[4AD; 19 kwietnia 2011]

Z miejsca zaznaczam, że niektórzy z Was będą mieć naprawdę niemałe problemy z podejściem do tego albumu na poważnie. Ja też je mam. No bo po pierwsze, kTo Do ChOlErY nAzYwA sWóJ pRoJeKt W tEn SpOsÓb? Po drugie, gdyby zilustrować warstwę muzyczną „w h o k i l l”, to na pierwszy rzut oka wyglądałaby ona mniej więcej tak.

Swój dystans otwarcie pokazuje nawet sama autorka, o czym świadczą teksty np. do „Gangsta”, czy „Powa”. Dlatego przed przystąpieniem do słuchania tego przedziwnego produktu radzę wszystkim przymrużyć oko (ucho?), by móc w pełni rozkoszować się szczęśliwą podróżą przez safari na jednokołowym rydwanie zaprzężonym w jelenie-albinosy. Płyta jest zupełnie nietypowa, świeża i wręcz eksploduje różnorodnością stylistyk. Do lekko rozlatującego się pudełka ze startym podpisem „lo-fi” na wieku, Merrill Garbus upakowała freak-folkową nieprzewidywalność, indie rockowe gitary, afrykańskie inspiracje, syntezatory, surowe bębny, puszki z tęczowymi farbami, dzikie zwierzęta i kwitnące rośliny. I o dziwo, wszystko wydaje się być na swoim miejscu. Jednak niedźwiedź w bikini na dziecięcym rowerku znajduje swoje miejsce na świecie! Spójność albumu zapewnia niesamowicie charakterystyczna barwa głosu artystki z Oakland, idealnie wpisująca się w kolażową estetykę krążka. Jej niespotykany timbre jednak nie robiłby takiego wrażenia, gdyby nie główny motor napędowy „w h o k i l l” – bogaty zbiór wyśmienitych, piekielnie zaraźliwych linii melodycznych, którym trudno zarzucić banał czy oczywistość. Druga płyta tUnE-yArDs stroni od mielizn (w przeciwieństwie do swej poprzedniczki, o której raczej nie warto wspominać). Na całej długości jest zaskakująco równa i przebojowa w swojej jakże nietypowej klasie. Na szczególne wyróżnienie wśród tych dziesięciu kompozycji zasługuje wcześniej wspomniane „Gangsta”, „Bizness” oraz „Doorstep” – numery zmiatające z nóg, łóżek, foteli i lektyk. I chociaż przez to, co napisałem na samym początku recenzji, nie możemy mówić o albumie genialnym, to na pewno możemy odczuć przez te 42 minuty mnóstwo przyjemności i pierwszy raz w życiu skojarzyć fAlOwAnE pIsMo z czymś pozytywnym. Zaprzęgajcie jelenie, safari czeka!

• Tweetnij