W jednym z serii swoich „osobistych tekstów” niekwestionowany – jak dla mnie – człowiek jesieni polskiego internetu, Krzysztof Stanowski stawia tezę, że drukowane media sportowe w Polsce są tworzone z myślą o zawodnikach, nie kibicach. My tutaj uprawiamy poletko jakieś kilkadziesiąt razy mniejsze niż sam serwis Weszło, nieporównywalnie mniej popularne. Piłka plażowa ma prawdopodobnie więcej fanów niż indie-rock w tym kraju (nawet jeśli nie słuchacie już indie-rocka, to ten tag wciąż dość precyzyjnie określa grono osób, które mam na myśli). Lista osób tworzących „scenę” nie rozpędza się pewnie wiele powyżej setki. Prawda jest taka, że wydawcy, promotorzy, wreszcie sami artyści są wszędzie tam, gdzie ty. Trudno ich nie znać, nie kojarzyć z widzenia. Mało jest nazwisk, z którymi przy jakiejś okazji nie wymienisz maila. Czy to wpływa na naszą ocenę ich działalności? Nie wpływa. Czy mam stuprocentową pewność tego, że tak właśnie jest? Oddałbym za to głowę? Niestety nie. Wreszcie: czy ten syndrom nie dotyka najmocniej wykonawców i redaktorów najwyższego szczebla?

Popatrzmy na wywiad z Piotrem Roguckim, twórcą działającym w grupie Coma i solowym projekcie pod nazwą Piotr Rogucki, opublikowanym niedawno temu w serwisie T-Mobile-Music. Kluczowe zdanie to: „Ani razu nie przeczytałem złej opinii dziennikarza, którego szanuję”. Wyrywam je z kontekstu, jasne, ale... rany, nie dajmy się zwariować. O to walczy Piotr Rogucki, by za każdą decyzję artystyczną poklepywano go po plecach? Spełni się dzięki temu? Komplement z ust Piotra Barona, który – jak przytomnie zauważa autor wywiadu – nie jest nawet dziennikarzem muzycznym z prawdziwego zdarzenia, sprawi, że pomyśli sobie: „OK, wykonałem kawał dobrej roboty”? Stąd krok już do syndromu oblężonej twierdzy, tak mocno dotykającego ostatnimi czasy Kazika.

W podobny ton kilka miesięcy temu uderzali członkowie Myslovitz, w wywiadzie dla Interii. „W internecie to jest tym prostsze, bo rzadko wtedy spotykasz się z rozmówcą czy adwersarzem twarzą w twarz. (...) Możesz pisać cokolwiek i jedyny niepożądany efekt, jaki może to wywołać, to ewentualnie komentarz internauty”. Jeśli przyjąć, że opinię Stanowskiego można zaimportować na inne gałęzie dziennikarskiego fachu, to trudno o bardziej odległe stanowisko.

W tle zarysowanego tu konfliktu na gruncie towarzyskim i „profesjonalnym” skrada się jeszcze zjawisko patronatów medialnych, na którego punkcie polski rynek muzyczny ma prawdziwą, unikalną chyba w skali świata obsesję. Fenomen ten ma skłonność do generowania mikropatologicznych sytuacji, w których za niewinnym, marketingowym barterem czai się ciśnienie recenzji w tonie przynajmniej przyzwoitym. Kiedy Paweł Sajewicz ocenił album Izy Lach na 5/10, niektórzy czytelnicy jawnie szydzili z jednoczesnego zaangażowania Screenagers w promocję „Krzyku”, która tak naprawdę oznaczała wsparcie dla bardzo utalentowanej, lecz jeszcze – zdaniem Pawła! – niespełnionej artystki z Łodzi. Tak jakby zamiast tego zupełnie autorskiego spojrzenia woleli przeczytać tekst zmontowany w kwadrans w sposób taśmowy na podstawie PR-owej notki wytwórni; recenzję z gatunku tych, jakie zwykli w analogicznych sytuacjach produkować polscy etatowi dziennikarze i blogerzy.

Zatem skoro presja wzajemnej sieci powiązań przerasta tak naprawdę wszystkich: piszących, grających i wydających, to pewnie najłatwiej byłoby w tym miejscu wystosować apel do samych muzyków: przestańcie czytać recenzje swoich płyt, bo one nie są dla Was. Zdanie recenzenta na temat albumu/utworu X nie powinno w żaden sposób wpływać na Wasze samopoczucie, poczucie własnej wartości, przyszłe wybory artystyczne, a już na pewno nie na fakt przybicia bądź nie przybicia piątki dziennikarzowi. Jeśli przestaniecie je czytać, to przestaniecie też z nimi polemizować (90% tego rodzaju wątków sprowadza się do urażonej ambicji artysty, a nie do sprostowania nieprawdziwych informacji!), obrażać na autorów, wykonujących zawód tak stary, jak świat. Będziecie mieli wtedy więcej czasu na nagrywanie dobrych płyt.