[Antena Krzyku; 8 września 2010]

Z jednej strony jestem na zespół zwyczajnie wściekły – Indigo Tree poziomem koncertowego wszędobylstwa dorównują stołecznemu duo Paula i Karol, które występuje, gdzie się tylko da (Obsługujemy wieczory kawalerskie!) i bez względu na okoliczności przyrody (Chcesz zaskoczyć znajomych oryginalnym pomysłem na domówkę?). Koncertowa (nad)aktywność obu grup nie dziwi (większość krajowych festiwali walczy o tę samą publiczność) i zarazem zaskakuje – na naszych oczach powstała kategoria zespołów lotnych (drobnych, skromnych i tanich), którymi można dopchać każdy line-up. Jestem zaniepokojony, bo czy godząc się na status festiwalowego wypełniacza, muzycy są świadomi niebezpieczeństw takiego zaklasyfikowania? Czy też powinienem się cieszyć, bo doczekaliśmy się w końcu polskiego odpowiednika indie landfill?

Z drugiej strony, Indigo Tree to wciąż mój ulubiony polski zespół (porównanie do Pauli i Karola, którym przecież daleko do wrażliwości Jacaszka, wybaczcie). Mój i wszystkich krajowych krytyków muzycznych. W zbiorowym zachwycie poklepujemy zespół po rozczochranych głowach (nieprzerwana passa dobrej prasy) i ciągamy za nieprzystrzyżoną, póki co jedną, prawie-brodę – każdy pochwalny tekst jest naiwnym (akt dobrej wiary) podlewaniem egzotycznego na polskiej ziemi drzewka. Nie niepokojona roślinka rosła powoli – idę o zakład, że długi okres oczekiwania na follow-up debiutu był podyktowany „polityką wydawniczą” – ale i zarastała. Bo tak właśnie, nieco żartobliwie, odbieram zagęszczenie brzmienia na „Blanik”, kompozycyjne dookreślenie do formuły charczącego ambientu, utopienie co bardziej piosenkowych utworów w wodach rdzawego przesteru i niepokojącego pogłosu.

Słychać wyraźnie pracę włożoną w dopracowanie materiału (zero eterycznych szkiców z debiutu), odwagę w posługiwaniu się muzycznym ołówkiem (mocne shoegaze’owe otwarcie albumu, punktowe wejścia bębnów w „leavingtimebehind”) i wprawę w klimatycznym cieniowaniu – kościelny feeling przejmującego „silentsouls”. Utwory zyskały na długości – jest więc czas na spokojny start, swobodny lot i metafizyczny odlot oraz bezpieczne lądowanie. Muzycy natomiast obchodzą się z nimi delikatniej – instrumenty swobodnie oddychają, wybrzmiewają nie niepokojone, wzmacniając senną aurę albumu. W ogóle „Blanik” rozgrywa się jakby na drugim planie – vide dezorientujące plamki elektroniki w „lovegaps” – zachęcając do zadumy i narkotycznego wręcz zapomnienia się w muzyce.

Z sympatycznego letargu na chwilę wyciągają przyjemnie singlowe „hardlakes” i „lazy” – nieco bardziej nerwowe niż reszta tracków, z wyraźnie zaakcentowaną zwrotką i zaraźliwym, basowym motywem głównym. Wprawdzie po cichu liczyłem na więcej piosenkowych form jak powyższe, ale nie narzucam się więcej, słysząc swadę Indigo Tree w komponowaniu TAKICH instrumentali jak utwór tytułowy. Ów klimatyczny hidden-track z „Causers Of This” posiada wszystkie cechy główne tego ulotnego subgenre – hauntologiczne echo, błądzące plamy elektroniki i przyjemnie falujący (silne skojarzenie z Basińskim) bas, kontrowany niespokojnym (odgłos kropel deszczu uderzających w taflę wody?) riffem gitary. Indigo Tree polską reakcją na chillwave?

Jestem kupiony! Życzyłbym sobie jednak, aby zespół staranniej planował medialne posunięcia – wizyta w Radio Roxy zostawiła słodko-gorzki posmak, ze względu na mocno przesadzone zachowanie prowadzącego „Przesłuchanie” – i mniej ostentacyjnie zabiegał o publiczność. Niech wasze koncerty będą wydarzeniem – miejcie na uwadze fakt, że Polacy wciąż równie chętnie co na scenę, spoglądają dokoła siebie. Parafrazując Nicka Hornby’ego, samoświadomość jest przekleństwem ludzkości.

• Tweetnij