Zajzajer #13

Zdjęcie Zajzajer #13

grafika: © Jacek Ambrożewski

Szczęście w nieszczęściu, czyli 13. część rubryki o muzyce spoza głównego nurtu. Tym razem proponujemy aż 32 płyty - od garage rocka, poprzez futurystyczną elektronikę aż do jęczącej kobiety o twarzy… z chleba.

Zdjęcie Zajzajer #13 1

Aluk Todolo – Voix

Z francuskim trio Aluk Todolo jest trochę jak z dowcipem o rowerzystach: jeśli przez pierwsze pięć minuty rozmowy rowerzysta nie powie ci, że jeździ na rowerze, to znaczy, że nie jest rowerzystą. U Aluk Todolo tak samo jest z okultyzmem: zespół na każdym kroku chce przypomnieć słuchaczowi, że ma do czynienia z Okultystycznym Rockiem, i że słuchacz ma o tym pamiętać i się zagłębiać w arkana okultyzmu razem z czarno-białymi okładkami i natychmiast rozpoznawalnym stylem będącym niepowstrzymanym walcem noise rocka i krautrockowej motoryki zaczernionym black metalem. Ich podwójny winyl z 2012 roku nazywał się wręcz „Occult Rock”, a okładka tegorocznego wydawnictwa to oczywiste nawiązanie do „Konx-Om-Pax”, kolekcji okultystycznych traktatów spisanych przez Aleistera Crowleya. Jest ciężko, mrocznie i intensywnie. Jak udowodnili na poprzednich płytach, tak i tutaj są niesamowicie precyzyjni, utrzymując przez długi czas szybkie, nerwowe tempo, tworząc i potęgując atmosferę osaczenia i obcowania z siłami, nad którymi nie ma się kontroli. Wyjąca w tle niczym demon gitara przypomina momentami nieludzkie solówki Keijiego Haino, kiedy indziej przechodzi znów w dzikie tremola lub szorstkie drony. Mało tutaj momentów na złapanie oddechu: „Voix” jest bezlitośnie szybkie, rzadko zwalniając, a jeśli już, to tylko na chwilę i by zaraz złamać względny spokój kolejnym rzutem na główkę prosto w otchłań. (Jakub Adamek)

Posłuchaj „Voix” na Bandcampie

Zdjęcie Zajzajer #13 2

Amnesia Scanner – AS

Berliński duet kontynuuje badanie granic poszczególnych dziedzin sztuki, tworząc hybrydyczną mieszaninę dźwięku i obrazu. Ich poszukiwania sytuują się w nieokreślonej przestrzeni pogranicza, pomiędzy galeryjnym obiegiem sztuki współczesnej, festiwalami eksperymentalnej muzyki tanecznej a internetowymi kanałami komunikacji. Najłatwiej się o tym przekonać odwiedzając ich stronę internetową, która atakuje ogromną ilością bodźców audiowizualnych. Jak przystało na twórców eksperymentujących z materią cyfrową, wiadomo o nich niewiele, jednak przez ostatnie lata działalności zgromadzili już dość pokaźny dorobek. Można próbować z niego wyciągać dalej idące wnioski, ale twórcy nie ułatwiają zadania przez staranne zacieranie śladów i mnożenie tropów interpretacyjnych. Do grona artystów, z którymi współpracowali (m.in. Mykki Blanco i Holly Herndon), doszedł w tym roku Bill Kouligas – z szefem labelu PAN współdziałali przy okazji projektu „LEXACHAST”. Niedługo potem wypuścili swoją najnowszą EP-kę, „AS”, której stylistycznie bliżej jest do twórczości kolektywu Janus, z którym są powiązani. Nie można przez to powiedzieć, że ich muzyka staje się łatwiejsza do opisania. Mimo że muzyka na „AS” posiada bardziej regularny rytm, który pozwala jej zaistnieć nie tylko w sali wystawowej, ale też na klubowym parkiecie, to nadal pozostaje ona głęboko zanurzona w sound-arcie i kolażu. Dźwięki produkowane przez berliński duet są syntetyczne z natury, ale mogą też sprawiać wrażenie organicznych (np. dźwięki przypominające instrument strunowy w „AS Atlas”). Gęstość i nagromadzenie bodźców doprowadza do stanu lekkiej deprywacji sensorycznej, co sprawia, że mamy wrażenie, że upłynęło znacznie więcej czasu, niż 20 minut rzeczywistego czasu trwania. Chaos jest stale wpisany w ich artystyczną wizję, jednak twórcy pozostawiają dużo miejsca dla wyobraźni odbiorcy na jego wszelkie interpretacje. (Krzysztof Krześnicki)

Obejrzyj teledysk do „AS Crust” na Youtubie

Zdjęcie Zajzajer #13 3

Anna Högberg Attack – Anna Högberg Attack

Gdy oglądałem sobie fragment filmiku na youtube z wypowiedzią Anny Högberg i przyjrzałem się ścianie, przy której stoi zakapturzona saksofonistka, a tam pośród pięknych motyli i czarno-białych grafik wlepka z napisem „jazz is for girlz”, to jakbym dostał obuchem przez łeb i nagle pojawiło się pytanie: jak to możliwe, że muzyka jazzowa i free-jazzowa jest tak wyraźnie zmaskulinizowana, podczas gdy na sztandarach nosi i zawsze nosiła wartości kojarzące się z wolnością, równością i pełną otwartością? Temat na dyskusję i wnikliwą analizę, a tymczasem śpieszę donieść, że na firmamencie tegorocznego improvu pojawił się całkowicie żeński sekstet free-jazzowy, Attack pod przywództwem Anny Högberg. Samą liderkę można było usłyszeć już na albumach Fire! Orchestra, aczkolwiek to jasne, że w muzycznym tyglu Gustafssona pojedyncze głosy wykonawców orkiestry nie miały szansy się przebić.

Na debiutanckim krążku szwedzkiej grupy głosy Högberg, Bergman, Ullén, Lund, Larsson i Wättring nie tylko mają szansę się przebić, ale też pokazać pełnię swoich możliwości. Mamy do czynienia z free-jazzem w stylu europejskim, choć bardziej kontynentalnym niż skandynawskim. W tradycji środowiska skupionego niegdyś wokół młodego Brotzmanna, Bennika, Schoofa, Kowalda. No, może z mniejszym przytupem, bo Attack to nie jedynie druzgocący jazgot, ale też momenty wyciszone i melodyjne (choćby takie, jakimi wita nas album). Pianistka Lisa Ullén gra trochę w stylu Alexandra von Schlippenbacha, który doprowadził swego czasu do perfekcji specyficzny język enigmatycznych, urywanych fraz. Co rusz pojawiają się przykuwające uwagę saksofonowe tematy, jak w środku „Skoflikargrand” czy w „Borderline”, ale to raczej w pasażach, interplejach, łącznikach i solówkach poukrywane są najmocniejsze momenty albumu. A tych jest sporo: dość powiedzieć, że trzy saksofonistki – Högberg, Larsson i Wättring – grając na trzech typach saksofonów – altowym, tenorowym i sopranowym – korzystają przez te 45 minut praktycznie z każdej znanej mi techniki gry: pełne zadęcia, flażolety, klapowanie, ustnik, bulgot śliny, szybkie pasaże staccato, leniwe długie legato. Nigdy ze szkodą dla kompozycji, które, jak już wspomniałem, na zmianę są albo furiackie, albo swingujące i melodyjne. Self-titled składu Attack przypomina zatem katalog lub coś na kształt showcase’u, popisu, prezentacji możliwości, defilady Radzieckich wojsk na Placu Czerwonym, parady chińskich smoków. (Michał Pudło)

Posłuchaj fragmentów całej płyty na Soundcloudzie

Zdjęcie Zajzajer #13 4

Charles Barabé – Les Derniéres Confessions

Muzycy go nienawidzą! Charles Barabé odkrył dziwny sposób na systematyczne pojawianie się w Zajzajerze. Trzy wydawnictwa na trzynaście numerów rubryki to imponujący wynik. W czym tkwi jego sekret? Co przynosi jego nowe wydawnictwo? Jak powstają jego teksty? Chociaż pochodzący z Quebecu to postać dość enigmatyczna, pozostawia odbiorcy wiele tropów. „Les Dernières Confessions” to album jednolity stylistycznie, co jest słyszalne zwłaszcza w porównaniu z poprzednimi płytami artysty. Na najnowszym albumie nie uświadczymy nagrań terenowych i sampli, nie ma też głosu z offu, natomiast pojawia się on w kilku miejscach, w roli kolejnej warstwy dźwiękowej. Barabé misternie buduje napięcie, nakładając na siebie kolejne partie MIDI-synthów, a monumentalny rozmach kompozycji sprawia wrażenie, że słuchamy symfonii wywodzącej się ze berlińskiej elektroniki. Posępne, minimalwave’owe melodie mogłyby z powodzeniem towarzyszyć filmom science-fiction lub horrorom – estetyka Johna Carpentera i Akiry Yamaoki wydaje się bliska wrażliwości Kanadyjczyka. Przeskok do wytwórni Orange Milk wydaje się uzasadniony, nie jest to bowiem zwykły hołd składany twórcom soundtracków i progresywnej elektroniki, lecz muzyka o awangardowym zacięciu i mocno odrealnionym brzmieniu, którą trudno jednoznacznie zaklasyfikować. Brzmi to jak banał, ale wystarczy wsłuchać się dźwięki i atmosferę kreowaną przez Charlesa Barabé, bowiem podszedł do wymienionych inspiracji bardzo kreatywnie. Ich echa ledwie unoszą się jak widmo nad wytworami wyobraźni kanadyjskiego twórcy – może się równie dobrze okazać, że moja interpretacja jest całkowicie błędna. (Krzysztof Krześnicki)

Posłuchaj „Les Derniéres Confessions” na Bandcampie

Zdjęcie Zajzajer #13 5

Bookworms – Xenophobe

Szufladka „outsider” w muzyce nie ma takiego wydźwięku jak w sztukach wizualnych, gdzie stała się gettem, do którego wrzuca się wszystkich artystów niedopasowanych do głównego, „normalnego” obiegu – z niepełnosprawnościami, bez wykształcenia artystycznego czy z marginesu społecznego. W muzyce przyzwolenie na inność jest o wiele większe, choć jeszcze jakiś czas temu termin „outsider music” używano choćby w kontekście chorego na schizofrenię Daniela Johnstona. Ale od kiedy Philip Sherburne wymyślił zbitkę “outsider house”, by nazwać tak nową falę producentów nieschematycznie podchodzących do muzyki klubowej, mam wrażenie, że dodawanie „outsider” do nazwy gatunków straciło swoje nieco do tej pory protekcjonalne znaczenie.

