[Bad Seed Ltd.; 18 lutego 2013]

Cave wraca ze Złym Nasieniem po pięciu latach, kiedy ja od trzech już nie czekam. Przesłuchałem więc „Push The Sky Away” bez najmniejszych oczekiwań i okazało się, że zaskakująco wygodnie rozsiadam się w schludnym saloonie, z którego uleciał zapach stęchlizny, krwi zakrzepłej w historie i rozlanego od zataczającej się namiętności wina. Ale Cave gra dalej, przyodziany w porządny garnitur i dystansujący się od wspomnienia kurtyzany, która nad ranem z łaską i zgryzotą zsunęła się z jego łóżka. Na imię jej było Agresja.

To album niebezpiecznie minimalistyczny, zachowawczy, wycofany. Cave zwykł łapać słuchacza zarówno za gardło, jak i nogawkę, i jeśli nie ściągał go prosto do trumny, to przynajmniej do knajpianego parteru. „Push The Sky Away” subtelnie lewituje nad tym wisielczym światem, co w przypadku kompozycyjnego hochsztaplera, którego as pikowy to nastrój, mogło oznaczać artystyczne samobójstwo. Tak się nie stało, wyszedł za to album, który zachęca przestrzennością (smyczkowy, podniosły oddech w „Jubilee Street”), nieprzemęczeniem (świeżość nieregularności w „Water's Edge”), wreszcie prostymi, ale jakże skutecznymi standardami (wytrawność „Higgs Boson Blues”). Szczypta autorefleksji i kulturowego komentarza w tekstach, okładka, która bardzo chce nam coś powiedzieć - wszystko wskazuje na potrzebę obudzenia przeszłości, na chwilowy odpoczynek od szaleństw Grindermana. A nawet jeśli to już poważniejszy symptom starzejącego się muzyka, tekściarza i kochanka, to z gatunku tych uczciwych, konsekwentnych i niemających się czego wstydzić.

• Tweetnij