiejętność upychania maksimum treści w obrębie krótkich i nieskomplikowanych form, stosując podobny, niemal bezwiedny, sposób prowadzenia narracji. Rzeczona demówka Solange nie trafi co prawda na jej nowy album, który (uwaga!) wyda sobie samodzielnie, ale spokojnie by mógł. Pozostaje mi wierzyć, że dziewczyna wie, co robi i że to, co się na nim znajdzie będzie jeszcze lepsze. (Łukasz Błaszczyk)

The Bird And The Bee - Kiss On My List (7/10)

Eddie Van Halen podkradł Hallowi i Oatesowi linię syntezatora z „Kiss On My List” do „Jump”, a Michael Jackson dość, ekhm, mocno osadził „Billie Jean” w temacie nabijanym przez automat perkusyjny w „I Can’t Go For That”. Tak czy inaczej, takich piosenek się już nie pisze. Za to można je pięknie coverować, co też uczynił mój ulubiony duet. Oryginał amerykańskiego tandemu jako dokument czasów rozpiętych pomiędzy wychuchanym soft-rockiem Fleetwood Mac, nową falą wdzierającą się pod strzechy i czarnym szwadronem disco stał się chyba najwyrazistszą definicją blue-eyed soulu, która dopiero po George’u Michaelu znalazła nową personifikację. Cover Grega Kurstina i Inary George penetruje raczej uniwersalne rejony znane z twórczości Bird And The Bee: zawieszona w retronowoczesności wypielęgnowana formuła wyłuskująca ze słownika określenia pokroju: dziewczęcy, zwiewny, subtelny, delikatny, czarujący, powabny etc. Tak, to wszystko wpisane jest w statut Bird And The Bee, cichego bohatera nurtu piosenkowego ostatnich lat. (Marta Słomka)

Florrie - Call 911 (Fred Falke Remix) (6/10)

Nowy-stary nabytek Xenomanii. Florrie dotychczas śmigała na perkusji m.in. w przebojach Girls Aloud („The Promise”) oraz tworzyła JFK (muzycy wspierający na koncertach różnych młodych wykonawców sygnowanych marką Xeno), dziś – jako że jest ambitną i całkiem medialną dziewczynką – próbuje sił w solowej odsłonie. (Tu jest miejsce na wyliczenie kilku ikonicznych damskich perkusistek i wokalistek. Tak, Karen Carpenter i Sheila E to dobre typy). W remiksie Falke’a wyszło jej niegłupio: idealnie wyważone fragmenty pseudorapu i zwiewnego wokalu osadzone w french touchowskich patentach narastającego i malejącego bitu – tak brzmi dzisiaj nowoczesny pop. Ciężko wysnuwać wnioski na podstawie jednego numeru, w dodatku obrobionego przez mistrza konsolety, ale „Call 911” budzi nadzieję na sekwencję solidnych popowo-tanecznych singli z Wysp, która ostatnio wydarzyła się pewnie gdzieś na wysokości „Biology”/„Push The Button”. Jeśli Fred Falke nie jest jeszcze wpisany w napisy końcowe Xenomanii, radzę Higginsowi i Cooper zrobić to jak najszybciej. (Marta Słomka)

Goldfrapp - Rocket (Richard X One Zero Remix) (6/10)

Po Goldfrapp to już raczej nie ma się co spodziewać drugiego „Lovely Head”, a ich wysiłki, by odbić Kylie jej elektorat, też raczej pozostaną bezowocne. Tym bardziej, że Allison sprawia wrażenie, jakby zupełnie nie potrafiła się zdecydować, co by tu ze sobą począć. Raz jest ezoteryczna, raz jest wyuzdana i szaleje na parkiecie, by za moment zarzucić na siebie koc i pójść bawić się w cyrk. Jeśli dobrze rozumiem, to sądząc po „Rocket”, tym razem zajawiła się ejtisami, szkoda tylko, że o tych kilka lat za późno. Kasa też zresztą zamiast na produkcję poszła na klip, w którym główna bohaterka wygląda JOTA W JOTĘ jak nasza redakcyjna koleżanka Walas, tyle że w wersji blond. Ogólnie rzecz biorąc: wyszło równie sympatycznie co niezapamiętywalnie i nie byłoby tematu, gdyby nie Richard X, cichy bohater brytyjskiego popu zeszłej dekady, który postanowił wziąć „Rocket” na warsztat. Abstrahując już od jego czysto producenckich osiągnięć, to w kategorii remiksów robi się z niego powoli drugi Fred Falke, tzn. gość pozostawia wokal w nienaruszonym stanie, wycina oryginalny podkład i wstawia w to miejsce własny, sprawiając że fajne kawałki robią się jeszcze fajniejsze (vide „Golden Cage” w wersji Falke’a). Swoją drogą X ma jakąś słabość do starzejących się gwiazd, bo po tym jak w zeszłym roku reanimował karierę Saint Etienne, teraz wziął się nie tylko za Goldfrapp, ale i Steve’a Masona. „Boys Outside” już w maju, zobaczymy, co to będzie. (Łukasz Błaszczyk)