Jednym z tych, których Shereburne miał wtedy na myśli, był niejaki Bookworms, dzięki jednemu singlowi – „Love Triangles/African Rhythms”. W tych dwóch utworach Nik Dawson do perfekcji opanował sztukę tanecznego trollingu, czyli budowanie dramaturgii i nierozładowanie aż do końca napięcia. A to wszystko w celowo niechlujnej produkcji i z samplami m.in. z kongów. Minęło trochę czasu, kilka składanek i singli, moda na takie granie trochę jakby odeszła, a tutaj pojawia się w końcu debiutancki album Bookwormsa. I jego nazwa brzmi dość ironicznie, bo każdy, kto choć raz natknął się na jego rzeczy, już mniej więcej może przewidzieć, co usłyszy – brudne, analogowe brzmienie, ale nie hałaśliwe, raczej momentami marzycielskie, ambientowe. Tak też może nazwa płyty to autokrytyka samego Dawsona, który gra w otwarte karty ze słuchaczami i uprzedza, że nie pretenduje do zmiany historii muzyki elektronicznej. Jak się to zaakceptuje, jak ja to zrobiłam, można usłyszeć, że dzięki temu, że wciąż kurczowo trzyma się tego samego stylu, skupia się na detalach i jakościowym obszyciu swoich utworów. Czyli niby trochę nuda, ale z gatunku takich, że można się nią naprawdę zauroczyć – szczególnie jak nagle z house’owego 4/4 „In Character” Bookworms wyciąga psychodeliczny, zupełnie nietaneczny minimalizm. A takie momenty da się znaleźć właściwie pod każdym indeksem, więc może to nawet nie tylko „sympatyczne”, a nawet całkiem fascynujące wydawnictwo? Może „outsider” w przypadku Nika Dawsona oznacza kogoś, kto nie goni za byciem kimś innym niż jest? A może należałoby interpretować ten album w kontekście kryzysu migracyjnego? Trudno powiedzieć, ale to chyba dobrze. (Andżelika Kaczorowska)

Posłuchaj całego albumu na Bandcamp

Zdjęcie Zajzajer #13 6

Brood Ma – Daze

Nothing human makes it out of the near-future – Nick Land, „Meltdown”

Hiperaktywność, przemoc, nadstymulacja, paranoja, świat jako maszyna. Brood Ma w wydanym w Tri Angle „Daze” maluje wizję dystopijnej przyszłości, której cechy są efektem teraźniejszych tendencji, ich urzeczywistnieniem. Pośród mechanicznego tumultu pozostałe ślady ludzkiej egzystencji są wycofane, istniejąc jedynie w postaci ludzkich głosów przemielonych przez cybernetyczną maszynę. W tej wizji świata wynalazki stworzone przez ludzi nie potrzebują już swoich twórców, odbierają im świat stając się następnym produktem ewolucji.

Jest to również świat naznaczony nieustanną wojną, zatarciem granic między wiecznym pokojem, a wiecznym konfliktem. Niedaleko jest nam do tej wizji, co pokazują wydarzenia od zimnej wojny i rozwój konfliktu asymetrycznego. Gdy artysta umieszcza swoje quasi-taneczne, syntezatorowe konstrukcje pomiędzy chaotycznymi dźwiękami walk, przyjść może nam na myśl soundtrack do futurystycznej gry video, czy nagrań z wojskowych drone’ów (które zresztą zostały już zestetyzowane przez kulturę, tak sztuki współczesnej jak i popularną).

Wspomniane konstrukcje zbudowane są z elementów różnych gatunków tanecznych, uderzających w nutę nostalgii do kultury rave i industrialu. Brutalne rytmy, przypominające gatunki takie jak grime czy hardcore, osiadają na płaszczyźnie przesterowanych drone’ów, niespokojnych staromodnych basów oraz wiru przeróżnych efektów dźwiękowych. Ponad nimi unoszą się wyraźne melodie, swoim charakterem przypominające stare filmy sci-fi i horrory, dodatkowo wyolbrzymione przez swoje rave’owe brzmienie, jak chociażby w „Sacrificial Youth”. Czasem dostaniemy chwilę oddechu, lecz to jedynie moment przed powrotem chaosu, którego obecności w „Daze” artysta jest wyraźnie świadom, tytułując jeden z utworów „Molten Brownian Motion”.

Chwilowość to jedna z najwyraźniejszych cech „Daze”. Trzynaście zawartych na płycie ścieżek łącznie trwa bowiem jedynie 28 minut. Można rozumieć to jako zabieg artystyczny. Obserwację świata pozbawionego czasu na zaangażowanie, wyceniającego każdą sekundę i komodyfikującego każde doświadczenie. Odniesienia do tego widać w tytułach utworów takich jak „Goldman Sax” czy „Sex Compressor”. Krótki czas trwania utworów staje się nie tylko komentarzem, ale i taktyką adaptacji do obecnej kultury nadstymulacji.

Ten interesujący zabieg staje się jednak największą bolączką albumu. Mimo interesujących struktur „Daze” bardziej przypomina dopracowany promomix niż kompletne wydawnictwo. Wiele z utworów skorzystałoby na wydłużeniu i powściągliwości, która nadałaby poszczególnym elementom przestrzeń aby mogły się rozwinąć i zapaść w pamięć. Wizja jaką Brood Ma przedstawia jest bardzo intensywna, ale krótkotrwała. Jeśli jednak w przyszłości wyrówna on technikalia ze swoją inwencją twórczą to może stać się bardzo interesującym przedstawicielem obecnego neofuturystycznego nurtu eksperymentalnej muzyki tanecznej. (Andrzej Frelek)

Posłuchaj utworu z albumu na Soundcloud

Zdjęcie Zajzajer #13 7

Chippendale Gustafsson Pupillo – Melt

Mats Gustafsson zdążył już przyzwyczaić słuchaczy do okazjonalnych wydawnictw z gośćmi, którzy mogliby być absolwentami „popularnej” wśród pewnych grup fejsbukowej Wyższej Szkoły Robienia Hałasu. Ekhm. Choćby nagrane z Merzbowem „Cuts” (2013 r.) i „Cuts Of Guilt, Cuts Deeper” (2015 r.), czy kilka wydawnictw z Palem-Nilssenem Love. „Melt” wpisuje się w cykl pobocznych projektów saksofonisty, gdzie nie obowiązują muzyków żadne granice i zahamowania, co najczęściej skutkuje sesją nagraniową utrzymaną w stylu noise-rocka i harsh-noise’u raczej, niż free-jazzu. Nie inaczej jest tym razem, zwłaszcza, że skład zasila chyba najbardziej nieokrzesany perkusista, jakiego kiedykolwiek słyszałem.

Na „Melt” to właśnie Chippendale sieje największe spustoszenie: albo za sprawą wyjątkowo klarownie zarejestrowanych bębnów – niczym z nagrań Lightning Bolt – albo z pomocą megafonu, gdy wydziera się jak wariat i zupełnie nie wiadomo, o co się rozchodzi. W tych fragmentach z lunatycznym krzykiem Gustafsson i Pupillo ograniczają się przeważnie do pogłębiania stanu psychozy, grając burdony niskich basów i rozstrojone pasaże elektroniki. Obok tego wszystkiego w drugim utworze Chippendale przeistacza się w mocniejszą wersję Marka Kozelka, opowiadając historię o tym, jak pierwszy raz udał się na koncert Metalliki. Tylko że trudno cokolwiek zrozumieć, w miarę jak Gustafsson rozgrzewa się na saksofonie a Pupillo podkręca głośność swojego basu. Na koniec trzeci utwór – trochę jednak odstaje od poprzednich, gdyż zbudowany jest na bazie niezwykle irytującej piszczałki/syreny alarmowej. Ale to nadal 7-minutowy track na tle ponad 85-minutowej całości.

Również w tym przypadku warto podeprzeć się drobnym cytatem z internetu. Użytkownik RYM napisał o „Melt”: „full HD cannonings” i to jest w punkt tak mocno, że podmuch zmiata chałupę. Dokładnie tego – kanonady w pełnym HD – mogliśmy spodziewać się po projekcie łączącym mocny free jazz Gustafssona i wszędobylski bas Pupillo ze świrowatą osobowością Briana Chippendale’a. Roz-pier-dol, kochani. (Michał Pudło)

Posłuchaj całego albumu na Bandcampie wytwórni Trost

Zdjęcie Zajzajer #13 8

Comfort Food – Waffle Frolic

Posłuchajcie tylko, jak brzmi pierwszy kawałek na „Waffle Frolic”: „They Got Minivans”. Najpierw gongi, potem gonitwa po dźwięcznych strunach, odgłosy dzieciaków i ogólna wrzawa, następnie wszystko wyhamowuje i wchodzi cierpliwy bit perkusji. Teraz zaczyna się część właściwa, dochodzi trąbka, powtarzająca jeden crescendowy motyw, plus ozdobny slide elektrycznego basu, plus jeszcze lepiej zdobiący wszystko fragment strun, i zanim zdołamy zorientować się w sytuacji, mamy już kompletny rozgardiasz z kilkoma trąbkami, a nawet cowbellem – ulubionym instrumentem wszystkich. Na koniec riffowanie dętych jak machanie wielorybim ogonem i jeszcze wrzaski Daniela Wolffa, który na dokładkę niczym warstwą lukru, polewa outro słodkim, małym, pikającym riffem. Wszystko to wyprodukowało dwóch świrów z Chicago: Daniel Wolff – trębacz, gitarzysta, basista i wokalista – i Jake Marshall, perkusista. Woooooo, a dalej wiele równie dobrych jamów. Bo Comfort Food jest przede wszystkim składem koncertowym, najlepiej przekazującym energię muzyki w kontakcie z publicznością, ale jak widzimy, w małym studio w Chicago odnaleźli się równie dobrze. (To już ich druga kaseta po „Dr. Faizan’s Feel-Good Brain Pills” z 2013 roku).

