Lean Left

Warszawa, Powiększenie - 27 listopada 2009

Zdjęcie Lean Left - Warszawa, Powiększenie

Najpierw spadły wszystkie liście, potem przymroziło, a na koniec zapachniało wiosną. Ta jesień, choć jeszcze się nie skończyła, niewątpliwie należała do Kena Vandermarka, rzeź-saksofonisty, który, nawet jeśli jakimś cudem tego nie dostrzegliście, szczególnie upodobał sobie nasz kraj jako koncertową mekkę. To nagromadzenie występów z jego udziałem, jakie miało miejsce, pozwala przypuszczać, że Amerykanin osiadł u nas na stałe. Jeśli tego jeszcze nie uczynił, to przynajmniej można wysnuć domysły, że wynajął jakieś lokum, dzieli mieszkanie z innymi jazzmanami, a w przerwach między posiłkami i snem improwizuje wokół różnych muzycznych tematów.

Wskazanie aktualnego miejsca przebywania w przypadku Kena Vandermarka nie powinno być trudne. Nawałnica koncertowych wrażeń, którą ten wybitny saksofonista wywołał, rozpętała się w dwóch punktach zapalnych: w Krakowie i w stolicy. Mamy więc trop, ale z przyczyn logistycznych zajmiemy się tylko Warszawą, gdzie wszystko zaczęło się wraz z przyjazdem projektu Trio Sonore.

Obok amerykańskiego muzyka na scenie Powiększenia pojawili się wtedy inni, równie znani zarzynacze saksofonu: Mats Gustafsson i Peter Brotzmann. Kto był, ten na pewno nie pożałował, bo pojedynek okazał się starciem prawdziwych muszkieterów free jazzu. Najwięcej do powiedzenia we wszelkiego rodzaju szarżach miał Norweg, ale tak naprawdę nikt się nie oszczędzał. A już na pewno nie był to miły wieczór z muzyką World Saxophone Quartet w tle.

Prawie miesiąc później, równie ciekawie, choć inaczej, wypadł duet Vandermarka z jednym z obecnie najlepszych i najbardziej kreatywnych jazzowych perkusistów, Paalem Nilssenem-Love. Płyty w rodzaju „Dual Pleasure” przekonują, że między muzykami istnieje prawdziwa nić porozumienia, którą łatwiej uchwycić, gdy grają we dwójkę niż w szerszych składach typu Territory Band. Doskonale było to słychać, ale kto wie, czy największym wyzwaniem dla muzyków i słuchacza nie był właśnie występ Lean Left, który odbył się tydzień później?

Podstawą wspomnianego projektu są oczywiście Vandermark i Nilssen-Love. Wirtuozeria, energia, hałas i momenty wyciszenia – to wszystko znamy z ich wspólnych nagrań i przeplatało się to także w trakcie piątkowego występu. Tym razem do duetu dołączyli gitarzyści The Ex, zespołu o korzeniach anarcho-punkowych, którzy na przestrzeni prawie trzech dekad z niejednego muzycznego pieca chleb jadali, eksperymentując z różnymi stylami. Ostatnio oddani improwizacjom na granicy free jazzu i noise’u dbają o dobre imię, czego świeżym przykładem są dwie płyty Original Silence oraz „Slap And Tickle” Offonoff.

Taką energię, jaką na koncercie wytworzyli Lean Left, trudno sobie wyobrazić. Nieprawdopodobny hałas, pozornie bezładne, atonalne dźwięki wprawiały w trans. Andy Moor i Terrie Ex grali na gitarach, używając śrubokrętów, szczotek do czyszczenia butów i pałeczek od perkusji. Paal Nilssen-Love dysponował potężnym przyłożeniem, robił skomplikowane przejścia, a niekiedy nadawał zupełnie prosty, punkowy rytm. No i Ken Vandermark, jak zwykle niezmordowany. Dźwięki jego saksofonu jakimś cudem przedzierały się przez siejącą spustoszenie, gitarową rozpierduchę. Rozpierduchę, która przyniosła prawdziwe oczyszczenie i pozostawiła silne wrażenia, które na szczęście nie dadzą się łatwo wymazać.

Piotr Wojdat (1 grudnia 2009)

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 
Gość: adam b
[2 grudnia 2009]
było świetnie!

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także