[In The Red; 30 sierpnia 2008]

Zmagania z debiutem trzech mieszkanek Nowego Jorku można by skwitować krótko: słaba płyta. Nieoczekiwanie jednak Vivian Girls znalazły się na ustach i klawiaturach wszystkich amerykańskich blogerów w drugiej połowie 2008 roku, urastając obok Glasvegas do rangi najbardziej przecenionego wydawnictwa roku. Przy czym Amerykanki to w przeciwieństwie do Szkotów bezpretensjonalne, dające się lubić dziewczęta. Ich problem polega jedynie na tym, że nudzą niemiłosiernie i to nawet pomimo całkiem interesującego drzewka genealogicznego. No właśnie, skoro o inspiracjach, przyjrzyjmy się im. Siostro, skalpel!

Przy pierwszym cięciu ujawnia się prymitywizm warsztatowy The Raincoats i – przy okazji – trochę feministycznego pazura The Slits. Stawiając jazgotliwą ścianę dźwięku, Vivian Girls pakują się w cień post-spectorowskiego, shoegaze’owego indie-popu. Oczywistym skojarzeniem jest tu „Psychocandy”, lecz gdzie tym bladym, pozbawionym charyzmy melodiom do wczesnych wymiataczy The Jesus & Mary Chain, kiedy nawet utwory The Raveonettes wydają się przy nich interesujące. W efekcie, jeśli chcieć umiejscowić trio możliwie najprecyzyjniej, Vivian Girls brzmią jak zagubione taśmy szkockiej formacji Shop Assistants, która w połowie lat osiemdziesiątych była czymś w rodzaju żeńskiej wersji TJ&MC dla ubogich.

Nie wiem, jak czują się te dziewczyny po „tym wszystkim, co się stało”, ale ja na ich miejscu czułbym się obdarowany przez los nieco zbyt hojnie. Chwilę po tym, jak zamieszanie ucichło, nie zawahałbym się bowiem postawić kilku złotych na to, że za kwartał nikt poważny nie będzie już o Vivian Girls pamiętał.

• Tweetnij