Niektóre kawałki brzmią jak Massacre/The Kurws („moneypowerglory”; „Gross, But Works”), inne przywodzą na myśli rodzimy Mikrokolektyw, jeszcze inne są po części zaśpiewane („Rubber Pickles”) w tej znajomej niskobudżetowej manierze, za jaką uwielbiamy Roberta Pollarda z czasów świetności Guided By Voices. Tyle frajdy. Gdy myślisz, że w tej szarej i przygnębiającej ostatnio rzeczywistości nie zdarzy się już NIC wartościowego, trafiasz na Bandcamp i słuchasz najbardziej rozbrykanej kasety „w dziejach tego roku”. Drobne pocieszenie, ale takich momentów łaknę ostatnio równie mocno, jak potrzebuję tlenu. (Michał Pudło)

Posłuchaj całej kasety na Bandcampie wytwórni Already Dead Tapes

Zdjęcie Zajzajer #13 9

AJ Cornell & Tim Darcy – Too Significant To Ignore

Nasz znajomy, neurotyczny i coraz bardziej ekscentryczny wokalista, Tim Darcy, nagrywa w tym roku album w zupełnie innym stylu niż wszystkie jego poprzednie projekty z grupą Ought. Ponieważ to muzyk zbyt istotny, by móc go zignorować, sięgamy po owoc współpracy z Andreą-Jane Cornell (o której wiem jedynie tyle, że mieszka w Montrealu i ma na koncie sporo eksperymentalnych/elektroakustycznych nagrań). No i właśnie, sympatycy post-punkowych piosenek mogą odpuścić ten split release; czytelnicy Zajzajera wręcz przeciwnie. A jeśli ktoś reprezentuje obie grupy – nie szkodzi sprawdzić.

„Too Significant To Ignore” to w gruncie rzeczy spoken word w wykonaniu Darcy’ego ponad ambientalnym wymoszczeniem autorstwa Cornell. Nawet nie poezja mówiona czy fabularyzowany dreszczowiec prozą, lecz skrawki, opisy, wyobrażenia umęczonej współczesnością psychiki. „Today, the body is doing very well, and the mind not”, „another day, the mind: doing well, the body: not” – już na wstępie wykłada Darcy niepokojąco znużonym głosem. Scenerię typowej nowojorskiej kawiarni, wypełnionej ludźmi-zombie z słuchawkami na uszach i przy laptopach, zakłóca obłąkany facet, wrzeszczący „give me those headphones, I want to hear God!”. Darcy leży na podłodze przez całe popołudnie, nie robiąc zupełnie nic, co za wstyd, krzyczy „I want my past back!”, jadąc przez wielkie rozwarte „O” na granicy Stanów Zjednoczonych. Przestrzeń się kurczy („space between everything was about the same, as the space between the slacks of wood on the bench”). Na koniec fragment o ojcu, „my father, a man of industry, bore his body down to the river inside the door”, „something keeping me there, outside the door”, „to the cold river water with his cock, shooting cold snakes up a spine”. Niepokojący i dołujący album dla miłośników bitnikowskich slamów, płomiennych przemówień obłąkanego proroka, elektroakustycznego ambientu, lub zwyczajnie – dla łaknących codziennej dawki nihilizmu. (Michał Pudło)

Posłuchaj utworu „Cosmetic Sadness” na Bandcampie NNA Tapes

Zdjęcie Zajzajer #13 10

Counter Intuits – Monosyllabilly

Dancing on my master's grave – powtarza frontman w otwierającym numerze. W następnym wydziera się dementia, de-men-ti-aaaaa!. Nieco dalej podsumowuje hipsterów zebranych na Record Store Day: All you have left / is sunglasses after death. Gdzie indziej przewrotnie pociesza, że vinyl is unbreakable / vinyl's gonna last. A na końcu albumu pada pytanie Is there any more beer?, na które odpowiadają dźwięk otwieranej puszki i chóralny krzyk „no”. I mniej więcej gdzieś między tymi cytatami plasuje się „Monosyllabilly”, drugi album Counter Intuits, rzecz chyba jeszcze bardziej z rodzaju take it or leave it. Obok Jareda Phillipsa z Times New Viking motorem napędowym projektu jest Ron House, postać kultowa, współodpowiedzialna za tak oszałamiające dobra z przestrzeni czterech już dekad, jak Great Plains, Thomas Jefferson Slave Apartments, Ego Summit czy Wooden Tit.

W Counter Intuits nie zmienia już rozgrywki i raczej nie stworzy kolejnego obiektu kultu, ale kogo to obchodzi? „Monosyllabilly” na pewno nie, to tylko kolejny świetny krążek nagrany zapewne dla wąskiej grupy zapaleńców, chociaż bardzo chciałbym się mylić. Muzycznie album z początku może wydać się nieco męczący, to prawda. W ogromnym skrócie brzmi to jak stare, ostre, prymitywnie ciosane The Fall, gdyby było bardziej niechlujne i miało znacznie bardziej męczącego wokalistę (House brzmi jak syn Doca Corbina Darta z The Crucifucks). Najfajniejsze jest to, że Znajdziecie tutaj jednocześnie ten nerw dyscypliny, ale i totalny luz. Jest wyrazisty, robiący krótkie okrążenia bas i zacinająca gitara, są i wybrzmiewające w pełni akordy i jęczące gitary prowadzące. Wspaniałe w swojej prostocie i feelingu, popsute, minimalistyczne, a zarazem mięsiste garażowo-postpunkowe utwory. Nawet najbardziej przystępne, zaskakująco melodyjne „Rocket Surgery” chwyci za serce tylko, jeśli przestawicie się na język błyskotliwego zidiocenia, na sugerowany w tytule język monosylabiczny. Nie popełnijcie błędu i popełnijcie błąd. (Karol Paczkowski)

Posłuchaj utworu „Rocket Surgery” na YouTube

Zdjęcie Zajzajer #13 11

The Cowboys – s/t

The Cowboys z Indiany to trochę taka laurka dla ludzi, którzy kochają dość prymitywną muzykę gitarową, jednocześnie traktując swoje uczucie z przymrużeniem oka. Polecane, debiutanckie LP zostało wydane dla Lumpy Records i zbiera materiał z trzech EP-ek, wydawanych od 2014 roku. Przyznam, ze zahaczyłem kiedyś o wolumin trzeci, ale Kowboje nie trafili mnie wtedy ostrogą. Błąd, bo to świetny zespół. Ale trzeba przyznać, że to chyba jedyne wydawnictwo od Lumpy'ego, które ma bardziej dezorientującą niż trafioną okładkę. Obnażony gość z wędką w tyłku sugeruje zawartość, która może zainteresować jedynie fanów kąpieli w szlamowatym punku. Tymczasem The Cowboys, choć oczywiście jedną nogą wpisują się w szeregi wytwórni, serwują raczej eklektyczny, trochę niechlujny i kpiarski, ale nie mniej entuzjastyczny przegląd różnych stylów rock'n'rolla. Tyle że w punkowym, a raczej proto-punkowym zwierciadle, bo grają trochę tak, jakby '77 dopiero miał nadejść. Zlew i niedbałość znane z dekad późniejszych z zaskakującą naturalnością mieszają z latami 50. i 60., blendując klasyczny rock'n'roll, zadziorny garaż czy słodycz i high pop-psychodelii. Doza arogancji, jajcarstwa i fetyszyzowania niskiej jakości jest zresztą na tyle umiarkowana, że w efekcie wyszedł album z tak dobrymi i chwytliwymi piosenkami, że niektóre z nich (np. Kinksowe „Cindy Lou” czy Beatlesowskie „I Salute The Boys In Blue”) mogliby polubić wasi rodzice. Tylko nie pokazujcie im tej okładki. (Karol Paczkowski)

Posłuchaj całego albumu na YouTube

Zdjęcie Zajzajer #13 12

Deux Filles – Space & Time

Simon Fisher Turner i Colin Lloyd-Tucker ponownie wcielają się w dwie fikcyjne siostry. Ostatni raz miało to miejsce w 1984 roku, po czym siostry miały rzekomo zaginąć w czasie podróży do Algierii. Na całe szczęście odnalazły się po latach. I – również na szczęście – niewiele się zmieniły.

„Space & Time” nie zmienia radykalnie charakteru muzyki znanego z dwóch albumów z lat 80. Znowu dostajemy zbiór dziwnych, odrealnionych, fascynujących kompozycji. Podążamy za białym królikiem i razem z dwiema Alicjami wkraczamy do krainy czarów. Albo idziemy na piknik pod Wisząca Skałą. Tym razem jednak większy nacisk zostały położony na dziwność i różnorodność niż na błogą oniryczność. Deux Filles nagrywali swojego czasu jedne z najbardziej nagradzających kompilacji marzeń sennych, jakie mogą spotkać odbiorcę korzystającego ze słuchawek, i ze „Space & Time” nie jest inaczej – to album nocny i zamknięty. A przy okazji prawdopodobnie jeden z najlepszych powrotów, o jakich nie słyszeliście.

