Pomyśl sobie jakąś jedną rzecz, którą bardzo chciałbyś mieć, jest tu.

Jak zwykle rozpoczynamy podsumowanie roku od przeglądu tych płyt, których nie zdążyliśmy opisać, a które są warte uwagi.

Ostatni dzień roku to dobry moment, by zwrócić uwagę na płytę, o której w ostatnich miesiącach pisano zdecydowanie za mało.

Trudno zachwycić się albumem od razu, a i w późniejszym etapie ten zachwyt pojawiać się będzie w różnych momentach, bo też emocje dawkowane są tutaj w sposób dość nieoczywisty.

Wybraliśmy zestaw polskich kolęd i pastorałek spoza tradycyjnego kanonu, o których warto przypomnieć sobie w tym szczególnym bożonarodzeniowym okresie.

Muchy przeżywają renesans swojej twórczości. O trasie „Xerroromans”, inspiracjach i planach na przyszłość rozmawialiśmy z Michałem Wiraszką.

Ilość plusów dodatnich w przypadku „To mi nie” potężnie przygniata wszelkie „ale”. Niech poptymistyczna śpiączka, która nas przyłapała minie jak najprędzej, natomiast taka forma duetu Miśkiewicz-Pieszak jeszcze długo nie spada z wysokiego C, ku niekłamanej uciesze naszych wygłodniałych dobrego popu uszu.

Yves Tumor wkracza tym krążkiem do ekstraklasy współczesnej elektroniki.

Finał serii, a w nim: mroczna strona Paula, materiał kontemplacyjny, patchworkowy muzak, hołdy dla standardów, no i konstatacja staruszka na fleku: balsamacja to zajebisty wynalazek.

W odcinku trzecim Paul gubi się w studiu Padghama, po czym zatraca się w ponownie – w rozpamiętywaniu Elvisa. Następnie kuma się z innym Elvisem, pisze ostatni wielki przebój i wraca do genezy nazwy macierzystego zespołu (coś tam z płonącym plackiem).

W odcinku drugim Macca daje się popisać skrzydłowym, odkrywa nową falę, rozwiązuje zespół i znowu zamyka się w piwnicy, by za chwilę wejść na szczyt. Bywa też jak Kamil Stoch.