[Kemado; 4 lutego 2003]

Dwanaście minut emocjonalnego katharsis. The Cure? Joy Division? Interpol? Placebo? Bowie? U2? Nieważne, każdy usłyszy, co zechce. Cięte riffy, szybkie tempo, odpowiednie wyciszenie, zmiana stylu w obrębie jednego utworu. A najważniejszym jest ten drugi, jeden z najpiękniejszych hymnów tego roku. Szkoda, że dopiero teraz go odnajduję. Słuchanie polegające na odgadywaniu kilku fraz. Emocje...emocje...emocje...

ANNIE

Zapach oceanu na jej skórze

Jestem sam

EP-ka jest mała i cieszy. A konkretniej - skłania do wzruszeń, omijając zbędną emfazę. Zespołowi zgrabnie udało się połączyć różnorodne, czasem wręcz wykluczające się cechy, i stworzyć jedną zwartą całość. Może zalatuje to łatwizną, bo to tylko krótki album, na którym bez problemu można zmieścić to, co sama grupa uważa za najciekawsze ze swojego repertuaru i co ma zwiastować pełną płytę. Z drugiej strony istnieje jednak niebezpieczeństwo przesytu dobrym materiałem promocyjnym jeśli okaże się, że zespół rozbudził głód i wszystko, co dobre, zaaplikował właśnie na EP-ce. Pozostaje mieć nadzieję, że nie będzie tak źle, tym bardziej że longplay już jest i nie pozostaje nic innego, by się z nim zapoznać.

• Tweetnij