Kuba Wojewódzki to nie jest postać, której bym powierzył kulturalne wychowanie Polaków – krótko mówiąc: chyba nikt jakoś tam ogarnięty nie może mieć wątpliwości, że uber-popularny showman przestał nadążać wieki temu. To jedno. Z drugiej jednak strony, mam wrażenie, że nikt (NIKT!) w mainstreamie polskiego showbizu nie pojął istoty MECHANIZMU lepiej niż Kuba. Pamiętam taką scenkę z eliminacji do pierwszej edycji X-Factor: na scenę wychodzi trzydziestokilkuletnia gospodyni domowa, która w naprawdę złym stylu śpiewa piosenkę country (estetyka późnej Dolly Parton); oczywiście wszyscy jurorzy są na nie, ale że kobieta ma niezłe warunki wokalne, proszą ją o zaśpiewanie innego kawałka. Więc gospodyni śpiewa „The Best” Tiny Turner – śpiewa jarmarcznie, efekciarsko i z kompletnym brakiem wyczucia kiczu. Kiedy kończy, zza kulis wybiega do niej kilkuletnia córeczka, która pada swojej mamie w ramiona, a ta – rzecz jasna – zaczyna szlochać w slow-motion. I wtedy, gdy wszyscy myślą już, że jest po zawodach, Wojewódzki mówi mniej więcej tak: „Powiem szczerze Małgosiu, nie jesteś materiałem na gwiazdę… ALE OD TEGO MY JESTEŚMY, MY Z CIEBIE GWIAZDĘ ZROBIMY!”. Szok, radość, niedowierzanie. W gruncie rzeczy, to właśnie jest pop. I Kuba wie o tym dobrze.

Na tym wyłapywaniu niuansów, które w Polsce najczęściej traktuje się z męczącą powagą (wiem o tym, bo sam nią byłem), Wojewódzki jedzie od lat z raz lepszym, raz gorszym rezultatem. Jego komentarze w „Polityce” (rubryka „Mea Pulpa”) to, lekko mówiąc, nie jest mistrzostwo świata, ale postrzegając je przez pryzmat wizerunku autora – który odstawia swoją błazenadę z, jak sądzę, pełną świadomością – trudno brać je za ocenne sądy o rzeczywistości. Kuba wie, że występuje, my wiemy, że on występuje i on wie, że my wiemy. Ostatnio jednak okazało się, że nie wie o tym Tymon Tymański.

We wpisie na blogu niegdysiejszy lider Miłości ostro przejechał się po Wojewódzkim (szczegóły pod linkiem, nie ma sensu streszczać). Czytam tę tyradę z poczuciem lekkiego zażenowania, ale nie ze względu na dobór argumentów – to gdzie koncerty gra Tymański to jego sprawa, a że wizerunkowo nie zawsze wychodzi na tym dobrze, to rzecz odrębna (casus Gang Of Four czy Dezertera grających na OFFie pod banderą mBanku… No, Panie Tymański, musisz Pan przyznać, że trudno było się nie uśmiechnąć!). Dziwi i śmieszy w tym tekście raczej emocjonalny ton, który każe przypuszczać, że (a) muzyk, wbrew przemycanym tu i ówdzie zapewnieniom, naprawdę poczuł się dotknięty (a jeśli tak, to: b) zupełnie nie załapał konwencji (jego uwagi sugerujące jakiś prywatny konflikt obu panów z punktu widzenia czytelnika są irrelewantne), toteż: c) potraktował „zawadiacki komentarz” Wojwódzkiego serioznie. Tymański wytoczył więc armaty w sprawie, która ewidentnie nie zasługiwała na nic poza wzruszeniem ramion, a czyniąc to został kolejną ofiarą najgorszej choroby polskiej publicystyki: złośliwości. I nie myślę tu o złośliwości Wojewódzkiego pod jego adresem, ale o wściekłych docinkach Tymona. W tym kraju to chyba jakaś ważna tradycja, czasem wydaje się wręcz, że nie można prowadzić debaty – medialnej czy prywatnej – w której adwersarze nie wspięliby się na, sobie dostępne, szczyty pozorowanej ironii. Piszę „pozorowanej” dlatego, że uważny czytelnik/słuchacz odkryje pod nią jej dokładne przeciwieństwo – zajadłość. Ironia jest bowiem funkcją bycia cool („olać to! chodźmy się bawić!”), a zajadłość pozostaje w nierozerwalnym związku ze sztywniactwem („ty MNIE w ten sposób? czekaj no, JA ci pokażę!”).

Towarzystwo złośliwych jest zacne (tym razem to ja piszę bez ironii, ale też bez złośliwości, a że piszę po nocy, pominę listę nazwisk, nad której sporządzeniem – ze względu na rozmiary – pewnie ślęczałbym do rana), więc nie występuję tu z pozycji moralisty, który by ganił Tymańskiego za writerskie grzechy – tym bardziej, że nie mam do tego ani moralnej legitymacji, ani odpowiedniej pozycji. Chcę tylko zgłosić formalny wniosek, żeby w tej jednej sprawie, osoby występujące publicznie (kiedykolwiek, gdziekolwiek), wzięły sobie do serca lekcję showmana Wojewódzkiego i zarzuty o, przysłowiowego, małego penisa potraktowały tak, jak na to zasługują. Czyli nijak. Tymon napisał, że drobiny ciskanego kupska znalazły się na twarzy Kuby. Mnie się wydaje, że w tym przypadku to nie Kuba ciskał kupą.