Ocena: 6

The Notwist

Lichter [EP]

Okładka The Notwist - Lichter [EP]

[Alien Transistor; 2003]

Lichter (Światła) to tytuł filmu niemieckiego reżysera młodego pokolenia- Hansa Christiana Schmida. Filmu, który swym publicystyczno- społecznym wydźwiękiem zaintrygował niemiecką krytykę filmową pod koniec tegorocznych wakacji. To historia grupy ludzi zamieszkujących dwa sąsiadujące ze sobą miasta, miasta reprezentujące dwie odrębne kultury, dwa różne poziomy życia codziennego, dwa światy. Jednocześnie jednak, miejsca te są ze sobą w nierozerwalny sposób złączone. Ich wspólną cechę stanowi rzeka Odra. Te miasta to Frankfurt i Słubice. Na polskich ekranach obraz ma pojawić się późną jesienią, nie wiem jednak czy to będzie dobry pomysł w kontekście ostatnich wydarzeń związanych z Centrum Wypędzonych. Jakkolwiek by nie interpretować faktu pojawienia się filmu, a także jego trudnej, psychologicznej struktury, trzeba przyznać, że obrazów poruszających wspólne kwestie polsko-niemieckie jest jak na lekarstwo. Jak ważny to temat dla samych Polaków, przypominać nie trzeba. Tym bardziej, że prawdę widać gołym okiem. My wciąż reprezentujemy Słubice, nasi zachodni sąsiedzi- Frankfurt. Spragniony dobrobytu, wciąż raczkujący wschód kontra bogaty, zimny i nieufny zachód. A co to ma wszystko wspólnego z muzyką? Otóż ma. O muzyczną stronę filmu zadbała bowiem niemiecka grupa The Notwist.

The Notwist to bardzo dziwny twór. Mój osobisty faworyt, jeśli chodzi o najbardziej radykalną zmianę stylistyczną w odstępie krótkiego okresu czasu. Debiutowali płytą The Notwist w 1990, na której penetrowali obszary punka i hardcore'u. Kolejna płyta (Nook) nie przyniosła zmiany stylu, ale już na następnej można było zaobserwować cichy romans z elektroniką. Shrink to logiczne następstwo drogi twórczej czyli całkowite przejście ze stylu hard na soft. Najbardziej udaną pozycją w dorobku zespołu jest jednak ubiegłoroczny Neon Golden, który był jedną z najczęściej puszczanych przeze mnie płyt 2002 roku. Świetnie zawarli w ramach piosenkowej struktury delikatne melodie oprawione w elektroniczne dodatki. Duży atut stanowiły instrumenty dęte i smyczkowe, które dobrze komponowały się z pop-rockową całością.

Czym zatem jest filmowa EP-ka? Otóż wydaje mi się, że powinniśmy odbierać ją jako materiał czysto dodatkowy, powstały w oderwaniu od generalnego wizerunku grupy. Trzy bardzo podobne kompozycje (jeden mix) nacechowane wrażliwym spokojem, jednocześnie pełne niepokojącego niebezpieczeństwa. Melodia prowadzona przez cichy fortepian przyozdabiany gdzieniegdzie wiolonczelą i rzeczoną wcześniej elektroniką. To wszystko ujawnia zalążki dramaturgii rodem z Clinta Mansella, którego ścieżka z Requiem For a Dream jest idealnym przykładem na złapanie doła. Utwory z EP-ki nie są jednak tak intensywne, poza tym sam minialbum ma nieco ponad szesnaście minut. Ja jednak widziałbym tu jeszcze jedno porównanie, może przekraczające jakąś granicę, ale jednak. Mianowicie klimat tej muzyki jest dla mnie klimatem przywołującym kompozycje Preisnera z trylogii Kieślowskiego. Gdzieś tam, w tle, wyczuwam podobny rodzaj wrażliwości. Pięknej wrażliwości. Zresztą wszystkie wymienione wcześniej filmy mają ze sobą wspólną, psychologiczną cechę. Opowiadają o ludziach i ich niełatwym życiu. Życiu raczej trudnym, stawiającym więcej pytań niż odpowiedzi, życiu pełnym wyrzeczeń, gdzie miejsca na zrozumienie jest nazbyt mało. W to wszystko wpasowała się swoim klimatem avant-popowa grupa The Notwist proponując krótką próbkę swych filmowych możliwości. Polecam przede wszystkim wrażliwcom, chcącym na chwilę odpocząć od Mars Volty z niecierpliwością magazynujących siły na nowych The Strokes.

Jarmusch (21 września 2003)

Oceny

Tomasz Łuczak: 6/10
Średnia z 3 ocen: 7/10

Dodaj komentarz

Komentarz:
Weryfikacja*:
 
captcha
 

Polecamy

statystyka

Przeczytaj także