Obenewa - Obsessed (6/10)

W zeszłym roku w podsumowaniu singlowym zrobiłam wyjątek dla „Drink In My Cup” Electrik Red, które wyszło bodajże w grudniu 2008, ale przepadło z racji fatalnej promocji tego żeńskiego kwartetu. Tym razem ramy czasowe musiałabym anulować dla pewnej młodej brytyjskiej wokalistki, która w ubiegłym roku rzutem na taśmę wypuściła debiutancki mixtape, lecz usłyszałam o nim zaledwie kilka dni temu (o takich odkryciach decyduje albo chorobliwa brytofilia, albo przypadek, albo Kasia Wolanin). Szczęśliwie Obenewa zostawiła kilka jointów z sesji nagraniowej na publikację w 2010. Przyjemne r’n’b z „Therapy: Official Mixtape” równie intensywnie nawiązuje do amerykańskich list przebojów co do kontekstu postukgarage’owego. „Obsessed” kładzie nacisk właśnie na tę wyspiarską wrażliwość, sunąc na połamanym bicie podbijanym przez niskie londyńskie rejestry – tak, tak za podkład służy dość znany dubstepowy numer „Night” Benga & Coki. Zwracam uwagę na zmyślny koncept tego singla, który deformuje fabularne przyzwyczajenia. Na ogół to gość jest psychotycznym prześladowcą, a szczytem fanaberii zdesperowanej kobiety jest płaczliwy SMS w środku nocy. Koleżanka Obenewa natomiast napastuje swojego ekspartnera etatowo, wystając pod blokiem, nachodząc go w mieszkaniu, śledząc i w końcu – jeśli odwracać stereotypy, to do końca – zostawiając pod drzwiami typowo męski atrybut przeprosinowy. Britain’s got talent? Być może. (Marta Słomka)

Warrior One feat. Lady Chann - King Riddim (6/10)

Jak wiele dobrego dzieje się dzisiaj w Londynie. Dla kogoś, kto w ubiegłym roku choćby pobieżnie śledził brytyjską scenę podziemną, wybór hymnicznych numerów nie powinien stanowić problemu: Crazy Cousinz „Inflation”, Ill Blu „Time To Get Nasty”, Stush „We Nuh Run”, Lady Chann „Your Eye Too Fast” i Shystie „Pull It (Ill Blu Funky House Mix). Na pięć strzałów trzy dziewczyny. Nieźle! Lady Chann wraz ze Stush, Ms. Dynamite i Shystie pokazały, że w Anglii kobiety wracają nie tylko z rudymi grzywkami; wszak monotematyczność jest najgorsza. Jak rewelacyjnie brzmi funky house spowinowacony z dancehallem Lady Chann i Sticky udowodnili we wspomnianym wyżej singlu, który *oficjalnie* na darmowej EP-ce już w kwietniu. Tymczasem kooperacja z duetem Warrior One to już mniej subtelna i bardziej natrętna historia. Jednakowoż zasuwa niczego sobie, wycie syren jest, dzikość w powietrzu. Lady Chann to moja ulubienica, nie ukrywam, a tu nawija na medal, rzecz jasna. (Marta Słomka)

Ciara - I’m Up In The Bank (3/10)

