Zawiódł, nie zawiódł? Przekombinował, a może nagrał niezwykle ciekawy album o poszukiwaniu boskości i pierwotności? Piotr Wojnar i Paweł Ćwikliński spierają o „DAMN”.

Kontynuujemy pisanie o młodych zdolnych w elektronice, po Jlin czas na Chino Amobiego.

„Black Origami” stawia na misterne składanie wielu warstw rytmu, nie tracąc wiele z energii debiutanckiego albumu.

Na razie nie zapowiada się arcydzieło, oj nie.

Grzegorz Wiernicki wiruje, bo wirowanie jest wpisane w kod genetyczny rock'n'rolla.

Polski dream pop Rosą Vertov stoi.

Dwudziestominutowa wariacja na temat powtarzalności w sosie defgripsowym.

Pisząc o inspiracji Joy Division, można jednocześnie żałować, że nie da się wrócić do przeszłości z „Granitem”, by to Ian Curtis zainspirował się twórczością Nagrobków. Ich nowy album to bowiem płyta o oswajaniu śmierci śmiechem, zapanowaniu nad przerażającymi myślami i samobójczymi tendencjami.

Widzimy się gdzieś na rozstaju epok, kontynentów, no i przede wszystkim dróg. Tam, gdzie, jak wiadomo, Robert Johnson sprzedał swoją duszę diabłu i dzięki tej transakcji stał się aniołem bluesa.

W muzyce często obowiązuje zasada: mniej znaczy więcej. Bywa jednak czasem tak, że więcej po prostu znaczy więcej.

Można by pomyśleć, że ten album będzie burzą piaskową z prawdziwego zdarzenia. Tymczasem to zwykłe sypanie piachem w oczy.

Każde kolejne wydawnictwo Arki jest dziwne, to też, ale jakby bardziej konwencjonalne.