Album otwiera kompozycja „Her New Master”, przpominając ton relaksujących, pogodnie tajemniczych utworów z albumu „Wisdom”. Jedynie vocoder wprowadza tu nieco nowocześniejszy nastrój. Pierwsze siedem kompozycji na płycie, aż do przepięknego „Prayer For Vince”, ma właśnie płynny, na wpół ambientalny charakter. Potem robi się dziwniej, zaczynamy zwiedzać różne korytarze snu. „Mouth Popsicle Explosion” to chochlicze, zsamplowane country z bluegrassową harmonijką. „Oh How We Laughed” melancholijne przypływy i odpływy smyków przeplata z nagraniami śmiechu publiki. „Twinblade Sofa Cull” brzmi jak chaotyczny remiks soundtracku do starego filmu z gatunku płaszcza i szpady. „Gigante Beach (And Giant Pig)” wypełniają konkretne nagrania śpiewu ptaków i gitara flamenco. A żeby tego było mało, wszystko to jest okraszone subtelną kulturową błyskotliwością – w „The Five Sexes” podjęty jest temat performatywności płci, edukując słuchacza jak na lekcji słownictwa z płyty CD. A w „The Voice Of Experience” głosem doświadczenia okazuje się beztrosko nucące dziecko.

Ten frapujący i otwierający umysł album wieńczy utwór „Happy Ending”. To raczej niepokojące niż błogie zamknięcie najpierw przywołuje odgłosy nawiedzonego domu, ale po chwili przerwy przeobraża się w coś w rodzaju hołdu dla muzyki nie-zachodniej, nie-intelektualnej. Wydawać by się mogło, że stoi to w sprzeczności z tym, co prezentują Deux Filles, ale „Space & Time” jest jednym z tych magicznych dowodów na to, że światy mają wspólny pierwiastek, oferując zarówno niemalże rytualne przeżycie typu instant, jak i zachęcając do powrotów i rozkmin. (Karol Paczkowski)

Posłuchaj utworu "Mata Laya Pata" na YouTube

Zdjęcie Zajzajer #13 13

Gate - Saturday Night Fever

Michael Morley (The Dead C) dekonstruuje klimaty funk i disco. Ciężko powiedzieć, czy tańczy, czy tylko przygląda się z uśmieszkiem, ale na pewno jest to wyjątkowy, być może najdziwniejszy album w bezkompromisowej twórczości Gate. Co nie znaczy, że najmniej przystępny, wręcz przeciwnie. W „Asset” Morley świetnie swata taneczne rytmy z dronującą gitarą, tworząc intrygujący trans. W „Licker” równolegle naniesione są na siebie ścieżki o różnej rytmice, więc robi się już bardzo ciężko i awangardowo. Ale w drugiej połowie kawałek brzmi jak mash up My Bloody Valentine i Funkadelic, co jest fantastyczne. Kolejne dwa numery, „Caked” oraz „Hijack”, są już nieco inne. Morley poskramia gitarę, mało śpiewa/skrzeczy i daje samplom znacznie więcej oddechu, cierpliwie lepiąc z nich relaksującą psychodelię. W „Caked” wychodzi z tego wpierw dziwny groove, a potem migotliwy i anielski ambient, z kolei w „Hijack” - kraut zainfekowany dyskoteką, przyjemnie wyciszany w ostatnich kilku minutach. Nie wiem, co ten Morley, ale podoba mi się. (Karol Paczkowski)

„Saturday Night Fever” to przede wszystkim zabawa konwencją. Morley z maksymalną blazą pojękuje „you should be dancing” - zdaje się, że z dystansem patrzy na to, jak kolejni muzycy do tej pory kojarzeni z gitarowym noisem biorą się za muzykę klubową. Podręcznikowy przykład to Daniel McCormick - od piskliwego Black Eyes i Sex Worker poprzez eklektyczne Mi Ami aż do gładkiego house’u z twistem Itala. Morley zdaje się być sceptyczny wobec takich strategii, ale jednocześnie „Saturday Night Fever” pokazuje duży potencjał jego eksperymentów z taneczną stroną barykady. Jednak zamiast samplować współczesne r’n’b członek The Dead C pozostaje wierny sobie i „kradnie” fragment melodii z „Crosstown Traffic” Jimiego Hendrixa. Tym samym jego “rockowy” background okazuje się bardziej sposobem myślenia niż po prostu przywiązaniem do gitar - takowe ma chyba sens tylko w garage rocku i serialu „Vinyl”. I tym samym dzięki myśleniu poza pudełkiem i wzięciu w cudzysłów tego, co trzeba, otrzymał zaskakująco błyskotliwy i dający dużo radochy album.(Andżelika Kaczorowska)

Posłuchaj całego albumu na Soundcloud

Zdjęcie Zajzajer #13 14

Glitter – Joy Of A Toy [EP]

Graj jak gówno, nazwij zespół brokat. Innymi słowy - Lumpy nie traci pary i ciągle wydaje najlepszy rynsztokowy punk w tej nieciekawej części Układu Słonecznego. Glitter pochodzą z kanadyjskiego Calgary, a ich “Glitter Self Titled Mini-LP” było jednym z mocniejszych wydawnictw hc punkowych z 2014 r. Tutaj jest chyba jeszcze lepiej - szybko i na pełnej. Nazwa EP-ki momentalnie skojarzyła mi się z zeszłorocznym „Ode To Joy” Mystic Inane, i to również może być jeden z najmocniejszych krótkich formatów w tym roku. Nie ma tu tak zapamiętliwych numerów jak zeszłoroczne bomby Mystic Inane, ale całość brzmi znakomicie, kipi energią i ma fajne, kilkusekundowe solówki. Mieszanka stompingu i luzackiego roztańczenia w „Wash Up” przypomina mi nawet nieco Brown Sugar, za którymi płaczę rzewnymi łzami. Wszystko jest na swoim miejscu – tytułowa fraza „Sewer Rat” wyśpiewana jest tak, jakby rzeczywiście wrzeszczał tu zmutowany szczur, ustawiający do pionu inne monstra z kanałów. Cóż dodać, Gary Glitter byłby z nich dumny.

P.S. Przy okazji polecam również inną świetną siedmiocalówkę dzielącą tę samą wytwórnię - „Get In Line 4 Mental Decline” grupy o dźwięcznej nazwie Urochromes. Znajdziecie u nich znacznie więcej niewybrednej zabawy niż hardcore’u. (Karol Paczkowski)

Posłuchaj całego albumu na Bandcamp

Zdjęcie Zajzajer #13 15

Guerilla Toss – Eraser Stargazer

You want it!? Why don’t you look out the window!? - wykrzykuje Kassie Carlson, wokalista Guerilla Toss. No więc patrzę przez okno - a na dworze zimno, szaro i wszechobecny smog zostawiający smugi na oknach i czerniejący na tynkach. No tak, wszystko pasuje: w końcu słucham no wave’u, który tworzą mieszkańcy Bostonu, którzy przeprowadzili się do Brooklynu. Bo gdzie indziej może powstawać no wave, jak nie w Nowym Jorku? Na najnowszym wydawnictwie brzmienie Guerilla Toss jest dokładnie tak pokręcone, abstrakcyjne, kanciaste i neurotyczne jak na poprzednich albumach, jednak na Eraser Stargazer rzuca się w uszy nerwowa taneczność („Diamond Girls”), a momentami wręcz przebojowość („Grass Shack”). Dance-punkowy pazur oraz tendencja wokalistki do darcia się do mikrofonu z całej siły oraz uderzania w wysokie tony przypomina gitarowe szaleństwa Mi Ami. Ale styl Guerilla Toss jest o wiele bardziej „wielopoziomowy”: jest bardzo pstrokato, psychodelicznie, każda luka wypełniona jest dźwiękiem - czy to niespodziewana partia na syntezatorze, czy elektroniczne hałasy, czy międlenie na gitarze. Co nie oznacza, że nie obraca się to przeciwko muzyce - w drugiej połowie płyty można czuć się nieco zmęczonym przez ciągłe nagłe zmiany tempa, przeszkadzajkami w tle oraz ogólne przeładowaniem bodźcami. Jednak nie sposób przyznać, że ekipa Guerilla Toss nieźle bawiła się podczas nagrywania płyty. Jest ona jak uczeń cierpiący na ADHD, którego mimo swoich wyskoków i ciągłego trajkotania nie sposób nie lubić. (Jakub Adamek)

Posłuchaj „Eraser Stargazer” na Bandcampie

Zdjęcie Zajzajer #13 16

Anna Homler and Steve Moshier – Breadwoman & Other Tales

Kiedy przeczytałam wiadomość od kolegi, że ma coś, co na pewno mi się spodoba i odkryłam, że dostałam w załączniku pieśni, powstałe podczas „noszenia chleba na głowie”, to poważnie zastanowiłam się nad tym, jak postrzegają mnie inni ludzie... Ale oczywiście nie za długo, bo okazuje się, że to serio świetna muzyka.

Anna Homler to amerykańska performerka, która w 1982 roku powołała do życia postać Breadwoman. Opatulona grubą chustą kobieta o głowie z chleba (a nawet kilku bochenków), miała uchodzić za postać niczym z zaginionej mitologii, a surrealizm potęgował jej wygląd, przypominający mi nieco człowieka-słonia. Homler wczuwała się w graną personę pierwszy raz, gdy zaimprowizowała „jej” śpiew i przez cały okres wcielania się w Breadwoman udoskonalała go. Stąd koło 1985 roku awangardowy kompozytor Steve Moshier postanowił wziąć na warsztat ten element niecodziennej kreacji i użyć go jako materiał do eksperymentów dźwiękowych.

Płyta, której drugie wznowienie, ale uzupełnione o dwa utwory, ukazało się teraz, bawi się z konwencją archiwalnych nagrań z „muzyką świata”, jednak w odróżnieniu od "Swedish Congo Records” Pedera Mannerfelda, wstrzymuje się od krytyki (post-)kolonializmu, a skupia na niesamowitej, mitycznej aurze. W końcu kraina, z której „pochodzi” Breadwoman, jest poza konkretnym czasem i miejscem, znajduje się gdzieś pomiędzy wyobraźnią autorów a słuchaczy. To, swoją drogą, przypomina nieco koncept wyspy Anaphoria Kraiga Grady’ego, choć może nie tak złożony.

