Stefani Germanotta niewątpliwie chce być główną rozgrywającą we współczesnym popie. I pewnie tak też jest, jeśli brać pod uwagę popularność i niegasnące od lat zainteresowanie świata jej kolejnymi krokami w dziedzinie, już nie tylko muzyki, ale wszystkich form wyrazu. Problem polega na tym, że prawdziwa królowa, którą Gaga chce zdetronizować, jako swoje trzy pierwsze strzały w dziedzinie popkultury miała tak znakomite muzycznie albumy jak „Madonna”, „Like A Virgin” i „True Blue”. Lady Gaga może się pochwalić dwoma zaledwie znośnymi płytami i trzecią w drodze. Jeszcze dla porównania, jej największa chyba dziś konkurentka Rihanna miała co najmniej dwa intrygujące długograje. O przewadze w ilości wypuszczonych znakomitych singli nie wspominając.

O tym, że można wykroić absurdalnie nośną i fascynującą popową muzykę niemal z niczego, świadczą przypadki Jessiki Simpson czy Paris Hilton, które miały niegdyś swoje pięć minut w „poszukującym” popie, a wszystko to za sprawą sprawnych magików za konsoletą – współczesnych Midasów. W zeszłym roku zaś na poważnie wypowiedziała się gwiazdka teen-country, znana wcześniej głównie z puszczonego w jej stronę dissa od Kanye'go. „Red” nie było doskonałym albumem (stare przyzwyczajenia zostają), ale było kopalnią prawdziwych diamentów. A co z autorką rozprzestrzeniającego się jak wirus hitu „Call Me Maybe”? Kilka piosenek z debiutu Carly Rae Jepsen słucham do dziś, bo to uroczo naiwne, ale piekielnie wciągające piosenki. Można? Można.

Czy Gaga, dysponująca przecież większym potencjałem, w końcu zaskoczy? Z odpowiedzią na to pytanie będziemy musieli pewnie poczekać do premiery całego albumu, bo ten singiel wciąż niewiele nam mówi. Na pewno nie jest tak prymitywną, maksymalistyczną reinkarnacją eurodance'u, jak to było w przypadku wielu jej wcześniejszych singli. „Applause” jest też lepszą zajawką płyty od „Born This Way”. Jest mniej pompatyczny, a nachalna hymniczność pozostaje bardziej w warstwie tekstowej, gdyż sam podkład jadący wciąż na tym samym motywie, podbijanym w refrenie (z tradycyjnym zwolnieniem w pre-chorusie) jest prosty, a co za tym idzie całkiem płynny i przyjemny. To na pewno regres i powrót do „The Fame”, ale prostota przy bardziej wyszukanych motywach może ją uratować.

Pozostaje jeszcze kwestia pretensjonalności, jaka bije z tekstu piosenki. Nasza gwiazda śpiewa w zwrotce, że popkultura była w sztuce, a teraz sztuka jest w popkulturze i to w niej właśnie się znajduje. Odważne słowa, jak na osobę, która jest najbardziej jaskrawym przykładem kultury remiksu. To tak, jakby udawała, że David Bowie – jedna z jej większych inspiracji - nigdy ostatecznie nie rozmył tej granicy. Już sam tytuł płyty „Artpop” sugeruje bezczelne ambicje. Niektórzy już wyliczają zrzynki, jakie się pojawiają w teledysku do „Applause”, ale przecież nikt nie mówił, że intertekstualność jest zła. Wszystko zależy tylko od twórczego jej wykorzystywania. Gdyby Gaga była autystycznym geniuszem, który w nosie ma dotychczasowy dorobek muzyki popularnej, i stworzyła absolutnie osobną wypowiedź w dziedzinie, niech już jej będzie, artpopu, to byłbym naprawdę mile zaskoczony. Wydaje mi się jednak, że to wciąż tylko kalkulacja i płyta przyniesie jedynie piosenki ciekawsze od „Applause”, ale nigdy nie wybitne. Chciałbym się mylić.