[Epic Records; 24 kwietnia 2012]

Kalifornijska grupa Death Grips połączyła kilka obskurnych i agresywnych gatunków, zaserwowała słuchaczom ekstremalną oraz odrzucającą mieszankę. Pytanie, czy jesteście gotowi wypuścić swój gniew w ferworze dźwiękowego brudu czy wolicie puścić muzyczną agresję mimo uszu. Perkusista Zach Hill, który wespół z klawiszowcem Andy'm Morinem odpowiadają za produkcję w Death Grips, robią co mogą, by wlać w słuchacza tyle brudu, ile to tylko możliwe. Nie bez kozery wykorzystują do tego sztance gatunkowe powszechnie kojarzone z dźwiękową nieczystością – punk rock/hc, dubstep i noise. Powiem szczerze, że taka mieszanka jest ciężka do przełknięcia za pierwszym razem. Sytuację ułatwiają kontrasty, z których duet Hill/Morin chętnie korzysta (czyżby Hillowi zostało cokolwiek z bębnienia u Marnie Stern?) – jak np. wokalny sampel w „Hustle Bones”, przypominające cloud-rap „Bitch Please” czy orientalne fragmenty „Punk Weight”. Szczytem wszystkiego jest kiczowaty do bólu, zamykający album utwór „Hacker”, o proweniencji ze złotych lat electro-punku. O ile bardzo trudno zaakceptować dubstepowe basy przykryte warstwą noise'owego brudu, o tyle crunkowe wzorce perkusyjne i Roland 808 ułatwiają taplanie się w błocie i nadają konsystencji „The Money Store”. Niestety, zdarzają się utwory kompletnie nietrafione – nawet jak na tę stylistykę – „I've Seen Footage” brzmi jak gówniarski indie-rock sprzed kilku lat, „System Blower” swoim industrialnym posmakiem kieruje mnie na najbliższy squot (co, uwierzcie, nie jest żadnym komplementem), a „Blackjack” to utwór bez pomysłu, skupiony na pustej agresji. Trzeba przyznać, że Death Grips robią co mogą, by z naparzanki wyciągnąć kreatywność, ale umówmy się – Lightning Bolt to nie jest. Jest jeszcze MC Ride, czyli Stefan Burnett. Jego zwrotki sprawiają, że ostatnie wyczyny Lil B to kwintesencja dobrego flow i rapowej erudycji. Ride wykrzykuje durnowate frazy, zbliżając się często do punkowej maniery, co w połączeniu z warstwą instrumentalną daje bardzo ciekawy efekt. Ponownie – Death Grips to propozycja dla słuchaczy, którzy akceptują muzykę z przymrużeniem oka, bo jeśli ekipa z Kalifornii robi to na serio, to się poddaję i słucham tylko Berlioza do końca życia.

„The Money Store” jest ciekawostką z kilkoma świetnymi pomysłami, chociaż miks dubstepu, prostackiego punku/hc i noise'u z rapem na wierzchu jest bardzo ciężki do przełknięcia. Jeśli kręci was muzyczne ekstremum – droga wolna, jeśli dbacie o czystość uszu – zdecydowanie odradzam.

• Tweetnij