Ocena: 4

The Enemy

We’ll Live And Die In These Towns

Okładka The Enemy - We’ll Live And Die In These Towns

[Warner Music; 9 lipca 2007]

Słuchając debiutanckiego albumu The Enemy, trudno nie poczuć lekkiej konsternacji. Wygląda to wszystko tak, jak gdyby ktoś w niewyjaśniony sposób zamiast o godzinę cofnął zegary o dokładnie o 23 lata. Otóż mogłoby się zdawać, że znajdujemy się w samym środku szalejącego thatcheryzmu: jakieś strajki, zamieszki, krew na ulicach, bezrobocie, uciśnieni robotnicy kontra rozpasana, zaślepiona konsumpcjonizmem klasa średnia. Szybki rzut okiem na okładkę. 2007 rok. Tym razem jednak to nie Żelazna Dama na celowniku społecznego rozgoryczenia, ale ten nicpoń Blair, bo Cool Britannia nie okazała się taka fajna, a szczytem rozrywki w Coventry jest oglądanie popołudniowego talk-show Richarda i Judy na Channel 4 i cotygodniowa wyprawa do podrzędnej speluny dalekiej od blichtru londyńskiego Kashpoint. Porzućcie korporacyjną harówę, zostawcie swoje Peugeoty na podjeździe, The Enemy słuchali Manic Street Preachers i poznali prawdę o życiu. Chwyt na ubogie dzieciaki z przemysłowej Anglii to zawsze strzał w dziesiątkę, o czym doskonale wiedzą PR-owcy z Warner Music, a potwierdza to numer jeden na liście UK w pierwszym tygodniu premiery.

Patent jest prosty: tu zagramy jak The Jam, tam zagramy jak The Jam, a w mediach trochę pogallagherujemy („hej, nazwijmy Alexa Zane’a gównem, to będzie dobre”). Być może Tom Clarke wygrał plebiscyt na podwórkowego Paula Wellera i jest to wystarczająco dużo, by dostać okładkę w NME, ale stanowczo zbyt mało, aby wyhaczyć kilka dobrych recenzji w szanowanych tytułach. Choć nie podejrzewam, żeby w tych trzech młodzieńcach drzemały nieprzebrane pokłady potencjału, to i tak jakkolwiek byłyby one ubogie, nie zostały do końca wykorzystane. W końcu singiel „Away From Here” całkiem przyjemnie przywołuje hałaśliwe motywy z „The Holy Bible” i ma wszystko, co powinna posiadać zgrabna, niespecjalnie ambitna, gitarowa trzyminutówka: banalny, niezaprzątający uwagi tekst, czytelny riff i obowiązkowe „oh-oh-oh”, które bez problemów można zanucić w pubie po kilku piwach. Mówiąc najprościej, jest chwytliwy, podobnie zresztą jak „Had Enough” czy „It’s Not Ok”, wysysające ostatnie soki z co dynamiczniejszych fragmentów „In The City”. Nieźle wypada również numer tytułowy holowany przez gitarę akustyczną z serii „That’s Entertainment”-wannabe. Dlaczego więc reszta stanowi tylko nieporadne próby wykrzesania choćby cienia melodii zawieszonych gdzieś pomiędzy tanecznością The Killers a gitarowym popem Kaiser Chiefs? Zbyt wiele nijakości, bezbarwności, kwadratowego przycięcia. Gdyby zabawić się w stylusowskie „Playing God”, tu i ówdzie wykroić co należy, wyłowić pięć nośniejszych kawałków, niewykluczone, że powstałaby EP-ka śmiało uderzająca w szóstkowe rejony. A tak zamiast armaty wiatrówka na wróble.

Marta Słomka (2 listopada 2007)

Oceny

Przemysław Nowak: 5/10
Kasia Wolanin: 4/10
Marta Słomka: 4/10
Kuba Ambrożewski: 3/10
Średnia z 5 ocen: 3,6/10

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także