W mojej głowie wrażenie „pozaczasowości” pogłębia wykorzystanie brzmień analogowych syntezatorów – choćby w „Oo Nu Dah”, gdzie głos Homler faktycznie nie gra „pierwszych skrzypiec”. Jej wokalizy zwykle monotonnie powtarzają jeden motyw, z ewentualną jedną prostą narracją, dzięki czemu Moshier pozwala sobie naprawdę poszaleć, wplatając wiele różnych motywów i tworząc dysonanse. Punktem kulminacyjnym albumu zdaje się być „Sirens”, gdzie Homler wydaje z siebie dźwięki niczym obdzierana ze skóry orka…

Brzmi to wszystko na papierze przesadnie, wydumanie i zupełnie nienaturalnie, ale dziwnym trafem „Breadwoman & Other Tales” ma bardzo zmyślnie skrojoną dramaturgię, a trudno też o znalezienie choćby jednego zbędnego dźwięku. Tym samym legenda o kobiecie-chlebie, czymkolwiek jest, wciąż pozostaje żywa. (Andżelika Kaczorowska)

Posłuchaj całego albumu na Bandcamp

Zdjęcie Zajzajer #13 17

DJ Katapila – Trotro

Pochodzący z Akry DJ i producent zyskał swój przydomek od maszyn firmy Caterpillar, za sprawą swojej wytrzymałości. Potrafi rozciągać swoje DJ sety do maratońskich rozmiarów, których nie powstydziliby się weterani berlińskiej sceny klubowej, a sam zainteresowany chwali się, że potrafi być na nogach przez trzy dni bez odpoczynku. Zanim Ishmael Abbey stał się producentem, przez wiele lat grywał na imprezach tanecznych w stolicy Ghany (gdzie zaczynał jako piętnastolatek). Puszczał muzykę m.in. na kilkudniowych przyjęciach pogrzebowych, które znacząco się różnią od znanych nam sposobów żegnania zmarłych – zamiast żałoby wypełnione są taneczną zabawą, która ma upamiętnić życie nieboszczyka. Z czasem Katapila zaczął dodawać do swoich setów rap i zaśpiewy w rodzimym języku Ga oraz Twi, a także wplatać własne partie perkusyjne do granych utworów za pomocą samplera. Dopiero po 20 latach kariery jako DJ zaczął tworzyć muzykę we Fruity Loops, gdzie wykorzystał doświadczenia zdobyte na pogrzebach, weselach i imprezach plenerowych. Jego muzyczne zainteresowania tworzą niesamowitą mozaikę wpływów – od tradycyjnych, szybkich rytmów mniejszości Ga, po basowe brzmienia Rolanda 808 chicagowskiego acid house’u. Debiutancki album „Trotro” pierwotnie wyszedł w 2009 roku i rozprzestrzeniał się za pomocą bootlegów, kompilacji i przesyłanych telefonami plików mp3. Takimi kanałami muzyka Katapili dotarła do Briana Shimkovitza – dwa miesiące temu reedycja albumu ukazała się w jego niezastąpionym labelu Awesome Tapes From Africa. Fascynujące jest zobaczyć tę sieć przepływów: muzyki tanecznej, która powróciła do swoich korzeni, jednocześnie wymykającej się zamykaniu w szufladce muzyki świata. Nie jest to też cyniczny zabieg speców od marketingu, mający na celu wykorzystanie etnicznych elementów w celach sprzedażowych – pomysł na muzyczną miksturę jest w pełni autorski i stanowi niepowtarzalną sumę doświadczeń i fascynacji muzyka. Potwierdza to z rozbrajającą szczerością na swoim bancampowym profilu: „My music is dynamic, my music is for the whole world. Even if you don’t understand the lyrics, you can dance to it”. (Krzysztof Krześnicki)

Posłuchaj „Trotro” na Bandcampie

Zdjęcie Zajzajer #13 18

R. Andrew Lee – Obsessions

Można bawić się nowym jazzem, zdzierać gardło przy punk-rocku, odbierać sobie smak życia minimalistycznym techno, przemierzać psychodeliczne lądy na pokładzie syntezatorowego poduszkowca, zawsze jednak warto pamiętać – pamiętajcie – że współczesna muzyka klasyczna nie umarła w konwulsjach tuż po śmierci tych sztywniaków z XX-wiecznego Wiednia. Przeciwnie, i wystarczy na chwilę powstrzymać lęk przed posądzeniem o muzyczny snobizm (hmm), by, na przykład, siedząc w fotelu lub w wagoniku metra, posłuchać cichej, powolnej i przepięknie klarownej kompozycji „Obsessions” Adriana Knighta, w wykonaniu pianisty-specjalisty od nowych form fortepianowych, R. Andrew Lee.

„Obsessions” najbliżej do późnych kompozycji fortepianowych Mortona Feldmana. A zatem minimalizm, ten naprawdę minimalny, zupełnie przeciwieństwo minimal music Reicha i Glassa. Przychodzi również do głowy drugi kwartet smyczkowy Feldmana, za sprawą miarowego rytmu fraz; jak przypływy i odpływy morskich fal. Być może młody Adrian Knight – mój rówieśnik! – brał pod uwagę wspomnienia światów przeszłych, gdy komponował „Obsessions”, bo tego typu muzyka jest tożsama z fenomenem pamięci – z momentami, gdy próbujemy przypomnieć sobie mgliste lub przejaskrawione słońcem minionych lat wspomnienia. Zwłaszcza te najodleglejsze, z dzieciństwa, gdy jeszcze nie rozumieliśmy świata, choć bacznie mu się przyglądaliśmy. Uczucie przepełnienia urodą życia, tkliwość, wzbierają gwałtownie. Ale zanim dotrzemy do tych chwil na płycie, czeka nas wiele minut muzyki niepewnej, nieśmiałej jakby, wiele dźwięków szukających odpowiednich „obrazów” w pamięci, których przywołanie poskutkuje dosłownie rozumianą rewelacją. Ten zabieg uzyskany został niejednakowymi powtórzeniami, co też przekłada się na różnorodność w pozornie jednorodnym klawiszowym nurcie. Mimo wcześniejszych porównań z Feldmanem, muzyka Knighta stoi więc w jaskrawej kontrze do mrocznych, często alienujących utworów wspomnianego. Słuchamy ciepłej i tęsknej muzyki fortepianowej. R. Andrew Lee wszystko dobrze zrozumiał, skoro zagrał te 47 minut z perfekcyjnym wyczuciem. (Michał Pudło)

Posłuchaj całej kompozycji tutaj

Zdjęcie Zajzajer #13 19

Matthewdavid’s Mindflight - Trust the Guide and Glide

Lubisz New Age? Udajesz przed kolegami, że zachwyca cię dopiero co najmniej Tim Hecker czy inny Ben Frost, a po powrocie do domu zachwycasz się tandetną hipisowską elektroniką z lat 80. z okładkami, które wyglądają jak wykonane przez sześciolatka na kwasie? Matthew McQueen, znany na co dzień jako Matthewdavid, też tak ma. I postanowił pójść o krok dalej: tworzyć New Age, dodając do swojego pseudonimu przyrostek Mindflight. I gdyby jeszcze były jakieś wątpliwości co do brzmienia płyty, dochodzi do tego psychodeliczna okładka zaprojektowana przez Gilberta Williamsa oraz sam tytuł brzmiący niczym sztampowa hipisowska motywacja do seansu z medytacyjnym New Age: „Zaufaj przewodnikowi i leć”. Płyta nie zaskakuje absolutnie niczym nowym, jeśli chodzi o gatunek, w której jest stworzona: mamy tutaj kolekcję przydługich „astralnych projekcji”, syntezatorowych dronów oraz delikatnej ambientowej atmosfery, w którą gdzieniegdzie wplata się niepostrzeżenie śpiew ptaków lub inne dźwięki natury. Podobnie jak w klasycznych New Age’owych wydawnictwach, tytuły utworów mają przywieść na myśl obrazy fantastycznych miejsc czających się tuż poza sferą masterialną: „Unfolding Atlantis”, „Venusian Sunset”, „Elven Invitation”. Z jednej strony zatem Trust the Guide and Glide jest dziełem na wskroś wtórnym i nieodkrywczym, po prostu swoisty hołd złożony klasykom gatunku. Z drugiej strony muzyka na płycie robi dokładnie to, co obiecuje jej opis: głęboko relaksuje i odpręża, pozwalając na chwilę zapomnieć o przyśpieszonym świecie współczesnej muzyki, co chwila rozbłyskającym kolejnymi mikrogatunkami. (Jakub Adamek)

Posłuchaj „Trust The Guide And Glide” na Bandcampie

Zdjęcie Zajzajer #13 20

Dan Melchior – Plays 'The Greys'

Dan Melchior nagrał album nie najłatwiejszy. Jak podkreśla notka promocyjna – to album patchworkowy. I zgadza się, „Plays 'The Greys'” jest pozszywane z różnorodnych muzycznie i raczej ciężkostrawnych kawałków, ale nie jest to również jeden z jego typowo eksperymentalnych, o ile w ogóle można tak o jakimkolwiek powiedzieć, albumów. Większość numerów to delirycznie repetytywne kompozycje, które są piosenkami lub niemal-piosenkami, tak jakby Melchior próbował poskładać kawałki rozbitego lustra, ale udawało mu się ułożyć jedynie co mniejsze części, prędko zresztą na powrót rozsypywane.

