Chvrches + Warpaint + Cocteau Twins + Minks + The Sweet Release of Death = Just Mustard?

Od shoegaze’u do retrofuturystycznego synth dream popu. Poprzez wymknięcie się charakterystycznemu dla gatunku rozmyciu, rosyjska grupa przeprowadziła zręczną ucieczkę przed groźbą niewyraźności w stronę wyrazistości.

Chicagowskie Daysee ma w sobie coś z ducha Złotej Jesieni: choć stawiają pierwsze kroki (600 coś polubień na Fejsie), to odważnie igrają sobie z różnymi muzycznymi tradycjami, kombinując z brzmieniem, szumami, efektami, lo-fi zgrzytami, a przede wszystkim chwytliwymi melodiami.

Another Green World jest jednoosobowym projektem muzycznym, utworzonym przez multiinstrumentalistę Aleca Westa. Dla Screenagers.pl odpowiedział on na kilka pytań dotyczących tego, czym kieruje się w czasie nagrywania swojej muzyki.

Beach House wpuszcza trochę świeżego powietrza do cyzelowanej od ponad dekady estetyki. To zmiana na lepsze, ale czy możemy mówić o albumie „wybitnym”?

Drowse to zarazem projekt impresjonistyczny, kreujący dźwiękowe pejzaże mentalnych stanów, jak i niezwykle erudycyjne, retromaniakalne przedsięwzięcie.

Opisanie kulturotwórczej roli drugiej płyty Slowdive jest niezwykle trudne. Wprawdzie nie kryje się w niej siatka kodów i nawiązań, za to pełno w niej specyficznej wrażliwości i emocjonalności charakterystycznej dla tamtego okresu.

„Zawody” to istny „manifest przegranych” – słodko-gorzkie hity pisane pod fanów niszowych fanpejdży, którzy wyśmiewają coachingowe cytaty i świadomie rezygnują z wyścigu napędzanego przez neoliberalną ideologię.

Potrójny album niczym „Culture II” Migosów i tak samo też nierówny, acz warty sprawdzenia.

Regularnie słuchacie hip-hopu, ale wasze serduszko wciąż bije znacznie mocniej przy dźwiękach np. My Bloody Valentine? Interesuje was muzyka nieheteronormatywna i jednocześnie autentycznie nieszablonowa? W takim razie powinniście koniecznie sprawdzić rap-gaze'owy Moodie Black.

Shoegaze ma się dobrze nie tylko w wykonaniu weteranów.

Jeśli słuchając debiutu New People, mówiliście sobie: „niezłe, niezłe, ale czegoś mi tu jednak brak”, niewykluczone, że w pełni przekonają was do siebie Australijczycy z Mildlife.