A Girl Called Eddy
A Girl Called Eddy
[Anti; 21 czerwca 2004]
Nazywam się Erin Moran. W deszczowe dni pijam herbatę earl grey. Uwielbiam oglądać filmy z Richardem Harrissem, Michaelem Caine'em i Peterem O'Toole'em. Czasem godzinami patrzę w gwiaździste niebo. Pewnego dnia zachwyciłam się "Małym księciem" i tak już zostało. Lubię mężczyzn, którzy potrafią mnie rozśmieszyć. Zasłuchuję się w artystach z literą B w nazwie: Leslie Bricusse, Burt Bacharach, Bjork, Beck, Brian Wilson, Bowie, The Beatles, My Bloody Valentine... Czy obok takiego "CV" można byłoby przejść obojętnie? Dodatkowo wiedząc, że jego autorka przez przedstawicieli środowiska muzycznych krytyków za Oceanem okrzyknięta została nieprzeciętnym talentem i porównana do masy świetnych wokalistek pokroju Tracey Thorn, Karen Carpenter, Beth Gibbons czy Nico. W tym momencie odpowiedź na wcześniej postawione pytanie staje się jedynie retoryczna.
Nie do końca wiadomo jak Erin Moran namówiła do współpracy Richarda Hawleya. Gitarzysta Longpigs i od czasu do czasu Pulp w XXI wieku porzucił chyba na dobre estetykę britrocka i zajął się tworzeniem zupełnie innych melodii, czego najlepszym dowodem są jego solowe albumy. Echa jego pięknego, zeszłorocznego "Lowedges" utrzymanego w klimacie popu lat 50-tych i 60-tych słychać także na wyprodukowanym przez Hawleya debiucie Moran, a właściwie A Girl Called Eddy (parafrazując "A Girl Called Dusty" Dusty Springfield).
Płyta stworzona przez spółkę Moran/Hawley to nie jest dzieło wybitne, ale i tak plasuje się ono wysoko w rankingu tegorocznych kobiecych wydawnictw. Takich stylowych piosenek pozazdrościć by mogła niejedna śpiewająca pani. W czym tkwi tajemnica sukcesu "A Girl Called Eddy"? Naprawdę ciężko jednoznacznie cokolwiek powiedzieć. Może tak ujmujący jest ten oniryczny klimat większości kompozycji, który snuje się po albumie już od pierwszych sekund "Tears All Over Town"? Nie można również pozostać obojętnym na melancholijny, spokojny, umiejętnie wyciszany głos wokalistki, który niczym mgła o świcie spowija każdą melodię. Niewykluczone, że liryczność zawarta w takich smutnych piosenkach jak "Girls Can Really Tear You Up Inside" czy "Somebody Hurt You" wzrusza swoim nieprzeciętnym pięknem i ogromem emocji. Delikatne, ale wyraziste brzmienie "People Used To Dream About The Future" z orkiestrowym podkładem przywodzi na myśl skojarzenia z kompozycjami solowej Beth Gibbons i plasuje utwór w czołówce najciekawszych tego typu melodii. Przesycone prostotą i życiową mądrością teksty także natychmiast przykuwają uwagę. Erin Moran naprawdę udowadnia, że ma o czym śpiewać, unika nadużywanych w piosenkach frazesów i nie popada w banał.
Drinking our coffee
It's a quarter to three
No one in this place
Just us and our mistakes
You in the corner
That stupid smile
On your face
Tell me is there a way to replace
All the dreams
That didn't come true
Once we were happy
Once we were people
Who used to dream about the future
Once we were people
With stars in our eyes ("People Used To Dream About The Future")
I'm scattered like newspapers all over the street
I see your face in everyone I meet
I'm avoiding the corners
I'm avoiding your name
I know that I loved you but I loved you in vain
And this city's too small for two
My melancholy friend and you
And these tears all over town ("Tears All Over Town")
Czy trzeba mówić coś więcej?
Wszystkie walory albumu "A Girl Called Eddy" przysłaniają archaiczność jego brzmienia i delikatną monotonię, która pojawia się gdzieś tam w drugiej części płyty. Zaparzcie więc sobie herbatę tudzież kawę i rozkoszujcie się tymi zimowymi kompozycjami. Chyba piękniejszego tegorocznego wydawnictwa lepiej pasującego do tej mroźnej, nieprzyjemnej aury za oknem nie znajdziecie.
Oceny
Polecamy
Przeczytaj także