Odnoszę wrażenie, że ten album nosi znamiona ciężkiej depresji. A nawet szaleństwa, ale w wydaniu letargicznym, nie frenezyjnym. Jak już pisałem przy okazji albumu „Happiness Is Overrated”, z Melchiora nieustannie wysącza się ból po stracie żony, ale mimo to nie przestaje nagrywać. Ten ból przybiera różne formy, w tym wypadku mamy do czynienia chyba z tą najbardziej zrezygnowaną. Spójrzcie na okładkę ze ściekającymi kolorami (z) twarzy, tak jakby barwy metaforycznie odchodziły, szykując miejsce na szarość. Może to wulkan sprzecznych emocji rozpuszcza twarz, czyli tożsamość Melchiora, a moze to jakieś dalekie echo „Krzyku” Muncha. W każdym razie zawartość podtrzymuje problematyczny nastrój - czuje się tutaj ogromne napięcie między chęcią tworzenia a całkowitą kapitulacją.

Jak traktować kaznodziejską przemowę o Bogu, diabłu i duszy w „Plays The Greys Pt.1”? Albo bezsilny kawałek „Death Don't Have No Mercy”, lirycznie nawiązujący do tradycji pesymistycznego bluesa w stylu Sona House'a? Melchior zostawia tropy dość niewyraźne, zakorzenione w konwencjach, które niejako rozładowują prywatny ciężar. Tylko czy na pewno? Uśmieszki i chichoty w żywiołowym „Smirk & Chuckle” mają w sobie przecież coś złowrogiego. Całość „Plays 'The Greys'” jest jak zapis kilku nocy krzątania się po sypialni z surowym bluesem w tle. Raz ożywcze sięganie po gitarę, innym razem brzdąkanie bez kierunku, czasem puszczanie fragmentów dziwnych nagrań albo szukanie duchów na taśmach. Jeden z momentów największej mobilizacji to poetycki spoken-word w utworze „Length Of Pipe”, po którym głowę nawiedzają słowa you don't know that woman the way I do. Częściej jednak napotykamy zawieszenie w próżni. „Railway Train” zmierza donikąd tak przekonująco, że ciężko jest bez sprawdzania wskazać jak długo trwała ta kompozycja. A w zamykającym album „I Can't” Melchior gra tak, jakby desperacko szukał palcami natchnienia i wytchnienia, pogrążając się w niepewnej, dekadenckiej solówce.

Nie wiem, czy sam nie zatonąłem próbując wynurzyć te wszystkie rzeczy z być może średnio udanego albumu, który po prostu przyciąga mnie swoim dusznym, oblepiającym nastrojem. Ale nawet jeśli, to przecież między innymi za to przyzwolenie na błądzenie tak bardzo się tego faceta od lat szanuje. (Karol Paczkowski)

Posłuchaj utworu "Death Don't Have No Mercy" na Soundcloud

Zdjęcie Zajzajer #13 21

MORO – San Benito [EP]

San Benito autorstwa Moro, producenta pochodzącego z Argentyny, kontynuuje silną post-kolonialną narrację NON Records. Tym razem walka o tożsamość afrykańskiej diaspory przenosi nas do Buenos Aires. Tam Moro mierzy się z deterytorializacją tango, która nastąpiła wraz z przekształceniami rasowymi jego ojczyzny, gdy wyparte zostały afrykańskie korzenie argentyńskiej kultury. W swoim akcie sprzeciwu tworzy on swój własny podgatunek muzyczny, który nazywa rambą. Opisuje go jako mieszankę wpływów argentyńskich, urugwajskich, kubańskich i „wszystkich innych rytmów, które dzielą to samo DNA” oraz wykorzystują tradycyjny instrument – klawes.

W swoją narrację wplata również wodę, element bardzo ważny dla argentyńskiej tożsamości, zarówno geograficznie jak i z perspektywy historycznej. Jest ona również dla niego symbolem „najczystszej formy oporu”. To zespolenie ukazuje świetna okładka, zaprojektowana prze Chino Amobiego, na której wzburzone morskie fale atakują Buenos Aires. Wodę wielokrotnie usłyszymy tutaj w postaci sampli. Pojawią się także inne dźwięki otoczenia, jak śpiew ptaków czy ryk silnika, prezentując na przestrzeni albumu dualizm pomiędzy tym co jest wytworem cywilizacji, a tym co naturalne.

Buntowniczy charakter płyty ujawnia się już od samego początku, gdy otwierające “Libres” rzuca nas w niespokojny wir, składający się z dźwięków morskich fal oraz charakteryzującej album niezwykle agresywnej perkusji, dziko rzucającej się na słuchacza. Najwyraźniej ukazuje ją “Arrpientanse”, najbardziej reprezentatywny utwór albumu. W nim na pierwszym planie ujawnia się wspominany klawes, tocząc walkę z mocno uderzającą, basową stopą. Rozpędzone w formie jednej rytmicznej maszyny tworzą dla Moro broń, służącą przywróceniu czarnej tożsamości argentyńskiemu rytmowi. To nieokiełznanie i waleczność podkreślają wycie i powarkiwanie wilków, zwierząt zwyczajowo kojarzonych z agresywnością natury, ale również często będących symbolem ruchów rebelianckich.

Jednak cała ta agresja znajduje także swoje lustrzane odbicie, wielokrotnie stykając się z momentami piękna. “Carentango/Valentina” przeradza się z rozpędzonej rytmiki w dźwiękowy kolaż, prowadzony przez rozedrgane smyczki. “Salve Sua Vida” od połowy przejmie piękna harfa oraz chóralne sample, a zamykające “San Benito Status… Killed In Action” już od początku scharakteryzują kościelne organy, które w ostatnich momentach płyty wybrzmią obok spokojnego szumu morskich fal. W ten sposób przyniosą ukojenie po tym jak zaledwie chwilę wcześniej atakowały nas alarmowe syreny i startujące rakiety, niesione porwanym rytmem. Ten końcowy utwór wykorzystaniem fragmentów liturgii najwyraźniej ze wszystkich zwróci również uwagę na inny aspekt tożsamości argentyńskiej – religijność, wielokrotnie subtelnie wplatana w utwory Argentyńczyka.

W tym zestawieniu agresji i piękna można doszukiwać się drugiego dualizmu w narracji artysty, umieszczonego na płaszczyźnie politycznego oporu. Waleczna energia łącząc się z wzniosłością, przywołują problematykę utopii osiąganej poprzez przemoc, walkę, ból rewolucji. Łącząc tą dojrzałą wiadomość ze świetnym warsztatem artystycznym Moro unika nie tylko naiwności, ale także częstej bolączki politycznie nasyconej muzyki, przerostu konceptu nad wartością artystyczną. Efektem jest jedna z czołowych pozycji w katalogu NON. (Andrzej Frelek)

Posłuchaj całego albumu na Soundcloud

Zdjęcie Zajzajer #13 22

NKISI – DJ KITOKO VOL. 1

Kolektyw NON WORLDWIDE nie zwalnia tempa i coraz mocniej dobija się do drzwi zglobalizowanego parkietu klubowego. Drogę na szczyt torują sobie ciągłym strumieniem rewelacyjnych miksów oraz pojedynczych tracków, z czego „DJ KITOKO VOL. 1” jest ostatnim wydawnictwem w dźwiękowej chmurze NKISI. Fundamentem, na którym producentka buduje swoje kompozycje, jest gęsty i szybki rytm, często mocno połamany i polirytmiczny. Kongijskie korzenie artystki są wyeksponowane w partiach rytmicznych. Miejscami brzmią one jakby rytmy Konono no. 1 czy Mbongwana Star zostały scyfryzowane i przepuszczone przez filtry miejskiej dżungli Londynu lat 90. Agresywny rytm równoważony jest wpadającymi w ucho melodiami i wokalami rodem z wczesnego trance’u i brytyjskiego bleep techno i rave’u. NKISI może stoi obecnie w cieniu kolegów współzałożycieli NON Chino Amobiego i ANGEL-HO, jednak w przeciwieństwie do nich większy nacisk kładzie na eksploracje możliwości brzmień klubowych niż sound-artu i kolażu dźwiękowego. Dlatego miłośnicy nowoczesnej muzyki tanecznej powinni niezwłocznie kliknąć przycisk „Follow” na jej profilu soundcloudowym. (Krzysztof Krześnicki)

Posłuchaj „DJ KITOKO VOL. 1” na Soundcloudzie

Zdjęcie Zajzajer #13 23

Perfume Advert - Foreverware

Brytyjski duet Perfume Advert na swojej trzeciej kasecie wpisuje się nadal w nurt „outsider house”, a szczególnie tego, co sugeruje nazwa gatunku: dwoje DJ-ów odludków, którzy puszczając muzykę na imprezie w klubie pełnym ludzi, nie chcą, aby ich ktokolwiek zaczepiał: oni po prostu chcą grać swoją zakurzoną rytmiczną elektronikę, wygrzebując z podświadomości strzępki melodii oraz podbijając brzmienie głębokim dubowym basem. Całkiem możliwe, że chłopaki z Perfume Advert są tak naprawdę bardzo towarzyscy, jednak ich brzmienie znajduje się gdzieś „pomiędzy” biernym odsłuchem a pełnoprawnym tańcem. Z jednej strony kawałki na „Foreverwave” są zbyt rytmiczne i urozmaicone, by choć nie ruszać głową, jednak i zatańczyć do nich trudno. Choć zdarzają się utwory bardziej zachęcające do podskoków („Granting Your Wishes”, „Auspice”), są tutaj momenty zupełnej abstrakcji którym bliżej do Helm lub wczesnego OPN („Anxious By Nature”, „Dishwash Crew”). Jeśli na słowa „Basic Channel” albo chociaż samego określenia “ambient techno” przyspiesza ci serce, warto zapoznać się z "Foreverware". (Jakub Adamek)

Posłuchaj „Foreverware” na Bandcampie

Zdjęcie Zajzajer #13 24

Power – Electric Glitter Boogie

Power to twoja nowa ulubiona kapela hard-rockowa. Kropka. Nie było tak intensywnego wyładowania elektrycznego z Australii od czasów klasycznych AC/DC, Coloured Balls, The Screaming Tribesman czy Lime Spiders. W składzie członkowie Gutter Gods, Soma Coma czy Dribble, zespołów o raczej hc punkowej proweniencji. Ale Power jest zupełnie inne. W wywiadzie dla Noisey poproszeni o zdefiniowanie siły, na którą tak ochoczo się powołują, odpowiedzieli: T. Rex's „The Slider”, The Stooges „Raw Power”, Hawkwind’s „Warrior On The Edge Of Time” or the opening riff of „Sabbath Bloody Sabbath”, kawałek dalej uzupełniając: „What came out seemed to pay homage to the styles of music that we needed to play, most importantly Australian hard rock/boogie, glam, heavy metal and Japanese psych. Wierzcie lub nie, ale dosięgają tych poprzeczek i robią na nich salta.

