To podsumowanie jest próbą stworzenia patchworku ze wszystkich twarzy Screenagers, pokazując jednocześnie, że jesteśmy otwarci na dalsze zmiany i zaskoczenia, które z pewnością przyniosą nam całe lata dwudzieste.

Choć nie brak krytyków stylu, jaki grupa Oliego Sykesa przybrała w ostatnich latach, trzeba przyznać jedno: Bring Me The Horizon wciąż utrzymują się na powierzchni.

Jeśli można mówić o zmianach, to przede wszystkim na płaszczyźnie słownej: „The Ascension” jest płytą bardziej skoncentrowaną na otaczającej nas rzeczywistości i na jej problemach.

Najnowszy album The Flaming Lips brzmi, jakby muzycy postanowili odświeżyć sobie swoje stare nagrania i doszli do całkiem słusznego wniosku, że najlepsze rzeczy stworzyli na „The Soft Bulletin”.

Hubert Kurkiewicz powraca z kolejnym albumem – trzecim w ciągu roku, trzecim w innym stylu.

Po roku od pierwszej płyty doczekaliśmy się pełnokrwistego albumu od duetu Jeszcze. „Niesen” dostarcza siedmiu świeżych, ponurych historii.

Niezwykle trudno jest kwestionować silnie manifestowaną kobiecość Lizzo.

Adrianne Lenker snuje opowieść o wzajemnym przenikaniu się męskości i kobiecości, a także o ich niebezpiecznie silnej stereotypizacji.

Ols w bezbłędny wręcz sposób przyobleka etos czarownicy w muzyczne szaty.

„Little Earthquakes” to nie tylko magnum opus artystki, lecz również jej wzorzec z Sèvres.

Wszystkie tematy, których Bikini Kill dotykały na początku lat 90. zarówno w muzyce, jak i w publicystyce – pomimo upływu trzech dekad – niezmiennie pozostają boleśnie aktualne.

„Ultra Mono” zdaje się kontynuować trend bardziej z „Joy as an Act of Resistance” niż z debiutu.