2016 rok był naprawdę straszny? Ok, no to wyobraźcie go sobie bez tych dwudziestu albumów.

20 piosenek, które według nas zdefiniowały 2016 rok lub pomogły na chwilę o nim zapomnieć.

Kariera niektórych bogów jako bogów skończyła się dosyć dawno, ale ich status gwiazd popkultury trwa w najlepsze. Naprawdę dobry pop jest bowiem nieśmiertelny.

Nasz trip-hop advisor poleca 25 wycieczek w stronę miejsc zarówno dobrze znanych, jak i nieco mniej standardowych.

17 dowodów na to, że italo disco jest zjawiskiem co najmniej tak doniosłym jak spaghetti western.

Pisząc o inspiracji Joy Division, można jednocześnie żałować, że nie da się wrócić do przeszłości z „Granitem”, by to Ian Curtis zainspirował się twórczością Nagrobków. Ich nowy album to bowiem płyta o oswajaniu śmierci śmiechem, zapanowaniu nad przerażającymi myślami i samobójczymi tendencjami.

Widzimy się gdzieś na rozstaju epok, kontynentów, no i przede wszystkim dróg. Tam, gdzie, jak wiadomo, Robert Johnson sprzedał swoją duszę diabłu i dzięki tej transakcji stał się aniołem bluesa.

W muzyce często obowiązuje zasada: mniej znaczy więcej. Bywa jednak czasem tak, że więcej po prostu znaczy więcej.

Można by pomyśleć, że ten album będzie burzą piaskową z prawdziwego zdarzenia. Tymczasem to zwykłe sypanie piachem w oczy.

Każde kolejne wydawnictwo Arki jest dziwne, to też, ale jakby bardziej konwencjonalne.

„Jak się zakłada zespół, to właśnie o to chodzi, żeby zrobić coś nowego, odkryć coś, zarazić się czymś od siebie. Muzyką, czytaniem, oglądaniem i jakąś chorobą też. O tym się nie myśli, ale tak jest”.

Nowa płyta to kolejny zbiór idealnie nadających się do podśpiewywania w trakcie spotkań w plenerze, przy piwie ze znajomymi, utworów, ale tym razem jest to już bardziej spotkanie świadomych siebie i swoich ograniczeń oraz pragnień 30-latków, niż wyznających zasadę YOLO pierwszoroczniaków ze studiów humanistycznych.