Za mastering tego berserkera odpowiada zresztą sam Mikey Young, olej napędowy niemal całej dzisiejszej sceny australijskiej, ale nie tylko – facet zajmował się albumami Mount Eerie, Dana Melchiora czy remasteringiem „Destination Lonely” Cheater Slicks. Opisywane w tym odcinku Counter Intuits również wlicza się na jego konto. Z chłopakami z Power pracy nie miał dużo, bo kipią tak histeryczną energią, że nawet nagrania najgorszym rejestratorem dźwięku uchwyciłyby ich temperament. Słuchając Power przypomina mi się trochę film „FUBAR” – z całą swoją eksplodującą głupizną, niedorzecznym trybem życia, hektolitrami piwa i fryzurami typu mullet, ale przy tym pełnym nostalgii i pięknie celebrującym życie w jego bliskich kontuzji momentach. „Electric Glitter Boogie” to osiem takich momentów, więc turn up the good, turn down the suck! (Karol Paczkowski)

Posłuchaj utworu „Electric Glitter Boogie” na YouTube

Zdjęcie Zajzajer #13 25

Fatima Al Qadiri – Brute

Wygląda na to, że Fatima Al Qadiri stworzyła, po części niezamierzenie, album koncepcyjny doskonale opisujący obecne czasy. Po zeszłorocznych zamachach w Paryżu i niedawnych w Brukseli, pojęcia takie jak „stan wyjątkowy” czy „wzmożone kontrole policyjne” słyszy się w zachodnich mediach niemal codziennie. Stan wyjątkowy staje się powoli czymś normalnym. Ten kontrast wyraża już sama okładka - zaprojektowany przez Josha Kline’a Teletubiś odziany w pełny ubiór policyjnych oddziałów pacyfikujących zamieszki i protesty. Już otwierające „Endzone” stawia sprawę jasno - płyta obraca się wokół idei państwa policyjnego, prawa do protestowania i rosnącego napięcia na całym świecie. Bogaty dźwiękowy kolaż łączy niepokojący, pulsujący ambient z odległymi dźwiękami wystrzałów, policyjnych walkie-talkie, okrzyków funkcjonariuszy i protestujących. Niestety, intrygujący koncept nie jest rozwijany w kolejnych utworach - większość z nich, nie licząc nielicznych wypowiedzi policjantów na temat swojej pracy lub protestujących na temat brutalności policji - to nudnawe, pseudo-orientalne kawałki oscylujące stylistyką w okolicach grime’u. Oczywiście dużo tutaj charakterystycznego dla Al Qadiri zamierzenie tandetnego, „plastikowego” brzmienia brzmiące jak przymiarki albo odrzuty z Asiatisch, poprzedniego wydawnictwa Fatimy. Brakuje tutaj wyjątkowości, kolejne utwory przechodzą z jednego w drugi niepostrzeżenie i tylko spojrzenie na tytuły („Breach”, „Curfew”, „Battery”, „10-34”) lub okazjonalne wyjące w dali syreny przypominają, że chodzi mniej więcej o elektroniczny protest-album. Jednak temu muzycznemu protestowi bliżej do slacktywizmu niż ulicznych zamieszek. (Jakub Adamek)

Posłuchaj „Brute” na Bandcampie

Zdjęcie Zajzajer #13 26

Nicola Ratti – Pressure Loss

Zajzajer nie robi podsumowań rocznych m.in. przez takie sytuacje. Nicola ma na koncie sporo świetnych rzeczy, w tym „Wounded Boys” z końca października 2015, jednak zupełnie do tej pory tego nie ogarnęłam. I to mimo tego, że wydająca go wytwórnia Where To Now nie jest nieznana w środowisku dziwnej muzyki elektronicznej/tanecznej – choćby przez to, że ma w katalogu Wanda Group czy Beatrice Dillon, a z polskiej perspektywy – Lutto Lento i Fisherle. Chciałabym mieć swojego klona, który sprawdza te wszystkie dobrze zapowiadające się rzeczy i daje mi znać, co powinnam posłuchać. No ale jestem (póki co) tylko jedna.

Na szczęście, to przeoczenie można nadrobić przy okazji najnowszego wydawnictwie „Pressure Loss”. Taką muzykę łatwo zagadać dużą ilością odniesień – trochę tak, jak to zrobiłam w powyższym akapicie, ale również przeoczyć, bo jest dość nienarzucająca się. Może to dlatego, że już tytuł i okładka sugerują ostentacyjnie przyziemny temat, jakim bez wątpienia jest ciśnienie wewnątrz rur, a nawet konkretnie jego spadek. Do tego w utworze „W10” słychać wybijający się motyw, przypominający brzmieniem gwizd czajnika na gaz, a wiele innych drobnych dźwięków przywodzi na myśl kapiącą wodę. Co ciekawe, nie są to wcale sample – wszystko powstało na dwóch syntezatorach modularnych (Serge and ARP Modular Synthesizer), jeszcze przy narzuconym rygorze celowego ograniczenia się (do „eight low frequency oscillators through eight modular filters patched together with few variations”, jeśli ktoś bardzo potrzebuje tej informacji).

I co z tego wynika? Idealnie skrojone kompozycje – oszczędne, ale nie skąpe, bo brzmienie gra tutaj główną rolę. (Andżelika Kaczorowska)

Posłuchaj całego albumu na Bandcamp

Zdjęcie Zajzajer #13 27

The Rebel – As Pants The Hart 7”

Ben Wallers wraca do gry. Swoją formułę od jakiegoś czasu odświeża raczej w niewielkim stopniu, ale tym razem jest inaczej – dwuczęściowa kompozycja to niepokojący, bedroomowy, cholernie klaustrofobiczny mariaż dźwięków konkretnych, syntezatora, gitary i melorecytacji, przypominający duszną izolację The Shadow Ring. Wyczuwalna jest również stylizacja na muzykę barokową. W pewnym momencie, kiedy główną rolę zaczyna grać prosty, zapętlony motyw syntezatora, wyłania się kulawe progressive electronic, gdyby dostosować je do wymogów muzaka w upiornym domu pogrzebowym w jakiejś zapadłej dziurze w Luizjanie. Klimaty zdemoralizowanego, południowoamerykańskiego gotyku dostały więc nieco inną obudowę, bardzo zresztą – co również zaskakuje – starannie zarejestrowaną. Bo chociaż Wallers korzystał z elektroniki już w swoim flagowym projekcie, niepodrabialnym Country Teasers, zawsze były to eksperymenty niskich lotów, spójne z założeniem muzycznego nihilizmu.

Nic jednak nie zmieniło się od strony tekstowej, chociaż dowcip na „As Pants The Hart” jest dość ponury. Sam tytuł to incipit psalmu 42: as pants the hart for cooling streams, co w polskim tłumaczeniu brzmi jak łania pragnie wody ze strumieni. Jeśli zna się trochę twórczość Wallersa, wtedy już z tego miejsca wyczuje się trop, że to biblijne odniesienie będzie miało twarz bohatera Cormaca McCarthy’ego – dziecięcia bożego, pragnącego zachłannie rzeczy dalekich od cnoty. Ale gra w otwarte karty jest u Wallersa zupełnie myląca. Linijki a women are a bunch of cunts / and men are not much better / worse, in fact / much, much worse / much, much, much, much worse promują mizoginizm, by jednocześnie unieważnić go generalną mizantropią, a następnie unieważnić mizantropię poprzez przerysowanie. Nie są to może przełomowe wersy w karierze Wallersa, ale kuriozalnie pomnażane much, przy charakterystycznej, znudzonej manierze, bardzo śmieszy. Podobnie jak absurdalny komentarz na końcu nagrania: Mixed by Gottfried Fring, 1823-1983 (?). Ale pewnie inaczej zadziała już na słuchacza prowokujące she told me she was 13 – w tym nie czuć krztyny humoru. Walor szokowy również nie jest na tyle duży, żeby słuchacza oczyścić, i trzeba przyznać, że jak na błyskotliwość Wallersa to nieco zbyt łatwa prowokacja. Choć nadal oczywiście kupuję tę konwencję, tak jak z przyjemnością ogląda się zdegenerowane, trzeciorzędne kino eksploatacji.

