[Polyvinyl; 4 sierpnia 2009]

Co najmniej od zeszłego roku powiększa się lista zespołów, które z gitarowego hałasu wytapiają sztabki melodii, jednocześnie zachowując wrażenie szorstkości materiału. Mowa o kapelach w rodzaju No Age czy Wavves, przed którymi krytycy padają na kolana, dokładając cegiełkę i pozorując nagłe zapotrzebowanie na tego typu rodzaju muzykę. Dobrze wiemy, że garażowe sprawy rodzą się zawsze i niemal wszędzie, a tym razem mamy po prostu do czynienia z konkretną zajawką na kolejne rewelacje zza oceanu, które upychamy do tego samego worka. W ten sposób świadomie lub nie walczą o różnego rodzaju stylistyczne przedrostki, które decydują o przyporządkowaniu do nurtu gitarowego niedbalstwa i piosenkowej słodyczy. Jak zatem wygląda pozycja Japandroids na tym polu walki i jakie malują się przed nimi perspektywy? Podążajcie za mną, śmiało.

Pierwszy kontakt z debiutancką płyta Kanadyjczyków sprawia, że album wydaje się spełniać wszelkie normy unijne, by zostać uznany za rewelację sezonu. Takie wnioski można wyciągnąć także na podstawie pojedynczych fragmentów. „Young Hearts Spark Fire”, które narobiło najwięcej szumu wokół kapeli, to idealnie skrojony, kipiący energią i podparty młodzieńczym gniewem utwór, o którym mówi się, że to nie tyle skromna, muzyczna bateryjka, co prawdziwa bomba energetyczna. Takich momentów jest tu zresztą więcej, wręcz zdominowały całość, ale niestety środek płyty wyhamowuje rozpędzoną maszynerię. Zwłaszcza „Crazy/Forever” sprawia, że gitarowy walec, którego podstawą jest żywiołowość Plastic Constellations, a jego bokiem hałaśliwe oblicze Les Savy Fav, klinuje się w szczelinach kamieni, na których właśnie odcisnął się napis „brakuje nam pomysłów na całą płytę”. Na szczęście dwie ostatnie kompozycje są dla zespołu nie-aż-tak-znowu bolesną pobudką z letargu twórczego, co tylko utwierdza w przekonaniu, że Brian King i David Prowse mogli się zdecydować na krótsze wydawnictwo, powszechnie zwane EP-ką.

Tak byłoby lepiej dla twórców, a zwłaszcza dla tych odbiorców, którzy podzielają moje odczucia, związane z „Post-Nothing”. A tak z każdym kolejnym przesłuchaniem narastają wątpliwości. Z jednej strony całość zdradza ogromny potencjał, czuć pasję i zaangażowanie. Ale brakuje jakichś składowych, które złamałyby jednorodną całość. I pomysłów, które sprawiłyby, że niżej podpisany przełamałby recenzenckie sknerstwo.

• Tweetnij