Imma be be be be imma imma be imma be be be be imma imma be imma be imma be be be be imma imma be imma be imma be be be be imma imma be imma be be be be imma imma be imma be imma be be be be imma imma be imma be imma be be be be imma imma be imma be be be be imma imma be imma be imma be be be be imma imma be imma be imma be be be be imma imma be imma be be be be imma imma be imma be imma be be be be imma imma be imma be imma be be be be imma imma be imma be be be be imma imma be imma be imma be be be be. PS. Tak, wiem, że za to odpowiada The-Dream; każdy miewa gorsze dni. (Marta Słomka)

Prince - Cause And Effect (2/10)

Przykro się słucha takich rzeczy. Maskulinizm Prince’a i jego samcze instynkty zawsze interpretowałam jako gesty dość zwodnicze, przewrotne i umoczone w sporej dawce ironii. Przepraszam, ale obcując z „Cause And Effect”, mam przed oczami obrzydliwego, pijanego, spoconego gościa, który popisuje się z koleżkami w przydrożnym barze w USA, udając grę na gitarze do wybieranych naprędce z szafy grającej hitów koniunkturalnego białego amerykańskiego rocka, który w odpowiednich momentach dziejowych chciał być bardziej funky od Sly’a Stone’a i Jamesa Browna. A w drodze do domu ten tłuścioch słucha zapewne „Footloose” Kenny’ego Logginsa. Prawdopodobnie zresztą z tej samej radiostacji, która wykupiła prawa do premierowego odtworzenia w eterze nowego singla Prince’a. Do zobaczenia nigdy – jak to mawiała Paris Hilton podczas poszukiwań kumpeli na zabój. (Marta Słomka)

Sugababes - Wear My Kiss (1/10)

Gdy obserwuję całe to zamieszanie, jakie narosło wokół Sugababes, odkąd ze składu wyleciała Keisha Buchanan, to przypomina mi się casus projektu Anderson Bruford Wakeman Howe. Oto bowiem dziewczyny z oryginalnego line-upu (teraz już w komplecie poza burtą), czyli Buena, Buchanan i Donaghy, postanowiły połączyć siły i – tak jak niegdyś czterej eksczłonkowie Yes – złożyły pozew sądowy, domagając się praw do nazwy swojej macierzystej grupy. Nazwy, z której korzysta tymczasem trio pod dowództwem Jade Ewen (okej, jest jeszcze Heidi) – reprezentantki Anglii na zeszłorocznym konkursie Eurowizji (piąte miejsce, szacun). Przy całej mojej sympatii dla oryginalnego line-upu mógłbym przymknąć oko na to, że na czele mojej ulubionej brytyjskiej pop-grupy zeszłej dekady stoi żeński odpowiednik Marcina Mrozińskiego, zwłaszcza że od czasu odejścia Mutyi wiodło im się nieszczególnie, gdyby nie to, że ktoś się uparł zrobić z nowego składu Sugababes karykaturę starego. I tu dochodzimy do „Wear My Kiss”. To fajnie, że dziewczyny podpisały kontrakt z Roc Nation Jaya-Z i zaprosiły do studia producentów Gagi (RedOne, Garibay), tyle że gdzieś po drodze nastąpił błąd w pomiarach. No bo tam, gdzie na „The Fame Monster” wchodzą te chamskie, napierdalające syntezatory zawsze pojawia się kontrapunkt w postaci równie chamskiej Gagi, tymczasem w „Wear My Kiss” te trzy bezbarwne dziewczątka giną rozjechane przez Scooter. To się musiało tak skończyć, bo to jest przecież całkowite odwrócenie proporcji (względnie subtelna produkcja i WYRAZISTOŚĆ Bueny czy Buchanan), które za czasów „Angels With Dirty Faces” gwarantowały stan idealnej równowagi. Nie mówiąc już o tym, że przy piosenkach w stylu „Freak Like Me” czy „Push The Button”, to to, co się dzieje na poziomie kompozycyjnym w tym nieszczęsnym „Wear My Kiss” zakrawa na bardzo ponury żart. No naprawdę, wieś tańczy i śpiewa. Tyle dobrego, że może chociaż na fali świętego oburzenia oryginalne Sugababes rozważą reaktywację, nawet jeśli miałyby to zrobić pod szyldem Buena Buchanan Donaghy. (Łukasz Błaszczyk)