Przeginanie pały nie przeszkadza mi uwielbiać Wallersa, chyba właśnie za te niejasne ramy, w jakich przeprowadza satyrę. Zawsze był jak brutalny stand-uper, który niemal zupełnie porzucił poczucie humoru – przynajmniej takie, które zakłada śmianie się do rozpuku - oraz bezpieczny dystans. Rozmył tę granicę niemal nie do poznania, sam wcielając się w zniszczonych moralnie bohaterów swoich skeczy, co jakiś czas igrając z naszym poczuciem bezpieczeństwa i prowokując pytanie: „czy nie pochłonęły go za bardzo mroki duszy ludzkiej?”. Niby wiemy, że nie, ale zmieszanie pozostaje. To jednak temat na większy tekst. (Karol Paczkowski)

Zdjęcie Zajzajer #13 28

Le Révélateur - Hyper

Najnowsza EP-ka kanadyjskiego producenta Rogera Tellier-Craiga tworzącego psychodeliczną elektronikę pod pseudonimem Le Révélateur została wydana w limitowanej edycji Hybrid Series przez niemiecką wytwórnię Dekorder z okazji dziesięciu lat istnienia. "Hyper" to dwa utwory trwające łącznie 15 minut łączące dawniejszą estetykę Le Révélateur wzorowaną na analogowych syntezatorach oraz najnowsze eksperymenty gdzieś pomiędzy glitchem a dźwiękowymi kolażami w duchu D/P/I. Zgodnie z nazwą, czuje się na płycie atmosferę przeładowania, niczym nadmierne ilości danych blokujące łącza i serwery. O ile otwierające płytę „Imagineers Are Governed” brzmi zdecydowanie futurystycznie, ale nadal ludzko, następujące po nim „Fakeaway Haptics” to bardziej zbiór zaawansowanych algorytmów następujących po sobie według danych wejściowych: „stwórz abstrakcyjnie brzmiący utwór muzyczny”. Czy tak będzie brzmieć ambient tworzony przez AI? Czas pokaże. (Jakub Adamek)

Posłuchaj „Hyper” na Bandcampie

Zdjęcie Zajzajer #13 29

Kaitlyn Aurelia Smith - EARS

Kalifornijska kompozytorka Kaitlyn Aurelia Smith wspomina, że wielki wpływ na jej twórczość wywarło dzieciństwo spędzone na wyspie Orcas u wybrzeży stanu Waszyngton, które opisuje jako „jedno z najbardziej magicznych i spokojnych miejsc, w których kiedykolwiek byłam”. Natura pozostała jednym z najważniejszych elementów twórczości Smith, której głównym narzędziem pracy stał się syntezator Buchla 100. Na trzecim albumie artystki analogowe syntezatory nadal są na pierwszym planie, jednak dzielą tu miejsce z komputerami, aranżacjami na instrumenty dęte i skrzypkowe oraz odrealnionymi wokalami, przypominającymi nieco eksperymenty Holly Herndon. Jednak „EARS” jest o wiele bliższe kosmicznej atmosferze zachodnich Niemiec lat 70. (w szczególności Popol Vuh) niż Dolinie Krzemowej. Można wyczuć w płycie duchowość i wrażliwość, eteryczne zaśpiewy brzmią nieco jak modły nieznanej religii. Za pomocą elektroniki i studyjnych efektów Smith wraca w magiczne czasy dzieciństwa, kiedy wszystko wydaje się o wiele bardziej dziwne i nietypowe niż dla dorosłego, a wyobraźnia działa na pełnych obrotach. U Kaitlyn Aurelii Smith ta dziecięca wyobraźnia nigdy nie została odsunięta na bok, cały czas istniała, by nadać ostatecznie kształt marzeniom artystki za pomocą Kosmische brzmienia „EARS”. (Jakub Adamek)

Posłuchaj „EARS” na Bandcampie

Zdjęcie Zajzajer #13 30

Mike Smith & Jonathan Adjemian – Transcombobulation

Słowo „transcombobulation” prawdopodobnie nie istnieje. Szukałem; nie znalazłem. Dlatego też nie wiem, co oznacza tytuł albumu dwójki syntezatorowych freaków z Toronto. Ale to naprawdę przestaje mieć znaczenie w konfrontacji z ich muzyką, bo problem w tym, że nie tylko tytuł jest enigmą. Sama muzyka wymyka się klasyfikacji. Zresztą to jednak żaden problem, źle się wyraziłem – problemem dla świata byłaby sytuacja, gdy ukazuje się kolejny album z syntezatorowym muzakiem, na kanwie zgranych i oczywistych efektów, dostępnych pierwszemu lepszemu nastolatkowi, który dostał na gwiazdkę Mooga i został powalony na dywan bezmiarem sonicznych możliwości tych kilku pokręteł. Zatem nic z tych rzeczy. Mike Smith i Jonathan Adjemian co prawda nie brylują w wyszukiwaniu nietypowych barw, dźwięków świeżych, ale mimo to „Transcombobulation” brzmi jak nic innego w tym roku i, mam wrażenie, na tym świecie. Parafrazując wypowiedź znajomego z facebooka: „Transcombobulation” brzmi jak kapela kosmitów z kantyny na Tatooine, w kiczowatym uniwersum Gwiezdnych Wojen. Niezwykle celna charakterystyka, tyle że Smith/Adjemian może i wychodzą od prostych, „kantynowych” pomysłów melodycznych, ale kończą na zręcznie poplątanych i wciągających kompozycjach. Ścieżki płyną w rytmie fabularnym: akcentują napięcie tak znacząco, że, w połączeniu z „kosmicznością”, mamy wrażenie obcowania z jakąś gwiezdną sagą, opowiadaną w nieznanym języku. Tak jest. Godna polecenia ciekawostka dla syntezatorowych zapaleńców. (Michał Pudło)

Cały album dostępny na Bandcampie twórców

Zdjęcie Zajzajer #13 31

We Will Fail – Hands That Heals / Hands That Bites

W pięknie zaprojektowanym przez drużynę MonotypeRec opakowaniu znajdziemy dwie płyty CD z nowym materiałem Aleksandry Grünholz, podpisującej się pseudonimem We Will Fail. Dwuczęściowe wydawnictwo ponoć najpierw leczy, później gryzie, co momentalnie sugeruje dwa, skrajnie różne oblicza materiału. Najpierw spokój, glitch-ambient?, elektronika refleksyjna – przyroda i owoce w tonacji biało-zielonej – a potem dynamika, agresja, hałas i drony – czerwono barwne kwiaty. W teorii może i tak, ale w praktyce: niezupełnie. Bo nawet strona B, „Hand That Bites”, mocniejsza w wydźwięku, oferuje muzykę zdecydowanie lżejszą i bardziej ugodową niż większość kawałków na poprzednim albumie Grünholz, „Verstörung 2.0”.

Brzmienie otwierającego album „Work Out” przypomina nieco intro innego w miarę niedawno wydanego albumu z muzyką elektroniczną, mam na myśli „Chance Of Rain” Laurel Halo. Być może pamiętacie ten wyjątkowo udany krążek – pierwszy indeks błyszczał fusion-jazzowym feelingiem za sprawą psychodelicznych klawiszy. Grünholz szybko jednak odchodzi od tych podobieństw. Kolejne utwory to już wir czystej elektronicznej abstrakcji. Muzyka punktowa i rytmiczna, z okazjonalnymi szumami w tle i samplami wokalnymi. Trudno odnaleźć dwa tożsame ze sobą zjawiska dźwiękowe w ciągu godziny słuchania, co stanowi chyba największą zaletę materiału. Dlatego puenta będzie następująca: być może niektórzy zatęsknią za cięższym, bardziej industrialnym obliczem We Will Fail, ja jednak stoję po drugiej stronie tej fikcyjnej barykady. Żadnego poprzedniego albumu Aleksandry Grünholz nie słuchało mi się tak przyjemnie. (Michał Pudło)

Posłuchaj utworów „Didn’t Work Out” i „Patience” na Soundcloudzie wytwórni MonotypeRec

Zdjęcie Zajzajer #13 32

Wolność – Wolność

Była już Miłość, jest Niechęć, najwyraźniej przyszedł czas na Wolność. (Czekam cierpliwie na składy Równość i Braterstwo). Nazwy są jednak sprawą drugorzędną – zespół można ochrzcić jakkolwiek, who cares, byle wszystko brzmiało dobrze w tych kwestiach, które są esencjonalne. Muzycy Wolności grają swobodne jamy w kluczu psychodelicznym i free-jazzowym, dlatego powinniśmy zwrócić uwagę na to, jak rozmawiają ze sobą gitara Witkowskiego, bas Juchniewicza, perkusja Topolskiego i, okazjonalnie, trąbki Dokalskiego i Skroka.

Otóż rozmawiają interesująco, tematów nie brakuje, zdania się kleją, rozmówcy nie wykluczają się z debaty, pomagają sobie w argumentacji, nie pyskują, czasem wznoszą okrzyki, ale raczej pasjonujące niż gniewne – formy toastów i zbijania piątek. Mówiąc o miejscu spotkania, to prędzej ciemna klubowa nora niż aula akademicka, wiadomo. Juchniewicz często mamrocze pod nosem niskim szeptem, powtarza w koło te same zaklęcia, pewnie siedzi na uboczu w uszatym fotelu. Topolski mógłby zagadać pozostałych sekwencjami rwanej opowieści, ale nie, jego niekończące się dygresje świetnie moderują napięcie spotkania, zwłaszcza gdy w odwiedziny wpadają Dokalski ze Skrokiem. Wtedy Topolski prawie nuci kołysanki, odchyla się na krześle, oferując gościom przestrzeń na kilka niepokojących anegdotek. A gdy zapada niezręczna cisza, gdy gadka przestaje się kleić, wtedy wszyscy spoglądają wyczekująco w stronę Witkowskiego. Witkowski wiedzie prym jako wodzirej i grupowy elokwent o chropowatym głosie, rzuca mięsistymi dowcipami i najlepszymi historyjkami. Gdy ponosi go werwa, gdy wskakuje już na stół, przewracając połowę szklanek, rozlewając alkohol i chlapiąc pianą po twarzach kompanów, pozostali wpatrują się w niego jak oczarowani, bo podaje temat, prawie słychać go na ulicy, odpieprza rzeczy, które przejdą do prywatnej historii tej bandy klubowych szczurów. I tak to wygląda. Tak słucha się Wolności. Dlatego nie polecam przegapić okazji, by spotkać się z nimi na żywo w jakimś ciemnym klubiku i posłuchać, co też ciekawego opowiedzą tym razem. (Michał Pudło)

Posłuchaj całego albumu na Bandcampie zespołu

Jakub Adamek, Andrzej Frelek, Andżelika Kaczorowska, Krzysztof Krześnicki, Karol Paczkowski, Michał Pudło (8 kwietnia 2016)

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także