Ocena: 9

The Decemberists

Picaresque

Okładka The Decemberists - Picaresque

[Kill Rock Stars; 22 marca 2005]

Cztery lata działalności - cztery pozycje w dyskografii. Ani jednej wpadki, dwie bardzo dobre płyty, jedna rewelacyjna i jedna poprawna EP-ka. 22 marca bieżącego roku do tej puli The Decemberists dodali kolejny długogrający album - najlepszy w karierze. "Picaresque" to jedenaście utworów i jedenaście opowieści. Esencja stylu zespołu - narracja różnorodnych historii poparta doskonałą melodyką i świetnym wykorzystaniem bogatego instrumentarium. Prostota bez powtarzalności i schematów, genialne zgranie dźwięków i liryki - oto dzieło, które jak mniemam przybliży twórczość Colina Meloy i jego przyjaciół szerszej publiczności.

Dekabryści rozpoczynają pierwszą opowieść: "wszyscy przybędziemy oddać cześć Infantce" - orszak królewski maszerujący w rytm galopujących bębnów, na chwilę przystaje, aby wokalista kontynuował recytację jedynie przy akompaniamencie gitary akustycznej. "The Infanta" to fragment albumu najbardziej przypominający "The Tain", pozostałe piosenki nie mają wiele wspólnego z materiałem umieszczonym na świetnej EP-ce. Następny w kolejności "We Both Go Down Together" - dzięki perkusyjnym talerzom, pobrzmiewającym w tle klawiszom a przede wszystkim dyktującym tempo skrzypcom, jawi się jako jeden z najbardziej przebojowych utworów w całej historii grupy. Tekst towarzyszący kompozycji przedstawia historię kochanków pochodzących z odmiennych warstw społecznych. Wobec sprzeciwu otoczenia, nie widząc szans dla swojej miłości nieznany z imienia bohater i Miranda rzucają się z klifu nieopodal Dover. Znamiona hitu wypełnia także pierwszy singiel "Sixteen Military Wives". Polecam wsłuchać się w tekst, odmienny nieco od innych piosenek na "Picaresque". Dowiecie się jaki związek ma ze sobą szesnaście żon wojskowych, piętnaście znakomitych umysłów i czternastu królów kanibali oczekujących na dzwonek oznajmiający kolację. Utwór napędzany przez instrumenty dęte, które są jak gdyby potężniejszą wersją tych kończących "The Soldering Life" z poprzedniej płyty, wydaje się kontynuować linię durowych piosenek takich jak "Angel, Won't You Call Me?", "July,July" czy "Billy Liar".

Wspomniane już doskonałe uzupełnianie się muzyki i warstwy lirycznej najlepiej obrazuje "The Engine Driver". Przy odrobinie dobrej woli ze strony słuchacza zespół zabierze go na czterominutową podróż koleją. Perkusja sprawia wrażenie stukotu kół w chwili pokonywania złączeń szyn. Maszynista opowiada historię swojego życia, wydaję się, że znajdujemy się obok niego prowadząc "The Sunset Limited" zmierzający z Los Angeles do Nowego Orleanu albo transsyberyjski ekspres pędzący poprzez azjatycką część Rosji. Niesamowite wrażenie sprawiają cymbałki włączające się na początku czwartej zwrotki, pomimo tylko kilkudźwiękowej frazy idealnie uzupełniają kompozycję.

Charakterystyczne dla The Decemberists długie utwory o rozbudowanej fabule na "Picaresque" reprezentują: posiadający rewelacyjny tekst opisujący szpiegowsko-romantyczną historię "The Bagman's Gambit" oraz "The Mariner's Revenge Song", gdzie przy akompaniamencie akordeonu Colin Meloy opowiada o niezwykłych przygodach marynarzy, którzy przeżyli spotkanie z morską fauną podobne do tego jakiego doświadczył biblijny Jonasz.

Pozostałe utwory w żadnym razie nie mogą zostać nazwane wypełniaczami. Charakteryzujący się skocznym rytmem "The Sporting Life" przedstawiający dramat kontuzjowanego sportowca, przypominający dokonania z pierwszego albumu "On The Bus Mall" oraz melancholijne, akustyczne a lirycznie poruszające niezbyt optymistyczne tematy "Eli, The Barrowboy", "Of Angels and Angles" i "From My Own True Love (Lost At Sea)" to także zapadające w pamięć kompozycje.

Biorąc pod uwagę zwyżkową formę The Decemberists, "Picaresque" może nie być szczytowym osiągnięciem tej grupy. Zespołowi będzie jednak bardzo trudno stworzyć lepiej dopracowaną muzycznie i tekstowo płytę, tej naprawdę niewiele brakuje do ideału. Nowy album Dekabrystów tworzy nową jakość w muzyce indie-popowej, nie tylko poprzez wspaniałą (co powtarzam po raz kolejny), "opowieściową" warstwę liryczną, ale także rewelacyjnie zgraną z nią melodykę utworów. Jeśli Colin Meloy znajdzie równie uzdolnionych naśladowców, to kto wie, może kiedyś w encyklopediach muzycznych odnajdziemy zakładkę Storytellers gdzie za najwybitniejszych przedstawicieli gatunku uznani zostaną The Decemberists.

Witek Wierzchowski (10 kwietnia 2005)

Oceny

Przemysław Nowak: 9/10
Witek Wierzchowski: 9/10
Tomasz Tomporowski: 8/10
Jakub Radkowski: 7/10
Kamil J. Bałuk: 7/10
Kasia Wolanin: 6/10
Kuba Ambrożewski: 6/10
Piotr Szwed: 6/10
Średnia z 34 ocen: 7,76/10

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także