[Mass Appeal/Sony RED; 24 października 2014]

Dla nikogo nie jest pewnie zaskoczeniem, że „RTJ2” także na łamach Screenagers otrzymuje dobrą notę. W końcu duet wychwala dziś każdy, nawet nie zajmujące się na co dzień hip-hopem magazyny: od Picza po Quietus. Taka zgodność wśród recenzentów zdarza się niezwykle rzadko – pomimo że przejrzałam sporo tekstów o tym albumie (niektórych gorszych, niektórych lepszych) żaden nie był negatywny. Cóż, wydaje się, że i ci co na hip-hopie zjedli zęby i ci, którzy od czasu do czasu posłuchają sobie Kendricka, poczuli, że Killer Mike i El-P zaproponowali coś, czego wszyscy łaknęliśmy jak kania dżdżu - alternatywę do wiecznie odgrzewanego kotleta gangsta rapu. Dzięki tej świeżości w kroku wybaczamy chłopakom drobne niedociągnięcia i w pełni możemy delektować się najbardziej nieoczywistym brzmieniem hip-hopowego krążka od dawien dawna.

Czemu dopiero teraz splendor i oklaski spłynęły na Run The Jewels? Przecież rok temu też wydali krążek, do tego, jak twierdzi część redakcji Screenagers, z lepszymi bangerami niż te na „RTJ2”. Sama nie jestem fanką ich poprzedniej płyty, głównie dlatego, że oprócz tych kilku legendarnych już hitów ciężko było mi bez znudzenia wysłuchać albumu od początku do końca. Ewidentne są tam zalążki geniuszu, brak jednak wykończenia. „RTJ2” to natomiast produkt w stu procentach kompletny. El-P doprowadził tu do mistrzostwa swoją bezlitosną produkcję. Jest brudno, drapieżnie i mrocznie, a wariacka motoryka nie daje ani chwili wytchnienia. Całość, razem z ostrymi gitarami i złamanymi bitami, nie przypomina niczego, co przesłuchałam w ciągu ostatnich 5 lat. Wybaczcie, ale nie mam słów, żeby opisać, jak ten krążek nakurwia!

Oklaski należą się też za brawurowe inspiracje i mam tu na myśli głównie Rage Against The Machine. Dla mnie ten zespół zawsze, nawet w latach głębokiego gimnazjum, był gdzieś obok System Of A Down i Nine Inch Nails synonimem niewybaczalnego obciachu. A tu proszę, chłopaki nie dość, że umieją wyciągnąć z żenującej dyskografii RATM interesujące elementy i ułożyć je w taki sposób, żeby nie tyle nie raziły, co powodowały autentyczny entuzjazm, to jeszcze zapraszają do współpracy Zacha de La Rocha. Posunięcie bardzo odważne i ryzykowne, ale ku mojemu zaskoczeniu kawałek z jego udziałem wcale nie wypada źle. Trust me, I’m a doctor.

Krążek nie miałaby jednak takiej mocy, gdyby nie Killer Mike, który zaliczył chyba najlepszy rapowy występ w swojej karierze. Od czasu debiutu RTJ, Mike udoskonalił techniczne umiejętności, dopieścił frazowanie i do perfekcji doprowadził rozkładanie ładunków emocjonalnych w wypowiadanych przez siebie słowach. Ciężkie syntezatorowo-gitarowe podkłady idealnie zgrały się z jego gwałtownym i brutalnym rapem, potwierdzając, że lansowanie się na nowych super czarnych bohetrów (spolszczenia FTW!) w grze, nie jest tylko próżnym prężeniem klaty. Niestety, przy arcygroźnej i agresywnej nawijce Mike’a El-P wypada trochę blado. Po pierwsze podkłady są dla niego zdecydowanie zbyt mocne. Po drugie barwa głosu poczciwego Producto i jego prawie spokojnie wypowiadane zwrotki nie są w stanie nawet w połowie dorównać wściekłym, rozemocjonowanym wersom wystrzeliwanym przez Killer Mike’a. To nie brak zaangażowania, ale po prostu niedopasowanie repertuaru.

Killer Mike’owi na płycie dorównała tylko Gangsta Boo, która na „Love Again” zarapowała chyba najbardziej wulgarną zwrotkę w historii femcee, za co ją, jako kobieta, szanuję. Wersy Boo są tak naprawdę lustrzanym odbiciem tych wypowiadanych na początku utworu przez Mike’a, jednak w momencie kiedy to kobieta przyjmuje rolę osoby w prostolinijny i dosadny sposób opowiadającej o swoich upodobaniach seksualnych, wszyscy czują się zniesmaczeni. Kawałek na pewno nie przypadnie do gustu tym, którzy nadal uważają, że dziewczyny nie powinny przeklinać, dla mnie jest jednak jednym z highlightów krążka. Leniwy, powściągliwy podkład tworzy duszną atmosferę, na tle której Gangsta Boo błyszczy nawet jaśniej niż na „Tonight” clipping.

Przypuszczam, że poruszenie wywołane przez „RTJ2” będzie skutkowało umieszczaniem go, bez względu na dalsze losy współpracy Killer Mike’a i El-P, pośród najważniejszych albumów tej dekady. RTJ trafili w czuły punkt spragnionej nieokiełznanej energii publiczności, stworzyli nie tylko wentyl bezpieczeństwa dla gromadzącej się w środku pary, ale co więcej dali słuchaczom możliwość uczestniczenia w nieskrępowanym żadnymi wytycznymi wielkich wytwórni, emocjonalnym wybuchu.

• Tweetnij