Ocena: 7

Archer Prewitt

Wilderness

Okładka Archer Prewitt - Wilderness

[Thrill Jockey; 24 stycznia 2005]

Fenomen zespołu The Sea and Cake polega na znalezieniu wspólnego artystycznego mianownika przez cztery niezwykle kreatywne, a jednocześnie różniące się pod względem muzycznych upodobań osobowości. Rozpiętość stylistyczna tych upodobań sięga od kraut-rocka w przypadku Johna McEntire, poprzez wyrafinowany pop z wyraźnymi jazzowymi inklinacjami u Sama Prekopa aż do melodyjnej, gitarowej melancholii u Archera Prewitta (nie zapominając o wzbogacających tę eklektyczną formułę brzmieniową finezyjnych liniach basowych Erica Claridge’a). W kontekście tej różnorodności nie dziwi więc fakt, że członkowie zespołu realizują równolegle inne projekty, w ramach których pielęgnować mogą swój własny muzyczny ogródek bez konieczności zawierania artystycznych kompromisów z innymi. I tak oto, rok 2005 przyniósł nam solowe wydawnictwa dwóch spośród wspomnianej wyżej czwórki artystów - „Who’s Your New Professor” Prekopa oraz „Wilderness” Prewitta.

Piąty solowy album Prewitta to 54 minuty łagodnych, akustycznych i obfitujących w trudną do ogarnięcia ilość niespodzianek brzmień. Niespodzianki te związane są przede wszystkim z faktem, że Prewitt ucieka od konwencjonalnej formuły piosenki, tworząc łatwo przyswajalne, lecz zarazem wyrafinowane i rozwijające się w nieoczekiwany sposób konstrukcje. Weźmy jako przykład drugi na płycie utwór „Leaders”. Przez pierwsze kilkadziesiąt sekund odnieść można wrażenie obcowania z równie czarującą, co oczywistą, opartą na akustycznych akordach, popową piosenką. Po pewnej chwili na tej pozornie prostej drodze pojawiają się jednak zakręty: najpierw faza przypominająca refren płynnie przechodzi w solo na klawesynie, po którym następuje zmiana tempa i przejście do utrzymanego w stylu country mostka. Gdy ten cichnie i pełni wrażeń oczekujemy kolejnego utworu zupełnie niespodziewanie pojawia się koda, brzmiąca niczym skrzyżowanie „Us and them” Pink Floyd i „Seemingly” The Sea And Cake. A to wszystko dzieje się w ciągu zaledwie czterech minut.

Podobnie jest w przypadku „O,KY”, „Judy Judy” czy „Cheap Rhyme” - Prewitt szatkuje swoje utwory, na przemian tworząc oczywistości i negując je potem nieoczekiwanym zwrotem akcji. Rezultatem tych zabiegów nie jest jednak niespójny zlepek dźwięków, ani radykalne konstrukcyjne rewolucje w stylu King Crimson - przeobrażenia kompozycji z „Wilderness” są niezwykle subtelne i nigdy nie naruszają przytulnej, melancholijnej atmosfery w jaką wprowadzeni jesteśmy od pierwszych sekund albumu. Niezwykle bogate instrumentarium sprawia, że nawet mniej skomplikowanym pod względem konstrukcyjnym kawałkom nie można odmówić pierwiastka niezwykłości. Rozpoczynające album dzownki, harmonijka i skrzypce w „Go Away”, triumfalne wejście instrumentów dętych w kodzie do „Cheap Rhyme” - trudno zliczyć pojawiające się na każdym kroku smaczki wzbogające akustyczną oś kompozycji.

Trudno objąć całe to aranżacyjne bogactwo podczas początkowych kontaktów z „Wilderness”. Używając zatem inspirowanej okładką płyty analogii: miłość od pierwszego przesłuchania jest raczej mało prawdopodobna, ale jeśli poświęcicie trochę czasu i uwagi by odkryć wszystkie tajemnice tej płyty, już wkrótce zainteresowani będziecie trwałym związkiem.

Maciej Maćkowski (23 stycznia 2006)

Oceny

Kasia Wolanin: 6/10
Średnia z 4 ocen: 6,5/10

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także