[Beggars Banquet; 10 sierpnia 2004]

Mark Lanegan jest jednym z tych artystów, których można zaliczyć do grona najbardziej pracowitych rockowych twórców ostatniego 15-lecia. Swoją karierę muzyczną zaczynał z zespołem Screaming Trees. Połączenie elementów bluesa oraz hard rocka spod znaku Black Sabbath zdecydowanie wyróżniało grupę na tle wielu bliźniaczo do siebie podobnych, garażowo-punkowych wykonawców z Seattle. Pomimo swojej oryginalności zespół nie odniósł tak oszałamiającego sukcesu komercyjnego jak Nirvana czy Pearl Jam, to pozostawił po sobie dwa bardzo udane albumy: „Sweet Oblivion” oraz „Dust”. Mark Lanegan, poza macierzystą formacją, udzielał się też w licznych projektach muzycznych. Jednym z ważniejszych była grupa Mad Season, założona w połowie lat 90 przez wokalistę Alice In Chains, Layne’a Staley’a oraz gitarzystę Pearl Jam, Mike’a McCready’ego. „Above” z 1995 roku, w którego końcowy efekt Lanegan miał niemały wkład, okazał się być jednym z ważniejszych dokonań muzyków wywodzących się z nurtu grunge. Warto także przy okazji wspomnieć o współpracy artysty z Queens Of The Stone Age, która miała miejsce na dwóch albumach: „R” i „Songs For The Deaf”, a także z The Twilight Singers na zeszłorocznym „Blackberry Belle”.

Lanegan zafascynowany twórczością Toma Waitsa i Neila Younga, zapragnął także nagrywania solowych albumów. Już za czasów Screaming Trees wydał dwie płyty, z czego szczególnie „Whiskey For The Holy Ghost” przyniosło pozytywny odzew wśród krytyków muzycznych. Od 1996 roku, po rozpadzie macierzystej formacji, Mark Lanegan już w pełni mógł skupić się na solowej karierze.

„Bubblegum”, który ujrzał światło dzienne w sierpniu 2004 roku jest już szóstym dziełem w rozrastającej się dyskografii artysty. Na najnowszym albumie, który zawiera 15 utworów aż roi się od mrocznych bluesowych ballad, natomiast kompozycji przypominających dokonania Screaming Trees jest jak na lekarstwo. Tak jak w przypadku poprzednich dokonań, odczuwalne są przede wszystkim nawiązania do twórczości Toma Watisa, Nicka Cave’a, a także Neila Younga. Album przepełniony jest refleksyjno - melancholijną aurą, a mocniejsze fragmenty pojawiają się sporadycznie. Już otwierający „When Your Number Isn’t Up” zwraca uwagę tajemniczością, dudniącym basem a także niezwykle głębokim i potężnym głosem samego Lanegana. „One Hundred Days” to przede wszystkim „rozpływające się” brzmienie gitar oraz intrygujący tekst:

„There is no morphine, I'm only sleeping

Something good”

Pomiędzy kolejnym balladami otrzymujemy, żywszy, zdecydowanie rock’n’rollowy „Sideways In Reverse”. Utwór nawiązuje do twórczości The Stooges z początku lat 70, tyle, że w odrobinę mniej hałaśliwym wydaniu. Na drugim biegunie znajduje się mocno cohenowski „Morning Glory Wine”, odznaczający się szczerym wyznaniem autora:

„There ain't nobody baby

Need somebody to turn to”

Ważną kwestią jest także gościnny udział wykonawców, którzy pojawiają się na „Bubblegum”. W przebojowym „Hit The City” oraz balladowym „Come To Me”, oprócz Lanegana wokalnie udziela się autorka tegorocznego „Uh Huh Her”, Polly Jane Harvey. W bardziej niespokojnym, odrobinę szaleńczym „Methamphetamine Blues” pojawia się Greg Dulli, lider The Twilight Singers. Najbardziej zaskakuje jednak „Strange Religion”, a to ze względu na obecność w chórkach byłych członków Guns’N Roses: Izzy Stradlina i Duffa McKagana. Zaproszeni muzycy dodatkowo urozmaicają kształt tego albumu i sprawiają, że słucha się go z dużą przyjemnością.

Warto jeszcze wspomnieć o dwóch wieńczących dzieło kompozycjach. Zwłaszcza, że „Driving Death Valley Blues” to jeden z nielicznych, hard rockowych utworów, jaki znajduje się na „Bubblegum”. Jako jedyny przywołuje na myśl dokonania Screaming Trees. Całość kończy jeden z najlepszych fragmentów. „Out Of Nowhere” oparty w dużej mierze na brzmieniu fortepianu oraz gitary akustycznej poraża niezwykłym pięknem i refleksyjną atmosferą. Utwór wydaje się być idealnym zakończeniem. Świadczą o tym także słowa Lanegana śpiewane mocnym, choć lekko zawodzącym głosem:

„And as it ends so it begins

Out of nowhere”

„Bubblegum”, czyli długogrający następca „Field Songs” z 2001 roku jest potwierdzeniem równej formy muzycznej, jaką od dłuższego czasu prezentuje były wokalista Screaming Trees. W przeciwieństwie do innych wykonawców wywodzących się z Seattle, a święcących tryumfy artystyczne i komercyjne na początku lat 90, Lanegan udowadnia, iż nadal można nagrywać intrygujące płyty. Poza słabszymi „Can’t Come Down” i „Head” nowe dzieło artysty jest albumem wartym polecenia. Zwłaszcza na coraz dłuższe jesienne wieczory.

• Tweetnij